Keizersnede gehad, gevoelens en heel erg emotioneel.

Je bent nog maar heel kort bevallen, hé? Geef het de tijd, praat er vooral over. Met je man, maar ook een buitenstaander (verloskundige of gyn) Hier kan ik er altijd de vk voor bellen, ook voor mentale moeilijkheden. Schrijf je bevalverhaal op, mét alle gevoelens van teleurstelling en anders gelopen dingen. Niet typen, maar echt schrijven. Zo gaat het langzaam een plek krijgen, als het goed is.

Neem vitamines in, eet gezond.

Mocht je nu merken dat het in de loop van de weken niet veranderd, maar juist erger wordt of je blijft stil staan in verwerking, zoek dan hulp via de huisarts. Heel veel sterkte meid!

Ik heb 3x een ks gehad en de eerste was het meest pittigste van alle 3.

Vraag hulp aan je ouders of schoonouders. Voor de meest praktische dingen, zoals een potje koken of een wasje draaien. Kan natuurlijk ook een lieve vriendin zijn hé!

Ga elke middag op bed. Jij zowiezo en eventueel je man ook .

Zet kraambezoek op een laag pitje. Bijvoorbeeld om de dag en 1 bezoek per dag. Voorkeur eind van de ochtend, want dan blijven ze niet zo lang.

Wij deden altijd dat mijn man de laatste voeding gaf om 23u en ik ging dan op tijd naar bed en deed dan de nachtvoeding. Zo konden we allebei 6u slapen ongeveer.

En schaam je niet dat jij je zo voelt. Er komt veel op je af. Ik heb zelfs dingen gezegd wat ik helemaal niet meer wist, maar waar mijn schoonmoeder zich nog zorgen over had gemaakt. Maar zo ellendig voelde ik me.

De eerste 3 tot 4 weken zijn het pittigste. Daarna ging ik weer kleine dingen doen zoals een watje draaien of eten koken. Alles op eigen tempo. Hen vertrouwen, het komt goed

Probeer hulp te vragen aan vrienden/familie. Misschien kunnen ze voor je koken en een maaltijd langsbrengen. Dat scheelt al veel. Of even vragen of iemand wil stofzuigen of was op hangen als ze op bezoek komen. De badkamer poetsen is een ander verhaal, maar kleine klusjes kun je gerust aan bezoek vragen.

En ik zou wel even met iemand er over kletsen. Veel mensen vinden het pittig, een roze wolk is er niet altijd. Maar ik zou zeker even bij de verloskundige aan de bel trekken bijvoorbeeld. Dan kan je even je hart luchten, ze kan even meekijken en meedenken. En als het erger is dan wij van een afstand inschatten, dan prikt de vk daar waarschijnlijk doorheen en kan er echt hulp gegeven worden.

Die roze wolk is heel zeldzaam hoor. Het is gewoon erg pittig die eerste periode! Jij kan (denk ik) wel met je zoon op bed liggen om hem te troosten. Dat zou je dan kunnen doen en je man kunnen ontlasten, maar de praktische huiselijke dingen, die kun je simpelweg niet doen. Je schuldig voelen heeft geen zin. Besef je dat je er niet voor kiest. Je man en zoon hebben er juist veel aan als jij goed herstelt! Probeer, als dat kan, ook hulp te vragen om je heen. Sterkte en geniet waar kan.

Accepteren en wat je aandacht geeft groeit.

Jouw man en jij hebben samen voor een kind gekozen dat nu alles even op zijn dak komt, is iets wat je vtv wist (beide) dus dat dit nu even moeilijk is mag, maar het is zeker niets om je schuldig over te voelen. Het feit dat je man dus veel doet houdt in dat je gezien de taken wel degelijk kan herstellen, enkel jouw gedachtes en het zien van beren op de weg, geeft je een zwaar gevoel maar dit is psychisch niet lichamelijk.

Praat er met je man over en accepteer dat je even nu niet kan wat je kunt, zal dit alles weg nemen nope maar hoe het nu gaat werkt ook niet. En als je merkt dat het je echt opbreekt zoek hulp!

Heel herkenbaar. Hier ook gepland ivm stuitligging maar het begon eerder. Tips heb ik niet echt maar kan je wel gerust stellen in de zin dat het herkenbaar is. Bij mij waren de eerste 3 weken echt het ergste en daarna werd het echt snel beter! Onze kleine had omgekeerd dag nachtritme dus we waren beide zo op (emotioneel en fysiek) dat je gewoon bijna wanhopig kan voelen. Ik zie mijzelf nog de kleine wiegen met tranen over mijn wangen. Enerzijds omdat ik hem zo mooi vond en anderzijds omdat ik alleen maar kon denken: ga eindelijk alsjeblieft slapen!!

Schuldig voelen dat je man weer naar boven kan omdat jij toch echt ff niet teveel trap mag lopen. Of je man die ivm darmkrampjes door de kamer loopt en jij toe kijkt. Eerste 2 weken kon ik amper eten. Vooral als de kleine huilde kreeg ik geen hap door mijn keel. En als die niet huilde was ik gespits op het idee van: gaat hij zo weer huilen. Dat van dat eten hoorde ik later van vriendinnen dat meer hadden gehad in het begin. En na 2-4 weken beter werd. Heel vervelend, maar echt: het wordt beter! Geef het tijd.

Het hoort er helaas allemaal bij. Maar hopelijk ook bij jouw snel beter!

Enige tip: vraag hulp in je netwerk! Keer extra oma laten komen en ga samen ff slapen bijv. Wat hier ons erg goed deed was in het zonnetje samen in de tuin zitten als de kleine sliep. Ff gewoon rustig zitten en beetje kletsen.

Hoii, ik heb op 18-6 een keizersnede gehad en voelde me ook schuldig dat ik niks kon. Mijn vriend moest alles doen en ik voelde me nutteloos. Ik heb er met hem over gepraat met de nodige tranen ( ook door hormonen) en zijn steun hielp mij enorm. Ik vind het achteraf ook mooi dat hij lekker met haar in de weer is geweest en zo ook zonder mij kon wennen aan haar.

Ik voel me nu echt top, pas mijn spijkerbroeken ook weer bijna en heb veel energie. Geef het even de tijd meis, het komt echt goed😘

Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon.

Een ks valt echt niet mee, helemaal een eerste keer niet. Dat kan echt flink onderschat worden. Ik heb er zelf 3 gehad en bij de 1ste meeste pijn en langste herstel gehad. Geef toe aan het herstel. Je bent herstellende en net moeder, een rollercoaster van emotie. Gun jezelf tijd, met 2 weken gaat het straks echt weer wat beter. Er staat totaal 6 weken voor, dat is niks voor niks. Voor de ene vrouw gaat het sneller als bij de andere.

Lieverd, een ks is niet niks! Ik heb 12,5 jaar geleden een spoedks gehad, ook ik was erg emotioneel en het herstel duurde langer dan ik dacht. Je bent voor het eerst moeder geworden, de hormonen gieren door je lijf, en dat brengt zo veel emoties met zich mee, je gaat de huiltjes en alles echt wel herkennen, dat komt helemaal goed. ook zou je na een paar dagen echt wel wat meer kunnen, stapje voor stapje, en voor je man, die is absoluut in staat om voor jullie beiden te zorgen, maak je geen zorgen! Het is een van de mooiste maar ook meest zware levensgebeurtenissen, sterkte en hier mag/kan je alles kwijt

Ik vond het ook vervelend voor mijn man.

Maar het is doodnormaal dat er nu veel op zijn schouders rust.

Komt wel weer goed straks! Als jij herstelt bent kun je weer meedoen. Nu nog even niet!

Ach ik snap je, ik kan zo niet stilzitten. Moest dat laatste weken van mijn zwangerschap ivm hoge bloeddruk, en daarna ivm keizersnede. 'doe lekker rustig aan' zei iedereen.

En ik dacht: die zelf rustig! 😅

Maar, het helpt. Pak je rust, echt, over een week of 2 gaat het al zoveel beter en ben je blij dat je je rust hebt gepakt.

Het begint met acceptatie. Accepteer dat het moeiljk gaat nu. Voor herstel van een keizersnede staat immers zes weken. Wat had je verwacht dan? Daarbij ben je echt nog maar heel kort geleden bevallen. Je lichaam heeft vooral na de keizersnede echt veel rust nodig. Hebben jullie misschien de hersteltijd onderschat? Vraag desnoods hulp van familie/vrienden (bijvoorbeeld in het huishouden etc). Er komen echt betere tijden aan. Neem aan dat je man aansluitend van zijn verlof vakantie heeft opgenomen?