Bevallingsverhaal

Hallo Lieve meiden,

donderdag 27 november moest ik in het ziekenhuis zijn, om haf acht mochten we ons melden. Natuurlijk eerst weer even wachten, aan om een uurtje of negen lag ik aan de ctg, hier moest ik een uurtje aan liggen, daarna kwam de gynaecoloog om te kijken of ik al ontsluiting had. Ik had nog maar 1 cm en de kleine man was nog steeds niet ingedaald, dus het onderzoekje deed erg zeer, omdat ze nog geen tegendruk had van het hoofdje.

Toen ging ze uitleggen dat er eerst meer ontsluiting moest zijn voordat ze mijn vliezen konden breken en dat ik dus nog niet meteen aan het infuus met de weeopwekkers kwam te liggen, wat een teleurstelling. Ik kreeg een ballon en ze vertelde dat hij er dezelfde dag nog uit kon vallen maar het kon ook nog wel twee dagen duren. Wat een tegenvaller was dat zeg, mijn man en ik dachten dat we die dag wel met baby het ziekenhuis uit zouden gaan.. niet dus. De ballon werd geplaatst, wat overigens minder pijn deed dan dat onderzoek ervoor ;-) Ik kreeg een andere kamer want ik moest in het ziekenhuis blijven. Op naar de kamer ernaast. Ik zag er een beetje tegenop, want de verpleegkundige vertelde mij dat ik met iemand anders op een kamer kwam te liggen. Daar had ik zo geen zin in. Maar toen ik op die kamer kwam, zag ik mijn kamergenootje en het was meteen goed, want dat had ik niet verwacht...ik kwam bij mijn sportmaatje op een kamer. We waren meteen aan het kletsen en manlief had het wel gezien, hij kon me met een gerust hart achterlaten en hij is dan ook weer naar zijn werk gegaan. Het kon immers nog wel even duren. Ik zou hem meteen bellen als er iets ging veranderen. De hele dag lekker gekletst met mijn kamergenootje, zo ging de dag wel snel. wel jammer dat ik verder geen controle meer kreeg, die zou ik pas de volgende ochtend weer krijgen. Als de ballon er eerder uit zou vallen moest ik de verloskundige van het ziekenhuis op de hoogte brengen.

Die nacht heb ik niet echt lekker geslapen, thuis sliep ik al niet lekker meer, maar in dat ziekenhuis al helemaal niet, gelukkig had ik mijn telefoon voor wat tijdsverdrijf. De volgende ochtend om een uurtje of negen kreeg ik weer een onderzoek, de verloskundige ging even kijken of de ballon al los lag, ik dacht van niet, want dan was ie er vast al uitgevallen,,, maar ze trok er even aan en ze kon hem er zo uithalen. huhhhhhh, dat had ik niet verwacht... dus ik kon verhuizen naar de verloskamer!!!!  Wat een opluchting en wat jammer tegelijk..  blij omdat ik ging bevallen en jammer dat ik bij mijn maatje weg moest....

Ik was om half tien op de verloskamer. Daar heb ik meteen mijn mannetje gebeld en hij kwam er meteen aan , want hij was gewoon naar zijn werk gegaan. Binnen een half uurtje was hij er en konden we beginnen. Ze wilde eerst mijn vliezen breken en dan kijken of de weeen vanzelf zouden komen, zodat ik niet aan de opwekkers zou hoeven. Dus weer een onderzoek om te kijken of ze mijn vliezen kon breken, maar helaas, de kleine lag nog steeds te hoog. Ze kon niet bij mijn vliezen en kon ze toch nog breken, wat balen!!!! Dus nu maar meteen aan de weeopwekkers. Het infuus werd aangelegt en de eerste druppels kwamen rond elf uur mijn lichaam in. De verloskundige zou na een uurtje weer terug komen om te kijken of ze dan wel mijn vliezen kon breken. Ook werden de weeopwekkers met elk kwartier verhoogd. Rond kwart voor twaalf voelde ik iets geks, een soort blub tussen mijn benen en toen,,, vocht,, heel veel vocht, mijn vliezen waren gebroken, uit zichzelf, waarschijnlijk door het gerommel van de verloskundige een uurtje daarvoor... maar wat fijn! De weeopwekkers werden weer iets hoger gezet en we konden gaan knallen! Tussendoor was ik nog even lekker aan het appen met mijn kamergenootje en wat andere vriendinnen, de weeen waren goed te doen en ik hoefde er nog niet echt moeite voor te doen om ze weg te puffen. Elke keer als de verpleegkundige kwam werd de dosis weer verhoogd. Rond een uurtje of 1 werd het allemaal wat heftiger qua weeen en twijfelde ik of ik pijnstillen wilde hebben. Ik moest daarvoor namelijk een ander infuus, in mijn andere arm. Als er iets is dat ik haat, dan is het een infuus,naalden etc. En ik dacht dat het ook niet prettig was om dat tussen de weeen door nog even te prikken. Want de weeen kwamen nu wel heel snel achter elkaar en waren ontzettend heftig. Elke wee die ik had gehad was dichter bij de bevalling, dacht ik, dus ik heb het helemaal zonder gedaan, want toen ze om twee uur voelde dat ik al 7 a 8 cm had wist ik dat het geen uren meer ging duren. Maar wat waren die weeen heftig!! en wat deed het zeer! Rond kwart over drie had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen, dat was wel weer even omschakelen, maar als snel had ik door wat ik moest doen. Om half vier stond zijn hoofdje en kon de rest geboren worden, maar dat was nog wel een dingetje, zijn schouder zat klem achter mijn schaambot en dus moeten mijn man en de verpleegkundige meteen allebei  een been pakken en die helemaal hoog in de lucht naar achteren doen, zodat de hoek van mijn bekken anders werd en de verloskundige de kleine er wat makkelijker uit kon krijgen. Dit moest wel met wat geweld.. Maar hij was er:  onze Mik!! geboren op 29 november om 15.38 uur. 4520 gram, een beste vent dus! Ik was een klein beetje ingescheurd en dat moest nog gehecht worden. Ook had Mik wat opstartproblemen, zijn armpje hing in het begin wat slap en zijn hoofd was blauw, wat was ik geschrokken zeg, maar als snel begon hij te huilen, trok zijn kleur bij en bewoog hij zijn armpje, wat een opluchting!

Omdat Mik boven de 4500 gram woog moest hij drie keer op zijn bloedsuiker geprikt worden, 1x een uur na de geboorte, 1x 2 uur na de geboorte en 1x 3 uur na de geboorte. De eerste keer was het te laag, de keer erna precies de minimale waarde en de keer daarna nog hoger, er zat een stijgende lijn in dus dat was goed. Ook Mik zijn temperatuur was wat aan de hoge kant, maar door hem geen mutje en geen sokken aan te doen was hij al snel op de goede temperatuur. Om half tien 's-avonds waren we thuis.

Eenmaal thuis aangekomen, drong het pas tot me door dat ik het allemaal wel erg snel had gedaan, alles binnen 6 uurtjes!!! En dat terwijl de bevalling van Luuk ruim 42 uur heeft geduurd. Dus in dat opzicht was het een stuk beter. Maar omdat alles zo snel is gegaan heb ik alles ook veel intenser beleeft, veel heftiger ook. Ook zonder pijnverlichting dit keer.. de hele bevalling was zo anders dan de eerste. Nu zijn we alweer ruim een week verder. Mik doet het super en ook met mij gaat het elke dag een stuk beter. Helaas heb ik heel veel last gehad van mijn schaambot, omdat Mik daarachter is blijven hangen. Het is ontzettend beurs, zitten, liggen, omdraaien in bed, in- en uit bed stappen en opstaan en gaan zitten is echt niet prettig. Maar elke dag gaat het al iets beter. Wel jammer dat ik de eerste paar dagen in bed moest blijven liggen en ik weer weinig met Mik heb kunnen doen. Maar ik ga het allemaal inhalen als ik weer wat mobieler ben. Want verder voel ik me prima, echt veel beter dan na de bevalling van Luuk.

Het genieten kan gaan beginnen, ons gezin in compleet!

xx