25 november.... 1 jaar later

Goh...... Wat is n jaar snel gegaan zeg. Maar toch ook weer niet. Vandaag n jaar geleden had ik toch maar besloten om n test te gaan halen. Kweet t nog heel goed. Mn zusje is namelijk jarig vandaag en vorig jaar besloot ik ,bij wijze van verassing, haar op te zoeken. Ik woon in Spijkenisse en zij woont in bergen op Zoom dus je gaat niet snel bij mekaar op visite vanwege de afstand. Enfin, omdat ik wist dat ze pas wakker zou zijn door haar werk, ze heeft eigen kroeg, besloot ik om gebakkies mee te nemen. En omdat ik toch n beetje last had van gevoelige borsten toch maar een test aanschaffen. Want ja, je weet t nooit!

Ik had namelijk de dag daarvoor n test gedaan en die wees uit dat ik zwanger was. Maar omdat ik t niet helemaal vertrouwde liep ik met gebakkies in n tassie de drogist binnen. waarom ik t niet vertrouwde? Ik had n maand eerder ook al t vermoeden dat ik misschien zwanger kon zijn. Dus vol goede moed n kopje in de toilet gezet en n test klaargelegd. uit de verpakking en al gehaald. Maar ja, toen ik dus ging plassen was de wc rood, dus toen was ik niet zwanger. En had die test dus weer in t doosje gedaan, uit de verpakking dus....En toen ik die test dus n maand later weer pakte, kleurde de wc niet rood. Wat wel kleurde was t teststaafje... Maar omdat ik t dus niet vertrouwde weer n test gehaald. En die nieuwe test wees tzelfde uit..... zwanger. Ik geloofde t nog steeds niet en ben n dag later naar de dokter geweest.... weer n test.... zwanger. Hmmmmmm dan zal t wel waar zijn. Ik was door t dolle heen maar ook heel bang. Ik wilde zsm mn ventje op de hoogte stellen maar dat kon niet . Leuk als je ventje bij defensie werkt. Uiteindelijk heb ik m toch bereikt en hij reageerde ook heel voorzichtig..... We besloten ook om t niemand te vertellen..... pfffffffff wat was dat moeilijk!

En wonder boven wonder, ik bleef zwanger. En alles ging goed... met de baby dan. Met mijzelf ging t helemaal niet zo goed. Ik begon lichamelijke klachten te krijgen en zat al vrij vroeg in de ziektewet. Ik begon me ook heel erg eenzaam te voelen. Tsja, ventje doordeweeks op de kazerne. Vrienden die werken en dus "geen tijd hebben ". In t weekend was mn ventje er wel, maar toch ook niet. Ik lag al vroeg op bed maar meneer zat tot in de late uurtjes n spelletje te spelen op de ps3. De lichamelijke klachten werden zo erg dat ik op n gegeven moment de hond niet meer uit kon laten. En omdat we 3 hoog wonen zonder lift werd t steeds moeilijker om naar buiten te gaan. Op n gegeven moment kreeg ik n rolstoel en zo kon ik dan wel ff  lekker frisse neus halen......... in t weekend, als mn ventje thuis was. Want t viel me op dat iedereen zei: wel bellen als er iets is he! En als je dan belde dan hadden ze A. geen tijd B.geen zin C.namen niet op.. Dus ja.....

Ben in die tijd weer begonnen met kijken naar as the world turns. Sja, moet toch wat he.

Maar goed....... mn zwangerschap . Ach, ik kan er wel n hele hoop woorden aan vuil maken. Maar t komt er gewoon op neer dat ik n vreselijke tijd heb gehad. Mn relatie heeft ook flink onder vuur gelegen want het is niet leuk als je t gevoel heb dat je er alleen voor staat. En omdat ik dat al s had meegemaakt met mn 1ste zwangerschap, had ik mezelf beloofd dat nooit meer mee te maken. Dus was er vaak ruzie int weekend, zoals ik al eerder zei,geen leuke tijd.

En nu......... n jaar later. Weer n hoop meegemaakt. N stuk wijzer geworden. En.... n prachtkind ervoor in de plaats gekregen. Oke, kben werkloos. Want ja, tijdens mn zwangerschapsverlof is mn contract niet verlengd. En werk vinden schiet niet echt op..... Maar, tegelijkertijd heb ik ook de mooiste baan die er is. Moeder zijn van n puber van 10 en n klein dondersteentje van 4 maanden. En die houden me de hele dag bezig. Soms denk ik wel s... als ik nu ook nog s moet werken. pffffffffffffffffff hoe ga ik dat in godsnaam doen?

Gelukkig gaat t nu met mn relatie wel beter. Soms gaat t nog niet helemaal zoals t zou moeten en valt mn ventje weer in zn oude gewoontes terug. En dan is er weer s n rotweekend, maar als hij dan beseft waar ie mee bezig is, doet ie er ook wel alles aan om t weer goed te maken. Afgelopen weekend bv......

Hij was boodschappen wezen doen en was ongeveer 3 uur in de keuken bezig. De keuken was voor mij verboden terrein. Na t gerommel bleek dat ie zelf tsatsikisaus had gemaakt, griekse gehaktballetjes, gyros en aardappelballetjes.... Met n ouzo als voorafje. Kaarsje op tafel..... Echt superlief. Toen ik vroeg waarom ie zoveel werk ervan gemaakt had kreeg ik als antwoord: We zijn n hele poos terug uit eten geweest bij de Griek, en omdat Eline er nu is kunnen we nu niet uit eten gaan maar...... de griek kan wel naar ons komen. Ik vond t echt geweldig maar antwoorde wel sarcastisch: hmmm zeker wat goed te maken he ;)

Ach ja, ieder huisje heeft zo zn kruisje ...toch?

 Eline is n heerlijk veeleisend kind. Ze kan me laten smelten met haar geweldige lach en kan me tot waanzin brengen als ze n huilbui heeft. Maar het blijft onvoorstelbaar dat ze er is... Dat het ons gegund is om zo`n geweldig kindje te krijgen.

Ik heb de laatste tijd veel nagedacht over alles. Er is namelijk iets voorgevallen in mn naaste omgeving. De zus van mn schoonzus heeft 17 november t gevecht met kanker verloren. Ze was al 3,5 jaar aant knokken. Het begon met borstkanker met uitzaaiïngen naar de lymphen en uiteindelijk waren er 2  plekjes in haar hersenen. En toen werd haar ook gezegd dat ze niks meer konden doen....... Ze was opgegeven.. Ik hoorde dat 14 november, zondags. smaandags heeft ze nog n meidenavondje gehad in t ziekenhuis. Iets waar iedereen heel erg blij om is want toen was ze nog helder. Daarna ging t heel snel achteruit. ............... Ze is dinsdagnacht in slaap gebracht dmv n infuus met morfine. Het was de bdoeling dat ze niet meer wakker zou worden maar de dosis was te laag.... Zoiets gun je niemand, echt niet. De dosis is toen verhoogd en ze ging weer slapen. Maar was erg onrustig, ze was keihard aan t vechten. Ze wilde niet...... Ze wilde bij haar lieve man blijven en haar 2 kleine kindjes. jongetje van 7 en meisje van 3...... Ik ben nog bij haar geweest, woensdagmiddag en schrok toen ik haar zo zag vechten. Dan komt "komt een vrouw bij de dokter"ineens erg dichtbij hoor! Ik zag haar rond half 2 die middag en rond half 7 savonds heeft ze het gevecht verloren......

Ik was gelukkig in de buurt van t ziekenhuis en ben meteen gegaan. Toen ik de afdeling op kwam lopen zag ik mn zusje staan en ze kwam naar me toegelopen. Ik liet de maxi cosi bij Lisa staan en ben naar mn zus gegaan die ,eenmaal in mn armen, instortte. Mn hart brak toen ik haar 2 kindjes zag... roepend om mama, huilend.

Dan ga je toch ineens heel anders tegen dingen aankijken. En ga je dingen relativeren.

De dienst was prachtig. Heel heftig en intens. Verdrietig...... Maar n waardig afscheid van n lieve vrouw die overliep van vechtlust.

Sja, en dan zit ik nu zo achter mn pc, dit verhaal te typen en drijven mn gedachtes zon beetje alle kanten op. Want hoe zwaar mn zwangerschap ook was, ik leef nog. Hoe eenzaam ik me ook gevoeld heb, ik leef nog. En kheb 2 mooie meiden. N eigewijze hond en n nog eigewijzere vent........ En ondanks alle tegenslagen ben ik blij dat ik dit leven leef. Met ups en downs..... De ups zijn nu gelukkig regelmatiger en de downs verdwijnen langzaamaan.

En ik................. ik geniet van elke dag zoals die komt. Ik word smorgens wakker gemaakt door mn eigewijze tiener die met dr ijsvoetjes bij me in bed kruipt. Dan begint Eline te murmelen in dr bedje en als ik me aangekleed heb en boven haar bedje hang krijg ik de meest geweldige glimlach die er bestaat en dan begin ik aan mn dag.......t komt zoals t komt, en komt t niet, dan komt t n ander keertje wel.......

carpe diem