**BE WARNED: Mocht je geen zin hebben in psychologisch gebabbel met een negatieve tint soms, lees dan vooral niet door, of verlaat jezelf van negatief of niet helpend commentaar, soms moet ik mijn brein gewoon laten bubbelen**
Als mijn brein het niet doet, doet mijn lichaam het wel.
De grens trekken...op de rem trekken.
Gaat het? Ja!
Gaat het goed? Nee dat niet echt!
Maar om nou te zeggen dat het heel slecht gaat? Nee dat ook weer niet!
De ene dag is mijn energielevel zo laag dat alles gewoon intense energie kost, waar ik de andere dag met gemak die dingen wel aankan.
Het is het leren omgaan met het feit dat mijn brein functioneert zoals het doet en vooral het toegeven aan dat het zo is.
Het niet meer maskeren, toegeven aan wat ik nodig heb en dit ook vragen. Dit gaat gaandeweg beter en het begrip lijkt er in mijn omgeving ook steeds beter te komen.
Soms moet ik een weekagenda aan activiteiten gewoon leegvegen, want to be real, meer dan 2 a 3 activiteiten buiten mijn reguliere activiteiten zijn vaak al best veel. En als ik weet dat er iets belangrijks aankomt gaat daar de focus op om dat aan te kunnen.
Het is passen het is meten, maar het zinkt in en het word een normale in de routine.
Laat ik het er ook overigens op houden dat 2024 persoonlijk ook gewoon een baggerjaar was, dat er dingen zijn gebeurd die een mega impact hebben gemaakt (en nog steeds hebben). Deze impact zorgt er nog steeds voor dat ik af en toe compleet dichtsla en niet meer weet hoe ik op dat moment even positief over mijzelf moet denken. (dit klinkt dramatischer dan het is hoor, daar wil ik jullie wel op wijzen het valt soms gewoon onder de norm it's okay not to feel okay, maar diep van binnen weet ik ook heel goed it can't rain all the time) Kortweg ik kan mijzelf goed herpakken, hetzij soms met de liefdevolle hulp van de psychologe en soms van mijn lieve vriendinnen.
Als ik ook maar een blik op mijn eigen drie prachtkinderen leg besef ik ook maar al te goed waarom ik zo graag wil helen en een handleiding wil hebben die zo goed mogelijk geschreven is. Want wat zijn ze om van te genieten, om van in een deuk te liggen en vooral om heel trots op te mogen zijn.
2025 is niet heel fijn gestart met het overlijden van mijn oma, losstaande dat ze echt een mooie leeftijd heeft bereikt, voelt het raar om haar na bijna 40 jaar in mijn leven te hebben gehad te moeten gaan missen. En nog raarder om te beseffen dat mijn opa nu echt de enig overgebleven is (tot aan 1 januari hadden mijn ouders beiden nog een ouder over) en toch zal die ook niet het eeuwige leven hebben. Maar in 2025 heb ik ook gewoon enorm veel leuke dingen om naar uit te kijken, ik voel me langzaam weer uit mijn schulpje kruipen en de acceptatie dat sommige dingen met een aangepast werkgeheugen wel gaan begint ook in te dalen.
Alle mensen waar ik direct mee te maken hebben accepteren mij zoals ik ben en bieden hulp wanneer nodig is, dus ook dan besef ik me heel goed dat ik toch echt wel iets goeds ben voor een ander.
Al met al, op naar de veertig (in maart), op naar een volwassen dochter (in juni), op naar leuke dingen die ik nu niet verklap.
Lieve knuffel,
Sharon
reacties (10)