Brief aan mijn kleine man

Lief kleintje,

Naar mate we steeds groter groeien vraag ik me af wat voor persoontje jij gaat zijn. En hoe ik je het beste kan begeleiden en helpen groeien in deze harde maatschappij. Ik zal er niet om liegen lieverd, ik denk dat het nog lastig word. Want waar papa ADHD heeft en mama hooggevoelig is, krijg jij van beide wss een beetje mee. Afgelopen maanden heb ik mezelf voorbereid op gesprekken die wij misschien wel gaan hebben als je groter bent. Op de woede uitbarstingen die ik ken van papa, niet omdat die zo agressief is maar omdat je je soms zo machteloos en onbegrepen kan voelen. Ik kijk uit naar uit om jou te zien opgroeien, je te zien bloeien tot een eigen persoontje met zijn eigen karakter. Ik voel je ondertussen druk bewegen, soms spreek ik je even streng toe als je me weer eens pijn doet. Maar meestal, meestal verlang ik op zo’n moment naar de dag dat ik je in me armen kan gaan houden. Je kan zien, voelen en ruiken. Je al die liefde die zo diep zit kan gaan geven. Kweek nog maar even lekkere spekkies kleine schat van me. Nog maar een paar weekjes en dan mag ik je eindelijk in me armen gaan sluiten!