Eindelijk tijd.... mn bevallingsverhaal

De bevalling……

20 juli…. Het lijkt alweer zolang geleden, maar is nog zo vers. Eline ligt nu heel tevreden in de box te slapen en dus heb ik eventjes de tijd om eens op te schrijven wat er nou allemaal precies gebeurd is. Hoe ik alles heb ervaren? Het is me niet meegevallen….. Weet ook niet wat nou beter is voor je eigen gemoedsrust. Een geplande KS of een spoedkeizersnee. Maar goed, het is gebeurd, ons Tijgertje is er eindelijk! En……. Inmiddels weten jullie al dat het een prachtig meisje is J

Ik moest me die dag om 8 uur smorgens melden op de kraamafdeling. Uiteraard weinig geslapen, maar omdat ik vanaf middernacht nuchter moest zijn ben ik rond die tijd maar naar bed gegaan. Want ja, niet drinken, niet eten en niet roken….. sja…. Dan kan je maar beter plat liggen toch? Het is me wonderbaarlijk gezien wel gelukt om in slaap te komen maar werd om 4 uur wakker. Volledig onrustig en dus toch maar op het balkon een sigaret gerookt. Misselijk zou ik toch wel worden tijdens de operatie! Daar zat ik dan……. Twas nog net niet licht en de vogels waren ook nog stil. T enige wat niet stil was, was mn buik. Dus nog even flink over gewreven en tegen gepraat. En heb zelfs een gebedje richting n paar sterren gedaan. Gevraagd of mn oma, ons vlinderkind en n goede vriend op wilden passen dat er geen vreemde dingen zouden gebeuren. Ik was OP vd zenuwen! Ben op n gegeven moment maar op de bank gaan liggen met de tv aan en toch nog even weggedoezeld. Tot de wekker ging…………..

Als een kip zonder kop heb ik me gedouched, mn moeder nog even aan de telefoon gehad. Koffertje nagekeken of er wel alles inzat. En voor ik t wist was t al kwart voor 8. tijd om te gaan. Normaal gesproken ben ik altijd als laatste klaar maar niet nu, ik stond allang klaar en mn vriend en dochter waren nog bezig. Erg frustrerend als je dus eigenlijk t liefste n peuk wil roken! Maar goed….. Iets later dan de bedoeling was stapte we het ziekenhuis in. Eerst maar even n tv kaart gehaald. Wel zo handig. Mn ouders en zus stapte de hal van t ziekenhuis binnen toen ik aan de balie stond. En in plaats van blij te zijn riep ik zenuwachtig: jullie zijn te vroeg hoor! Ze zouden er pas zijn rond kwart over 9 hihihi. Enfin….. Kaart was in mn bezit en dus konden we richting kraamafdeling. Ik melde me netjes aan de balie en ik kon mn tas in mn kamer zetten. Was wel luxe, ik had n 1-persoonskamer naast de balie J Dus zou er altijd wel iemand zitten. Ik heb toen ik 27 weken zwanger was ook een nachtje moeten blijven maar dat was op n 4-persoonskamer dus ik was erg blij met mn 1-persoonskamertje nu. Het duurde niet lang voor iemand vd verpleging binnenstapte om me klaar te maken . ik schrok nog want wat bleek.. er loopt op de hele afdeling 1 man rond, en wie denk je dat er mn kamer binnenstapt? Juistem! De mannelijke zuster! *zucht* Khad m al ontmoet toen ik met week 27 n nachtje lag en kvond m niet zo erg aardig. Dus ik zag t al somber in. ….

Ik moest mn operatiekleed aantrekken en mn dochter hielp me mee. In de badkamer heb ik dr nog ff geknuffeld en kon mn tranen maar moeilijk bedwingen. Toen moest ik opt bed gaan liggen en werd het infuus ingebracht…. NIET LEUK! Toen hij de katheterspullen pakte zei ik dat Fred maar ff op de hal moest wachten met Lisa. PFFFFFFFFFFFF Degeen die dat katheterding heb uitgevonden mogen ze wat mij betreft ophangen aan n hele hoge boom! Jeetje zeg, dat is echt NIET prettig! Ipv eerst n gel ofzo te smeren die t wat verdoofd… welnee… Ram da slangetje er gewoon in 1x in…… En toen ik dacht: oke, tzit erin… Kwam t ergste! Ik voelde opeens iets heel raars en schreeuwde AUWWW!!!!!! De verpleger, Jan, keek ff op en vroeg me wat er was. Dus ik zei dat ik iets raars voelde en hij keek erg verbaasd want wat bleek… Dat was t ballonnetje wat hij opblies om t op zn plek te houden ennuh…. Normaal gesproken moet je dat dus niet voelen! Ik voelde t dus wel! En hoe! Maar goed. T ding zat erin, godzijdank! Er werd me gezegd dat ik me moest ontspannen….. AHUH! Tuurlijk!..... Heb nog naar Jan geroepen offie met me wilde ruilen van plek. S kijken of hij kon ontspannen met zo`n slangetje in zn pisbuis…… Lisa en Fred konden ook weer naar binnen en Lisa keek vol verwondering naar mn infuus. Niet veel later stapte mn ouders en zus mn kamer binnen want die wilde me nog even sterkte wensen. Lief natuurlijk, maar khad zoiets van…. Ik wil weg! Ze zouden Lisa meenemen naar beneden zodat Fred en ik ons konden concentreren op de bevalling. We hoefden niet lang te wachten voor Jan mn kamer weer inkwam met de mededeling dat we naar benee gingen. Fred deed t voeteneind rijden en Jan mn hoofdeinde. En terwijl we door de gangen reden flitste er vanalles door mn hoofd. Zou t kindje wel gezond zijn, zou t geen afwijking hebben, zou Fred niet flauwvallen, zou…. Pfffffff ik maakte mezelf aardig gek! Dus ja, tranen stroomden ook maar over mn wangen heen. Eindelijk kwamen we bij t O.K.-gedeelte en we werden in n soort van wachtsluis gezet. Daar moest ik ook uit mn comfortabele bedje en moest ik op n keihard, smal operatiebedje stappen. EUHHHH…….. En hoe ga ik da doen dan? Slang in mn hand, slang in mn muts, dikke bolle buik en n kilootje of 100 (ietsje meer maar goed, das n klein detail ;)) Ik moest t toch zelf doen werd er gezegd dus ja…. Ik ging maar schuiven . En jawel, uiteindelijk lukte t me. Fred ging met Jan naar de omkleedruimte en ik werd de wachtruimte ingereden. Kreeg meteen warme dekens over me heen want t was daar echt fokking koud! Tsja, lag ik dan……t duurde niet al te lang voor ik echt megalast kreeg van mn rug. Hoe kon ik me nou op deze manier ontspannen? Nou…….. ik ontspande als vanzelf toen ik Fred weer binnen zag komen. Khad gelukkig mn bril op want anders zou ik niks kunnen zien. Kheb -5 dus ik ben aardig kippig zonder bril of lenzen. Ik lag compleet in n stuip toen ik m zag. Met zn mooie blauwe mutsje, hemd, broek, mondkapje… twas net Docter Mc Dreamy uit Grey`s anatomy .. hahahahahaha. Twerd nog erger toen ie me zn uiterst charmante klompen liet zien in bijpassend.. jawel.. blauw. Normaal gesproken zou ik nu zeggen, ik pieste haast in mn broek.. Maar ja, nu zal ik maar zeggen: ik piste mn zakkie vol. …

En toen begon t lange wachten…….. Tot nu toe ging alles vrij vlot. Maar ik heb daar van kwart over 9 gelegen. Er kwam geen einde aan! Uiteindelijk werd er ineens omgeroepen dat ik naar binnen mocht….. JEEEJJJ!!!!!!! Nog ff vlug n kijkje op de klok… pfff…. 10 over 10. Kwas inmiddels ook maar op mn zij gaan liggen want mn rug deed echt vreselijk veel pijn. FIJN! De gedachte dat de pijn wel weg zou zijn als de ruggeprik gezet was zorgde weer voor rare emoties. Want….. oke, mn rug zou geen pijn meer doen maar…… Er zou n naald mn rug ingaan! Zenuwen gierden door mn lijf en toen was daar ineens mn rots in de branding…… Jawel…… Jan, de mannelijke zuster. Fred mocht er niet bijzijn met t zetten vd ruggeprik en dus offerde Jan zich op om me bij te staan. Hij bleef tegen me praten, en zei me dat ik me op mn ademhaling moest focussen. Ik moest rectop gaan zitten en toen kon ik s rustig rondkijken. Ik raakte n beetje in paniek want kzag geen babybedje staan! Dus riep ik heel vrolijk dat ik mevrouw Kil was die voor een keizersnee kwam. Meteen kwamen er n aantal mensen zeggen dat ze dat wel wisten. Dus ik vroeg, waar t bedje dan was??????? Wat ik zag vanalles maar geen bedje. Die stond dus in n andere ruimte.. pfieuw….. gelukkig! Ja, niet dat ik ineens n been geamputeerd kreeg ofzo. Dat ze wel ff wisten dat ze mn kindje uit mn buik moesten halen he! Het duurde ff voor de vrouw kwam die de ruggeprik deed….. En in de tussentijd zat Jan maar tegen me aan te praten. Na n minuut of 5 rechtop te hebben gezeten met mn benen aan weerskanten vant smalle bed kwam daar dan toch de anasthesist….. Mn kin moest op mn borst, mn schouders naar voor… En op dat moment begon de kleine in mn buik flink te protesteren door nog ff flink te trappelen hihihi. Jan had me zn hand al gegeven en omdat ik nerveus was kwam er ook iemand links van me staan die zn handen op mn schouders legde. Waarschijnlijk om ze naar benee te drukken als de naald erin ging. Jan zei maar: adem in door je neus…. Uit door je mond…. Rustig blijven focussen op je ademhaling. Potverdorie, hij heb makkelijk praten! Hij krijg geen lange naald in zn rug gestoken dacht ik nog! En ineens was daar die scherpe pijn……………… JEZUS wat deed dat pijn! Dus ik kneep met al mn kracht in de handen van Jan en degeen die links van me stond zat met flinke druk op mn schouders te drukken. En ineens hoorde ik Jan een beetje jammeren.. Auwauwauwauwauwauwauw……. En ja, toen was mn concentratie weg he! Dus ik riep tegen Jan: Das mijn tekst hoor! En ik moest lachen. Had ik dus maar beter niet kunnen doen want nou kon die naald nie verder……… *zucht* Dus moest ik weer rechtop gaan zitten en moest ik me dus weer helemaal opnieuw in die trance staat brengen……. En er leek geen iende aan te komen zeg! Ik voelde hoe die naald zich naar binnenwurmde en naar de goeie plek schoof. En gelukkig kwam toen dan toch de verlossende woorden: hij zit erin, het is klaar! En meteen werden mn benen warm en begonnen te tintelen. En toen ging t erg snel. Ik werd weer platgelegd, er werd een scherm geprepareerd. Docter Mc Dreamy kwam naast mn hoofd zitten, Fred dus ghihihi. En ik merkte dat ze al begonnen waren. Zo VAAG! Geen pijn, maar ik voelde wel t mes heen en weer gaan… En ik zat maar: Chant, niet aan denken, think happy thoughts, zometeen weet iedereen dat tijgertje een meisje is….. tralalalalalalie….. OWJEEEEEEE wat waren ze in godsnaam aant doen! Dus ik vraag heel beleefd wat ze in vredesnaam aant doen waren. Euh, dat zijn uw buikspieren mevrouw die doorgesneden worden, dat kan n beetje ongemakkelijk voelen aangezien die nogal stug zijn…. FIJN! En wat moet ik met die info???????? Behalve dan vreselijk misselijk worden…… Dat zijn dingen die WIL je niet horen!..

En opeens hoorde ik de gyn zeggen: we gaan haar eruit halen, wil papa kijken??????????????????????????????????

En ik hoor Fred zeggen: jahoor! En ik dacht owjee… daar gaattie. Die ligt zometeen gestrekt op de grond! En dan heb ik ipv keizersnee foto`s, foto`s van t plafond en de vloer!

En opeens was daar het mooiste geluid van de wereld……. Het gehuil van ons kindje! Ze leeft!!!!!!!!!! En ik riep maar, en en en en en en????????? Is ze gezond? Is ze mooi? Heeft ze alles? (Hoezo kip zonder kop?)

En toen zag ik haar……….. volledig onder t smeer maar wat was ze vreselijk mooi! Zo perfect, zo gaaf, zo prachtig!!!!! En jawel, daar kwamen de krokodillentranen. Hoe heet ze? Vroeg de gyn…. En Fred en ik zeiden allebei tegelijk: Eline. Jan en Fred gingen even naar de andere ruimte en daar kon Fred de navelstreng dus doorknippen (althans, voor t idee dan he.) En werd ons meisje aangekleed. Ze werd nog even bij me gebracht en ik kreeg kusjes van dr en gaf die ook heel graag terug. Fred gaf me ook n zoen en zei me dat hij reuzetrots op me was. En toen werd t ff stil…………. Eline en Fred gingen weg en ik werd dichtgemaakt. Jeetjemina zeg! Dat duurt n eeuwigheid! En ik voelde me helemaal niet lekker! Constant misselijk, een heel beklemmend gevoel bij mn ribben, dat zuurstofslangetje in mn neus irriteerde me mateloos! Het werd helemaal leuk toen ik n vreselijke stank rook….. Dus weer op mn beleefdst riep ik: Kan er misschien iemand die BBQ uitzetten, de kip die erop ligt is aant verbranden!.... (medicatie doet n hoop met mensen he) En weer kwam er een verpleger boven het gordijntje uitsteken en die zei me dat t geen BBQ was dat ik rook, maar dat ik t zelf was. …. Geloof me, op dat moment is dat informatie waar je ook zeker zonder kunt! Dus weer gaf ik aan dat ik misselijk was. Ik hoorde ze aan de andere kant van het gordijn met elkaar praten over dat het zo fijn was dat de directeur wilde bezuinigen op de rookafzuiger….. pfffffff Ze hadden wel verteld dat er bloedvaatjes dichtgebrand zouden worden, maar niet dat ik echt zo`n last zou hebben van die stank! Het leek oneindig te duren dat ze met me bezig waren maar uiteindelijk na een minuut of 20 kwam het verlossende woord: klaar!

Ik werd naar de uitslaapkamer gereden en er werd me al meteen gezegd dat ik meteen aan moest geven als ik pijn kreeg. Ik had een smile van oor tot oor omdat ons meisje gezond was dus ik zat al op n andere planeet. Maar na een tiental minuten overviel me ineens t gevoel alsof ik onder een bulldozer was gekomen. Dus ik gaf meteen aan dat de pijn was begonnen. En wat ze me ook gaven, het werd niet minder! Tot op n gegeven moment de drugs gingen doen wat ze moesten doen en ik de wereld aanzag voor n krentebol. Ik hoorde nog iemand zeggen dat ik niets meer mocht omdat ik op mn max zat.. JOH! En ook hoorde ik dat ik terug naar zaal mocht.. YESSS!!!!!!!

Ik werd naar boven gereden en toen ik mn kamer binnenkwam zag ik Fred in de kamer zitten met Eline bij zich. Zo schattig! Fred belde meteen mn zus op en zei dat Lisa naar boven mocht komen. En niet veel later was ons nieuwe gezinnetje voor t eerst saampies. Lisa was zo trots en zo ongeloofelijk blij! En fred en ik keken elkaar aan en zeiden.. dat hebben we goed gedaan! Ik zei ook nog iets anders, maar dat moet je dus niet doen als emoties erg hoog zitten heb ik gemerkt. Want als je dan op zo`n moment zegt: Zo ziet het gezichtje van ware liefde eruit… Sja, das vragen om moeilijkheden…….

Die dag was gereserveerd voor familie omdat anders mn kamertje wel erg vol zou worden. Dus na de familliepaparazzi en toen t weer stil was op mn kamer kon ik niets anders doen dan genieten van dat schitterende meisje wat in dr bedje lag. Apgarscore was 2x een 10, dus perfect. En die nacht heb ik Genoten… Voor t eerst echt Genoten met n hoofdletter.

De dag erna, woensdag…. Kon iedereen op bezoek komen. Maar aangezien ik nog volop aan de morfinespuiten zat, kreeg ik maar de helft mee van wie er allemaal langskwam. T viel me trouwens wel op dat er wel ineens veel mensen langskwamen. Ik zei nog, ( kben zo tactisch) dat ik t wel erg frappant vond dat ze nu ineens wel kwamen. Dat ik 6 maanden lang niemand gezien heb toen ik t zo nodig had. Maar goed……… Ik weet nu wel wat ik aan mn “vrienden” heb. Rond 12 uur die dag mocht het infuus eruit………. JOEPIE!!!!!!!!!!Ook ging het katheter eruit…… Nog n keer JOEPIE!!!!!....... Alleen, na een uur of 2 werd er weer n nieuw infuus geprikt :s Ik had namelijk koorts. En na bloedonderzoek bleek dat mn infectiewaarden sky high waren, 276 ofzoiets. Potverdorie!!!! En aangezien t katheter er ook uit was, kwam t moment ook dat ik moest plassen. En ik moest en zou t zelf doen. Vind die po`s zo vreselijk! Dus als n vrouwtje van 96 schuifelde ik naar de badkamer met hulp uiteraard en toen ik eenmaal kon plassen schreeuwde ik t uit vd pijn. Want int begin was er niks aan de hand, maar opt eind….. Zoveel pijn! Wat blijkt nou, je baarmoeder ligt op je blaas. En opt moment dat die vol is rust je baarmoeder daar dus op. Als je gaat plassen loopt je blaas leeg en dus zakt je baarmoeder naar benee….. idd….. AUW! To top it all moest er dus weer n nieuw infuus in…. ZUCHT!

Vrijdag was de koorts eindelijk weg en zaterdags mocht t infuusnaaldje er weer uit, wat n vrijheid! Inmiddels kon ik me alweer bewegen en leek ik op n dame van 95 met lopen. Maar, ik liep! Zondagmorgen was dan eindelijk de dag van vertrek uit t ziekenhuis aangebroken. EINDELIJK!!!!!!!!!

Ze hebben me heel goed opgevangen gedurende die periode, ben ook erg blij dat alles zo gegaan is. Al met al een goede start van ons nieuwe gezinsleven…………..uiteraard ging t niet van n leien dakje, maar da ben ik wel gewend….

PFFFFFFFFFF dit stukje heb ik dus 3 weken geleden geschreven.. Inmiddels is Eline alweer 6 weken en doet t super! Al met al n heel tevreden kindje. Qua voeding loopt ze misschien nog wel n beetje achter, ze drinkt nu 6x90. Maar slaapt wel van 23:30 tot 7:00!!!! Heb 1x geprobeerd om 5x120 te geven met als resultaat dat ze om 4:00 krijsend in dr bedje lag K Geen goed plan dus! Dus toch maar weer terug naar 6x90. Of eigenlijk 5x90 en de laatste fles is 120 J

Lisa is echt n grote trotse zus. Wil dr veel vasthouden en is constant op speenwacht. ZO lief!

En met mij?????

Ach, op zich gaat t goed! Kan bijna alles weer en ben echt reuze blij met mn bewegingsvrijheid. Zoals ik al had gedacht is er n nasleep van de KS want ik heb namelijk een groot gevoelloos ,pijnlijk gedeelte op mn linkerbovenbeen. Zucht! 7 september heb ik n afspraak bij de neuroloog en dan gaan r waarschijnlijk wat scans gemaakt worden. En hopeliji komt daar dan niks ernstigs uit zodat ik t hoofdstuk zwangerschap goed af kan sluiten en me concentreren op onze toekomst.

Het is nog wel wennen om weer n baby te hebben, maar het is echt n heerlijk gevoel. Ik mis t zwanger zijn absoluut niet. En t mooiste…. De weegschaal vind me erg aardig! JIPPIEEEEEE Kben inmiddels al 17+ kilo afgevallen J De + is omdat ik de laatste 3 weken vd zwangerschap niet meer op de weegschaal ben gaan staan. En die 17 kilo wist ik dat die eraan zaten. Nu nog n kilootje of 17 eraf en ik ben weer de oude……Gaat helemaal goedkomen opt moment ik weer ga sporten…. In de herfst ofzo ;) want nu ben ik voornamelijk aant Genieten, met n hoofdletter G!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!