Evan bijna 1 jaar

Vandaag een jaar geleden ging ik met m'n moeder en vader naar 't zkh voor haar oogoperatie, het duurde heel lang voordat m'n moeder geholpen werd, liep allemaal uit. En m'n vader die op zich al niet van zkh houdt, was al beneden in 't restaurant terwijl ik m'n moeder gezelschap hield boven. Ik zat helemaal niet lekker op die houten stoelen, had continue last van m'n rug (bleek dus later rugweeen te zijn, ahum). Gezellig zitten babbelen met nog een patient die al aan de 2e oogoperatie begon, dus m'n moeder kreeg al een beetje te horen hoe of wat. Normaal is mijn moeder heel sterk en zo beetje nergens bang voor, maar nu was zo toch een beetje nerveus voor de operatie, het zijn toch haar ogen he ?! Zo trots vertelde ze wel tegen alle mensen op de kamer en al het verplegend personeel dat ik zwanger was, al kon je dat wel zien, hahahahaha en dat ik een jongen verwachtte. Maakte mij ook heel blij haar te zien. Eindelijk na een kleine 2 uur wachen, mocht m'n moeder zich dan eindelijk omkleden en klaar maken voor de operatie. Toen zij weggereden werd, ging ik ook naar beneden naar m'n vader. De verpleegster zou mij bellen wanneer ze klaar was en ik terug naar boven kon. Intussen was mijn vader al bloed nerveus (is hij al gauw betreffende mijn moeder en zeker in een zkh!), dus ik bracht hem snel thuis, zodat hij wat rustiger kon worden en ging zelf nog even langs een winkel om wat rompertjes en kleding te halen die ik had gezien. Ik was een paar minuten terug in 't zkh en zat in 't restaurant wat te drinken, toen de verpleegster mij belde dat ma weer terug was maar nog wel een beetje duffies. Maar goed nieuws, alles was goed gegaan en ze mocht dadelijk weer naar huis! Dus ik naar boven en daar zat m'n moeder aan een tafeltje genietend van een boterham, hahahahahaha. Ze leek net een piraat joh, 1 ooglapje om, whahahahahaha. Nadat ze alles op had en de verpleegster haar nogmaals bekeek, mochten we dus weg! Heerlijk!!! Het was namelijk al 5 uur geweest en we waren daar al sinds 11 uur !!!! Dus ik vond 't ook wel weer genoeg..

Ik bracht ma naar huis, waar pa nog nerveuzer was dan hij al was, hi hi omdat het zo lang duurde. Maar hij kon gelukkig adem halen... Ma was in orde en kon thuis lekker bij komen. Ik ging gelijk naar huis, want ik was zelf al vroeg wakker omdat ik rond 9 uur bij mijn ouders moest zijn en was gewoon moe. Ik voelde me nog steeds helemaal toppie, op wat rugpijn (ja ja) na. Ik sms-te met een vriendin hoe ma op een piraat leek... Ik was denk ik rond half 7 (?) thuis ?! En na wat gegeten te hebben, belde ik met Pete en rond kwart over 9 / half 10 's avonds, nog geen 2 min nadat ik Pete ophing van de telefoon, braken mijn vliezen............! Althans dat wist ik toen nog niet. Hoe raar dan ook, maar ik dacht eerst dat ik naar de wc moest en omdat het bleef stromen was ik eerst bang dat m'n blaas kapot was ????? Wat een rare dingen kan je in je hoofd halen he ??!

Maar die twijfel duurde niet lang en ik begon te denken dat 't weleens mijn vliezen konden zijn. Maar ik had eigenlijk nog niks gelezen of het hoe of wat met bevallingen, ik was nog maar 31 weken en 5 dagen zwanger. Ik moest nog 2 weken werken en wou daarna pas me zelf gaan voorbereiden.............. Ik liep sorte van te ijsberen thuis en er lag ook een hele spoor van 't vruchtwater overal. Had intussen een boek erbij gepakt en zocht op over vliezen breken, maar waar ik ook keek, overal stond dat ik weeeen moest hebben en die had ik niet. Na zo'n 15 min zag ik dat m'n buik behoorlijk kleiner was geworden en daarop belde ik de verloskundige die heel snel kwam.

Vanaf dat moment is alles bijna in een roes gegaan........ Onvoorstelbaar.. Ik had zo een geweldige zwangerschap, nergens geen problemen, hij groeide goed, ik had haast nergens last van.. 't was gewoon geweldig. En ik had nog 's middags tegen mijn moeder gezegd dat zoals de zwangerschap nu ging, ik met alle gemak de 40 weken halen............. Nou ja niet dus :-))).

Ik moest op bed liggen en de verloskundig luisterde naar Evan zijn hartje. Die was goed, alhoewel minder snel dan normaal. Uiteraard kwam er geen vruchtwater uit toen ik op bed lag, maar ik moest toen naast het bed gaan staan. Ik wist toen zeker dat het water dan weer zou gaan stromen en inderdaad alsof je een kraan opende, zo stroomde het. Hierbij bevestigde de verloskundige dat mijn vliezen inderdaad waren gebroken en ze beluisterde Evan zijn hartje opnieuw. Alleen toen ging het niet goed. Evan zijn hart klonk langzaam, heel langzaam. Een zelf ik wist dat dit niet goed was. Ze zei hierop dat ik vanaf nu zo min mogelijk meer mocht staan en zo veel mogelijk mocht liggen voor Evan, want liggend was z'n hartslag wel goed. Zij belde de ambulance en intussen belde ik Pete (in Engeland, was aan 't werk) dat ik naar 't zkh moest. 

Nou ja, heb 't hele verhaal al eens verteld, maar om 01.47 op 16 maart 2010 is onze kanjer geboren... 2 maanden en 1 dag te vroeg.. 

En vandaag............... het is 15 maart 2011, bijna een jaar geleden dat 's avonds mijn vliezen braken en wij niet meer met ons 2 waren, maar voortaan met ons 3tjes... :-).

Evan is nu echt al een mannetje.. Hij is vrolijk, lief, grappig en huilt eigenlijk amper tot nooit. We zijn zo zo zo trots op hem en houden zo veel van hem! 

Kan het alleen niet geloven dat hij morgen alweer 1 jaar wordt, dat onze vent alleen vandaag nog onze baby is en vanaf morgen onze dreumes....... 

Ohhhhhh wat gaat de tijd snel.... veel te snel!!!

We hadden zaterdag al een klein feestje, maar daar schrijf ik later een blog van..Ook ga ik dan iedereen z'n berichjes lezen. Ben op dit moment hondsberoerd en heb al moeite met deze blog -( sorry dames...!

Heel veel liefs en tot gauw............ xxx