Geboren!

Het duurde even voor ik alle stukjes van mijn bevalling weer op de goede
volgorde had, maar ik geloof dat ik het nu wel weer op een rijtje heb. Heb lang
getwijfeld of deze bevalling pure horror was, of eigenlijk wel meeviel, maar ik
geloof dat ik het maar gewoon moet zien als een bevalling om voor te tekenen,
met een licht horroreinde, haha!

Op 31 december braaf opgebleven om elkaar een goed nieuwjaar te kunnen
proosten (lang leve Jip-en-Janneke-Bubbelsap), maar om tien over twaalf was ik
zo gaar, dat ik het "rondje langs de buren" maar voor gezien heb
gehouden en mijn bed in ben geklommen. Rond 2 uur 's nachts werd ik wakker van
wat krampen en het gevoel alsof er iemand een ei in mijn kruis had leeg laten
lopen... Dat bleek een deel van de slijmprop te zijn. Daarna snel mijn bed weer
in, waar ik af en toe een wat menstruatieachtig gevoel kreeg. Dat had ik al een
paar dagen, dus weinig aandacht aan besteed. Om 4 uur ben ik opnieuw een deel
van de slijmprop verloren, en toen vond ik de krampen toch wel echt overgaan in
weeën. Nog even getimed met de weeën app, maar geen regelmaat in te krijgen. 18
minuten ertussen, 5, 12, 30, 3, enz. Ze waren ook nog prima te doen, dus zelfs
nog even in slaap gedommeld.

Die ochtend bleven de weeën komen en gaan, maar nog steeds zonder enige
regelmaat. Ik besloot mijn moeder te bellen om mijn zoontje op te komen halen.
Niet dat ik het idee had dat er echt iets ging gebeuren, maar ik had in ieder
geval het gevoel dat er zeker niks door zou zetten zonder dat hij goed en wel
onder de pannen was. En dat was blijkbaar toch net het gevoel dat ik nodig had
om de bevalling in gang te zetten, want vanaf het moment dat mijn zoontje op
bed lag voor zijn middagslaapje (14.00 uur), zijn de weeën meteen goed
begonnen: ongeveer 3 minuten ertussen en makkelijk een minuut aanhoudend.  

Na een uur heeft mijn vriend de verloskundige gebeld en die was er rond
16.00 uur. Mijn vliezen waren nog niet gebroken, maar ik had gelukkig al wel 3
cm ontsluiting. Omdat ik nog heel veel vruchtwater had besloot ze om
gecontroleerd het vruchtwater te laten lopen. Met andere woorden: er werd een
klein gaatje geprikt en terwijl ik met mijn billen in de ondersteek lag werd er
steeds een sloot water uit geduwd, hahaha! Na het lossen van het vruchtwater
leek ik meteen nauwelijks meer zwanger (of nou ja... hooguit 20 weken), dus de
verloskundige durfde nog te zeggen dat het best wel eens een kleintje kon zijn
dit keer...

Daarna vertrok ze richting een andere bevalling, mijn zoontje was intussen
opgehaald door mijn moeder en ik kon me nu volledig focussen op de weeën.
Deze kwamen nu om de 2 minuten, maar waren nog wel te doen. Rond 17.00 uur zat
er nauwelijks meer tijd tussen de weeën, dus de verloskundige werd weer gebeld
en deze stond om 17.15 uur alweer aan mijn bed. Stiekem hoopte ik natuurlijk al
op minstens 9 cm omdat ik die weeën eigenlijk echt niet meer leuk vond, maar ik
kon het doen met 5 cm. Wel werd de kraamzorg alvast gebeld voor assistentie
tijdens de bevalling waarna de verloskundige weer vertrok.

Maar nog geen drie weeën later kreun ik uit: "shit... dat was een
perswee!!!!", waarna vriendlief de telefoon weer pakte en de verloskundige
vroeg om terug te komen. Als zij er rond 17.45 is, zit ik al op 8 cm. Ik mag
een paar keer toegeven aan de persdrang met in no-time 10 cm kado, al zit er
nog wel een randje.

Tot zover mijn superbevalling, hier had echt iedereen voor getekend neem ik
aan... Maar ons eigenwijze Bouncertje zou ons eigenwijze Bouncertje niet zijn
als er niet toch één klein dingetje nét even anders ging. Bouncer blijkt een
sterrenkijker te zijn, en na heel wat persweeën op mijn rechterzij, dan weer
mijn linkerzij opgevangen te hebben, zonder ook maar enige beweging in Bouncer
te krijgen én harttonen die af en toe flink dippen, wordt er rond 18.30 uur
besloten om de bevalling af te maken in het ziekenhuis.

Er schiet nog door mijn hoofd dat dat vast een grapje is (hallo!!! Ik lig
hier 10 cm ontsluiting te hebben in combinatie met een niet-te-houden-persdrang!!!),
maar dat was het dus écht niet. Ik ben bang voor een keizersnede, en dat zal
dan wel een spoedje worden, dus weer geen beeb meteen op mijn buik. Tussen een
wee door weet ik dan nog tegen mijn vriend te sissen "dat als dát gebeurd
hij me dus sowieso nóg een kind gaat geven, want die koter meteen op mijn buik,
dat zál ik meemaken!!!" Maar voor nu zat er niks anders op dan tussen de
weeën door de trap af te lopen en de auto van de verloskundige in te kruipen.
En mezelf wel 100 keer te vervloeken voor mijn leuke idee over thuisbevallen,
zeker toen we na drie niet-weg-te-zuchten-persweeën nog niet eens op de snelweg
zaten!

Rond 19.15 uur komen we dan in het ziekenhuis aan en gelukkig heeft ook
vriendlief ons snel gevonden. Rond 19.20 uur lig ik op de verloskamer en
snellen er van alle kanten witte jasjes op me af. Terwijl ik nog vrees voor een
keizersnede, fluistert mijn verloskundige in dat ik geluk heb met de
dienstdoende gyn, deze schijnt de ideale man te zijn bij sterrenkijkertjes. En
inderdaad, na wat martelpraktijken bij mij weet hij Bouncers hoofdje toch iets
te draaien, kan er een vacuümpomp geplaatst worden en binnen drie weeën heb ik
dan om 19.37 uur toch mijn zoon op mijn buik!!! 

Van maar liefst 4565 gram en 53 cm, dus inderdaad: "best een
kleintje"... :P