1 dag na iui, terugblik 03-03-2020

Vandaag is het al weer de dag na mijn 1e iui. Ik vind het allemaal
wel heel spannend nu. Ik heb sinds gister avond een raar gevoel in
mijn buik en vooral steken in mijn rechter eierstok. Waar de follikel zat.
Ik werd er zelfs wakker van vannacht. Soms is het even weg. En dan komt het
weer terug. Vanmorgen ook een paracetamol genomen dit hielp niet echt dus heb het
daarna niet meer genomen. Dit betekend natuurlijk helemaal niks en na wat Googlen lees
Ik dat het de nasleep van de pregnyl kan zijn. Eigenlijk moet je helemaal niet Googlen want je
maakt je zelf alleen maar gek. En 1 dag na iui kan je echt nog niet voelen of het gelukt is of niet.

Best grappig want gister avond besefte ik mij dat het gister precies een half jaar geleden is dat
ik de kliniek gevonden had op internet. En precies een half jaar later mijn iui. Vandaag is het precies een half jaar
geleden dat ik de afspraak voor de intake had gemaakt. En morgen is het precies een half jaar na mijn laatste pil.
Als ik er nu dus op terug kijk is het allemaal toch wel snel gegaan. Al zat er ook echt wel van alles tegen.

Na het stoppen met de pil kwam er geen menstruatie. Toen we dachten dat ik toch een menstruatie kreeg ging alles in
ene heel snel. En mocht ik mijn donor rietjes bestellen. Deze waren op tijd binnen dus in die cyclus zou ik mijn 1e iui krijgen dit was
in December. Toen bleek bij de follikelmeting dat het toch niet goed was. En mijn bloedwaardes waren ook niet goed. De iui werd gecanceled.
We hebben er alle vertrouwen in dat de volgende cyclus beter gaat verlopen. Na dat ik heel licht bloedverlies had. Ik helemaal blij en weer naar de
kliniek. Het leek er allemaal goed uit te zien. Na 4 follikel metingen werd ook in januari de iui gecanceled. De follikel werd alleen maar kleiner
en er kwamen al weer nieuwe. Weer bloedprikken en kijken wat er aan de hand was. Gebeld dat ik een uitgebreider bloed onderzoek kreeg om
te kijken of er niet iets anders was. Weer een week inspanning. Toen uit eindelijk een telefoontje gekregen dat het uit gebreide bloed onderzoek wel goed was.
En ik mocht beginnen met een provera kuur om de menstruatie op te wekken. Als die er was weer naar de kliniek. En dan zou ik horen hoe we verder gingen.
Door de provera kuur was ik erg moe en herkende ik mij zelf niet echt. Alles voor het goede doel. De menstruatie was er dus hup daar gingen we weer naar de kliniek.
Bij de uitgangsecho kreeg ik te horen hoe we verder gingen dat was wel even schrikken dat ik moest beginnen met gonalf en mij zelf moest prikken maar kom op dit kunnen wij. Toen begon de onzekerheid weer. Follikelmeting
na follikelmeting. Het zag er in mijn ogen niet best uit. Maar toen na 23 dagen gonalf kreeg ik op de 8e follikel meting
toch te horen dat ik de pregnyl die avond mocht zetten. En ik maandag de iui kreeg. Ik kon het niet geloven. Wat was ik blij!!

En nu is het wachten 2 lange weken wachten. En dan weten we of het gelukt is of dat we vol goede moed de volgende ronde in gaan.
Ik moet zeggen dat het traject mij op sommige dagen toch wel een beetje zwaar valt. Ik kreeg de laatste weken te horen dat ik waarschijnlijk toch pcos
heb. En ik ben ook wel wat kilotjes aangekomen. Ik ben natuurlijk alleen en wil ook alles alleen doen.
Maar soms is dat ook wel een beetje zwaar. Het is daarom ook wel even lekker om gewoon even 2 weken geen hormoon spuiten te hoeven doen.
En ook even niet heen en weer te hoeven naar de kliniek.

Ik probeer nu wel echt op te letten dat ik gezond eet. En niet te veel snoep als ik dat in huis haal eet ik het allemaal op.
Ik haal nu veel fruit in huis. Als ik dan ergens trek in heb dan eet ik dat. Zondag ochtend heb ik mij nog even gewogen
ik wil mijn gewicht namelijk wel een beetje onder controle houden. Ik was toen 80,8 kg. Nu moet ik zeggen dat ik wel 178cm ben.
Maar ik schrok er toch wel een beetje van.

Van mijn collega heb ik vandaag een kaartje gekregen met de tekst
Ik zie een sterke vrouw op de voorkant. Echt super lief! Aan de binnen kant staat.
Het wachten is niet het ergst, de onzekerheid of het wel zal lukken maakt het zwaar.
We gaan er van uit dat de Willies de goede kant op zwemmen.
Willies zo noemen wij de zaadcellen. Dit komt uit een kinderboekje.
Echt heel lief dit kaartje.

Nou nu is het echt wachten wachten en wachten.

Op weg naar een BaMam.