Weer moeder!

Twee dagen ging ik voor de 3e keer met bloedverlies naar het ziekenhuis. Ook dit keer was het aan de ruime kant en hield het weer op. Doordat ik wel met een laagliggende placenta zit waardoor de bloedingen komen zei de gynaecoloog deze avond tegen mij dat ze mijn geplande keizersnede een week eerder zouden uitvoeren of wanneer ik weer een bloeding kreeg. 

Ik was al totaal overrompeld, dan zou mijn kindje er al met 35 weken geboren worden en 36 was al vroeg. Gelukkig leek het met mijn meisje nog prima te gaan. CTG was goed, de echo's en mijn controles leken ook goed. Ik werd wel naar de afdeling gebracht omdat ik niet meer naar huis zou mogen. Diezelfde avond kreeg ik nog een CTG ter controle, ze lag wel lekker te slapen maar de CTG zag er prima uit. De verpleegster liep net de kamer uit en ik begon weer te bloeden...

Binnen een paar minuten stonden er 6 verpleegsters om mij heen te kijken hoe ik erbij lag te bloeden. De gynaecoloog zei dat ze zouden overleggen wat ze gingen doen maar ik had al door dat de keizersnede er aan zat te komen. Ze zeiden dat ze de OK in orde gingen maken en ik een catheter kreeg, ik raakte helemaal overstuur. Mijn vriend zou eraan komen maar ik had alleen maar paniek. Eenmaal in de OK vroeg ik of ik onder gehele narcose mocht, ik was zo angstig en werkte alleen maar tegen terwijl ik nog aan het bloeden was. Ze zeiden dat dit kon maar ik merkte dat ze dit geen fijn idee vonden. Gevolgd door dat ik mijn vriend nog even zou zien voor ik ging slapen. Ze deden vast iets in mijn infuus en zeiden dat ik zo ging slapen. Ik was nog wel aan het bloeden maar werd iets rustiger en ze zeiden dat mijn vriend er was maar ik heb hem niet meer kunnen zien. Toen werd ik een kamer verder gebracht en ze zeiden weer dat ik zo zou slapen en zaten te worstelen om mij die catheter in te krijgen waar ik zo bang voor was. Ze deden mij een masker voor wat achteraf lachgas bleek. Het werd zwart voor mijn ogen en hoorde nog stemmen en vernam alles nog, ook kon ik nog bewegen. Helemaal in angst dat de narcose mis was gegaan zat met al mijn kracht tegen te werken. Later kwam ik wel in slaap dus van de operatie zelf heb ik niets mee gekregen. Mijn vriend was uiteindelijk net te laat en mijn dochtertje was net geboren. Hij ging met haar mee naar boven terwijl ze hem niets konden vertellen hoe het met mij was. En toen ik wakker was konden ze mij niets vertellen over mijn vriend of mijn dochter.

Nadat ze mij een ijsje hadden gegeven belden ze naar boven en kon mijn vriend bij mij komen. Ze hebben mij naar mijn dochter gebracht maar ik had veel last van de wond en mocht alleen pijnstilling op mijn eigen kamer. Ze zeiden dat ik gelijk terug naar mijn dochtertje dus ik wou die pijnstilling. Het bleek 1 tabletje te zijn en ik heb weer meer dan een uur moeten tot ze mij terug naar haar konden brengen. 

Met 34 weken was Sanna op de wereld gekomen 2317 gram en 45 cm. Zwaarder en groter dan we hadden verwacht. Ze had eerst een cipet om te helpen bij het zuurstof maar deze ging er bijna gelijk al af. Ook kan ze zich al op tempratuur houden in het wiegje. Het eten via een flesje is nog wat lastig voor haar maar goed ze is ook veel te vroeg gehaald. 

Overal krijg ik al felicitaties maar toch dringt het nog niet tot mij door, als ik haar bij mij heb herken ik wel wat van haar zus erin maar het is een raar idee dat dit kleine meisje echt van mij is en in mij zat. Ik mis mijn buik ook niet. Het was een heftige zwangerschap en de keizersnede was best traumatisch voor mij. Ze zal waarschijnlijk ook nog een poos op de kinderafdeling blijven maar alles is zo onwerkelijk. Het is alsof alles langs mij heen gebeurd.