Een jaar na positieve test. Job

Als eerst mij. Excuses dat ik niet meer zo actief ben hier. Lieve dames
ik ben echt niet vergeten dat jullie mij door de afgelopen 2 jaar hebben gesleept.
En zonder jullie was dit mij nooit gelukt.

Vandaag is het een jaar geleden dat ik een positieve zwangerschapstest had. Het lijkt nog zo
kort geleden. Als ik er aan terug denk gaat de spanning nog steeds door mijn lijf. Mijn kleine man
is vandaag alweer 19 weken. En ik geniet intens veel van hem. Ik kan mij geen leven meer voorstellen
zonder mijn kleine knapperd. Ondertussen heeft job zijn 1e inentingen gehad, en een echo van zijn hoofd en heupjes. Gelukkig zagen de echo's
er goed uit. Job eet inmiddels al af en toe een fruit en groente hapje. En hij lacht veel. Hij wordt echt groot en reageert
als je tegen hem kletst. Nou ja groot hij draagt nog steeds maatje 56 hihi en af en toe een 62 T-shirt maar meer omdat ik nu echt
geen 56 meer koop. Maar het echte baby baby is er af. Hij is stevig in zijn nekje en slaapt het liefst op zijn buikje. Ook in de
kinderwagen bak. Snachts slaapt hij nog steeds bij mij in bed. Heerlijk genieten met mijn kleine man. Vannacht heeft hij voor het eerst
de hele nacht in zijn wiegje naast mij gelegen. Toen hij wakker werd nog even bij mij in bed. Hij slaapt ook of eigenlijk nog steeds heerlijk door snachts.

Op 31 mei was mijn verlof afgelopen en zijn wij begonnen met werken. Job gaat gezellig met mij mee.
Eigenlijk gaat het allemaal wel prima. Ik ben wel vaak misselijk en niet zo lekker gevoel. Ik heb het idee dat
het door die bloeddruk medicijnen komt en hoop er snel helemaal mee te mogen stoppen. Helaas naar 3,5 week werken
wordt de misselijkheid zo erg dat mijn vader mij op gehaald heeft. Mijn collega wilde niet dat ik de auto in stapte met job.
Thuis de huisarts gebeld en ik mocht de zelfde dag langs komen. Mijn bloeddruk was goed en omdat ik aangaf dat ik het idee had
dat het door de medicijnen kwam mocht ik gelijk stoppen met de medicijnen. Hopelijk neemt het snel af.
Ik krijg er buikpijn bij en de misselijkheid blijft. Ik krijg medicijnen tegen de misselijkheid maar echt werken doet het niet. Een echo van mijn
boven buik wordt ook niets op gevonden. Heel fijn natuurlijk maar na 1,5 week thuis ben ik er wel een beetje klaar mee. Zakjes voor mijn darmen
misschien dat dat een beetje werkt. Gelukkig is job een makkelijke baby en ligt hij lekker de hele dag bij mij in bed. Na een dramatisch weekend meerdere
keren contact met het ziekenhuis willen ze me toch weer zien. De mevrouw vraagt zich af of ik geen postnatale depressie heb. Omdat ik helemaal in tranen was.
Vind je het gek als de pijn blijft maar niemand weer waar het vandaan komt. Ik zeg gelijk dat het niks met mijn
kleine man te maken heeft. En dat ik ondanks alle ellende nog steeds van mijn kleine man geniet. Dan zegt ze omdat het al langer speelt dat het wel iets gynaecoloogisch
zou kunnen zijn. Omdat het al langer is kunnen ze geen echo maken en moet ik maandag weer de huisarts bellen. Ik ben in mijn omgeving gaan vragen wat ze vonden over de
depressie. Ik kon mij er zelf al niet in vinden maar misschien wil ik het niet inzien. Maar iedereen gaf aan dat dit echt niet zo is. Na dit gesprek ben ik toch is gaan Google op PCOS
wat ik volgens de kliniek had. Waardoor ik moeilijk zwanger kon worden. Na veel artikelen er over gelezen te hebben. Bedenk ik mij dat dat wel is de oorzaak kan zijn van mijn klachten.
Buikpijn en misselijkheid het komt vaak voor bij PCOS. Maandag bel ik de huisarts op.

Ik begin eerst over de postnatale depressie en toch wel fijn dat mijn huisarts ook niet denkt dat het dat is. Ze vond het wel goed dat ik er over na had gedacht.
Daarna over de PCOS. De huisarts maakt gelijk een afspraak voor een echo.
En vraagt een consult bij de gynaecoloog. Of die nog advies hebben waar het door zou kunnen komen.

Woensdag de echo in het ziekenhuis. Er zijn meerdere cystes te zien in mijn eierstokken en mijn baarmoederslijmvlies ziet er ook niet mooi uit. Ik krijg de uitslag van de huisarts.
Donderdag belt de huisarts mij op. En zegt dat ik inderdaad PCOS heb. De vraag is nu of de klachten daar van komen maar het zou goed kunnen. Het advies is toch te beginnen
met de pil. Hier door blijven mijn hormonen waarschijnlijk stabiel en is er een grote kans dat de misselijkheid weg trekt. Hoewel ik na dat ik daar mee was gestopt had besloten er niet meer mee te beginnen. Is dit nu even de beste oplossing. Ik leg aan de huisarts uit dat ik het niet wil ivm
een eventueel 2e kindje. En ik dan weer moet wachten voor ik door kan met hormonen. De huisarts verteld dat dit niet aan de orde is en dat als ik een 2e wil het zo en zo weer een fertiliteits
traject gaat worden. Dus zelfs met een partner zou ik bij een kinderwens gelijk door gestuurd worden. Dit geeft mij een beetje rust en ik ga weer beginnen met de pil. Toch doet het ook wel even pijn
om weer even met je neus om de feiten gedrukt te worden. Dat ik waarschijnlijk nooit zwanger ga worden zonder ziekenhuis. Toch ook wel iets om even een plekje te geven. En wat ben ik hier door extra
blij dat ik nu geniet van mijn kleine man. En dat het gewoon toch gelukt is om zwanger te worden.

Inmiddels ben ik al weer 2,5 week ziek thuis en ben ik gister dan eindelijk begonnen met de pil het voelde wel heel gek om de pil te slikken maar het is nu even voor het goede doel. Ik hoop dat
dit snel gaat werken en dat ik maandag weer lekker aan het werk kan. Het is zomervakantie dus het is wel iets rustiger op het werk. Dus dat is ook wel fijn.

Ik ben een BaMam