Taboe

Wij hebben het heel snel verteld aan de mensen aan wie we ook zouden vertellen als ik een miskraam zou krijgen. Onze ouders, goede vrienden en volgens mij ook wat collega's (Ik werk bij een kleine organisatie) We zeiden erbij dat ze het nog niet door mochten vertellen. Dat voelde erg fijn

Oh dat herken ik zo. 3 jaar geleden had ik op vrijdags mijn nod, hele vage test. En zaterdag eerst familiedag en daarna Dorpsfeest. Toen zei een vriendin ook nog tegen mij dat we daar wel konden blijven slapen zodat ik ook een wijntje kon drinken. Nou het brandde op mijn lippen. Pfff. Maandag een dikke positieve test. Ik vond het zo moeilijk om daarna zo lang mijn mond te houden, heb het stiekem een paar mensen verteld. En onze beide ouders en broer en zus wisten het al wel.

Wat mij ook heel gek leek, als je het nog niet verteld en dan een miskraam krijgt, vertel je dat dan ook niet?! Dat leek me heel raar.

Ik ben nu 13 weken zwanger maar heb het de meeste mensen rond de 10 weken al verteld.. kans dat het misgaat is heel klein en aan de andere kant kunnen mensen ook meeleven als het fout gaat.. Doe wat goed voelt..

Ik had het iedereen na zes a zeven weken al verteld! 85 procent kans dat je geen miskraam hebt.. dus ik zou het gewoon vertellen en je hart luchten. Omdat de meeste mensen drie maanden wachten betekent het niet dat je dat ook moet. Gefeliciteerd met je zwangerschap trouwens en fijn dat je alles bij je man kwijt kan!

Je mag het er gerust over hebben... Waarom niet? Ik zei tegen mijn vriendin ook gewoon dat ik dacht dat het raak was... Niet tegen de hele wereld, daar vind ik het net iets te privé voor, maar met mensen die heel dichtbij staan, mag je zulke dingen natuurlijk delen als jij dat wilt.... Geen probleem en zéker geen taboe!!

Hey ik snap je punt heel goed, heb het zelf ook heel lang bij me gedragen tot ik het gewoon met iemand anders moest,wilde delen dan mijn man. Dus ik vertellen aan twee vriendinnen: bleek ik opeens zwanger maar het voelde niet goed ivm vele bloedverlies. Helaas ook een miskraam gehad. Toen wel heel bewust gekozen door het aan mijn (gescheiden) ouders te vertellen, ik wil met hun vreugde delen maar ook mijn verdriet. Dat was echt super fijn. Mijn vader moest er zelfs van huilen... inmiddels wisten ook broers en zussen het en op het werk kwam het onderwerp met een paar collega’s ook ter sprake. Pas dan hoor je ook verhalen van anderen, die hetzelfde hebben meegemaakt, of er in zitten of mensen kennen die het meemaken. Dat voelde als een warm bad. Je wordt best goed begrepen en er zitten veel meer mensen in hetzelfde schuitje dan we denken. Mijn referentiekader bestond uit een paar vriendinnen die binnen no time en in 1x een goede zwangerschap hadden. Wat was er mis met mij?? Maar toen ik al die verhalen hoorde stelde ik mijn referentiekader wat bij. Al bleef het kut: we waren maanden bezig en dan een miskraam. De vriendinnen met een baby begrepen me daarin niet (en is weer een ander verhaal). Daarnaast weet ik ook dat je lichaam je voor de gek houdt: je denkt van alles te voelen en toch wordt je weer ongesteld. The mind fucks with the body om het zo te zeggen, het is echt zo! Maar soms vragen mensen even hoe het gaat op dat vlak, dat is fijn, erover praten. Soms heb ik er geen zin in en dan is het ook oké om te zeggen. Inmiddels heb ik er een maand vakantie op zitten en ben ik in diezelfde maand en ten huwelijk gevraagd en weer zwanger geworden ♥️( nu 6 week, ruim een jaar geleden begonnen en 1 miskraam verder staan we nu waar we nu zijn) en hopelijk blijft deze wel zitten: maar heel bewust gekozen om de ouders, broers en zussen en de naaste vrienden wel te vertellen.. want als het fout is wil ik het ook gewoon kunnen delen en zeggen hoe naar we ons voelen.. Hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt, volg je hart en als jij het wilt delen doe dat vooral. Je familie, vrienden en collega’s die om je geven willen er ook graag voor je zijn, of je je nou goed voelt of niet. Veel liefs en ik duim voor je dat het inderdaad raak is! 🍀