Kracht van de eenvoud

Je staat je ondanks de eenvoud nog zo uit te sloven en nog krijg je zo'n reactie. Af en toe vraag je jezelf dan af: Doe ik dan teveel?

Zoals menig mens in Nederland hebben ook wij het iedere maand te krap. We komen net de maand niet rond omdat mama lief nog steeds baanloos is en niet echt een zicht heeft op iets nieuws. Zo heb je de laatste week a 2 weken van iedere maand dat je op de restjes gaat leven. Groente wat nog over is in potjes of in de vriezer, vlees wat ruim van te voren is ingekocht en waar je dan toch te weinig van hebt en dan moet je er ook nog iets van aardappels, rijst of pasta bij verzinnen. Toch sloof ik mij iedere avond weer uit in de keuken. Van eenvoudige sperzieboontjes met kip en aardappels tover in weer 1 of andere ovenschotel uit mijn mouw met wat italiaanse kruiden zodat het wat luxe heeft. Vol trots presenteer ik dit aan mijn heren. Kleine heer zit het heerlijk weg te smikkelen (maarja dat kind eet ook ECHT ALLES!) maar grote heer zit me aan te kijken alsof hij water ziet branden. Zet vol drama de zoutpot op zn kop op bord en gooit vervolgens na 3 happen de vork op het bord en geeft het bord een duw. Zodra ik en uk ons bordje leeg hebben en ukkie ook nog een danoontje weet weg te duwen begint t gejammer:'Ik heb zo'n honger! Hongerland here we come!' Dan geef ik aan: dan pak je toch een boterham. Ja alweer ik vreet alleen maar brood. Ja je had net de optie voor een gezond maal. Alweer die boontjes.. die heb ik al 3 keer gegeten! Vol verbazing sla ik achterover op mn stoel en sla mijn handen wanhopig de lucht in. WAT WIL JE DAT IK DOE! Geld kan ik niet toveren. Iedere dag Mac of pizza zie ik en mijn lijn niet zitten en ik hoor kleine uk niet zeuren behalve dat hij meer wil! Ik snap best dat je het wat luxer wil, maar helaas kan ik je dat niet bieden. En trouwens.... wees blij met wat je wel hebt. Een dak boven je hoofd, een vriendin die van je houd en een fantastische zoon die zo tevreden is dat hij alleen maar kan lachen. Je bent zover kan gezond en je hebt een vaste baan. Iedere avond eten op je bord, wat wil je nou nog meer?

Ik snap best dat de financiële situatie op je relatie kan drukken, maar ik wordt hier af en toe zo moederloos van. Ik doe mijn stinkende best om van niets, iets te maken en ondanks dat er geen geld is probeer ik toch ieder weekend met uk wat leuks te doen. Het liefst zou ik met zn 3e gaan, maar steeds als ik vraag: ga je mee wandelen/bos/kinderboerderij/etc wordt het hartelijk afgewezen en als ik na 1 a 2 uur weer thuis kom hoor je alleen maar ik verveel me!

Doe ik nou zo ontiegelijk mijn best, misschien wel teveel? Of wordt er nu gewoon niets gewaardeerd?