Het verhaal dat natuurlijk iedereen wilt weten!

Het begon (het verhaal dus!) eigenlijk woensdag 18
mei 2011. Toen moest ik voor controle naar het ziekenhuis. Het nieuwe
Maasstad Ziekenhuis weliswaar. Na een wandeltocht van ruim 15 minuten
(dit is geen grap en als hoogzwangere is het al helemaal niet leuk om
deze afstand te moeten afleggen voor een controle) hadden we de
poli-zwangere gevonden.



Ik werd geholpen door een co-schap . Nou maakt dat niet zo heel erg veel uit, maar aangezien ik het helemaal zat was, had hij deze dag een hele slechte aan mij!
Ik vroeg of hij wilde kijken of ik al ontsluiting had, daar ik zo
ontzettend veel voorweeën had. (uuhhm, voor de leken onder ons….KIJKEN
naar ontsluiting gaat niet he…het is voelen!!! AUW!) Wist hij me te
vertellen dat hij dit niet gaat doen en dat ik echt moest afwachten.
Waarop ik zei dat ik erop sta . Maar hij hield zich bij zijn woord. Toen heb ik het volgende gezegd:”U hebt uw diploma voor gynaecoloog toch nog niet?” het antwoord was “nee” waarop ik vriendelijk terug zei:”dan wil ik graag met een gediplomeerde gyn spreken”



Even een kleine voorgeschiedenis.

Mijn gevoel betreft de groei van de kleine man zat me niet lekker. Hier
heb ik de afgelopen maanden al op lopen hameren. Maar ik moest me
absoluut geen zorgen maken want deze baby zou ZEKER 7.5 a 8 pond zijn
minder ECHT niet
!! Hij hoort echt bij de p60! Want dit blijkt uit de groeiecho’s. Dit
zelfde verhaal kregen we, zoals vele van jullie weten, ook bij Jaylin te
horen en jullie weten hoe ieniemienie zij was.

Maar mijn gevoel bleef nog altijd hetzelfde. Helaas werd ik door geen gyn gehoord en ik voelde me alles behalve serieus genomen.

Wel werd er bij Jaylin de afspraak gemaakt dat wanneer ik 2 a 3 cm
ontluiting zou hebben ik doorgeleid zou worden. Dit betekent dat ze dan
de vliezen zouden breken en infuus voor weeën opwekkers. Dus dat wilde
ik nu ook……..



De Co-schap ging overleggen op aandringen van mij en Robin. Hij kwam
terug met het nieuws dat wanneer ik ontsluiting zou hebben ik de
volgende dag idd doorgeleid zou worden. Helaas had ik er maar 1cm…..ik
moest maandag 23 mei terug komen. Bedankt en tot ziens.



Het was alsof de kleine man het aanvoelde, want t/m vrijdag 20 mei 2011
bewoog meneer maar 2 a 3 keer. Dit is heel erg weinig. Vrijdag zijn
Robin en ik naar het ziekenhuis gegaan en ben ik aan de CTG gehangen
voor een hartfilmpje. Die was goed, maar bewegen voelde ik hem nog
steeds niet. Er werd met de echo geconstateerd dat hij idd weinig
beweegt. Ik moest zaterdagochtend terug komen voor weer een CTG en ik
moest bijhouden hoeveel hij bewoog. Helaas heb ik de kleine vent 2 keer
gevoelt. Het antwoord van de gyn was dat alles goed was en ik zat nog
altijd op 1 cm ontsluiting. Robin en ik namen hier geen genoegen mee en
hebben aangedrongen dat er nu wat moest gebeuren op basis van de groei
van de man en de bewegingen. Ze gingen wederom kijken in het dossier en
daarna overleggen met collega. Het goede nieuws was dat ik zondag 22 mei
2011 ingeleid zou worden met gel…….



Zondag 22 mei 2011 moesten we ons melden om 07.00 uur. Dat is best wel
vroeg. Ons kleine meisje was bij mijn ouders dus zij haar eigen feestje. Dat was voor ons een geruststelling…

Ik werd naar de afdeling gebracht waar een high-tech tv apparaat was
gehangen. Ik kon hier gratis gebruik maken van Internet, TV, spelletjes,
eten bestellen, radio luisteren
en weet ik veel wat nog meer. We hebben lekker een ontbijtje besteld
en deze heerlijk opgegeten. Om 08.10 uur werd er bij mij gel ingebracht.
Er werd wel gewaarschuwd dat het nog wel een aantal dagen kon gaan
duren voordat ik zou reageren hierop. Inmiddels had ik ook al 2.5 cm
ontsluiting.



Mijn lichaam die reageerde wederom heftig, net als bij Jaylin, op de
gel. Om 08.30 uur!! Had ik om de 2 minuten heftige weeën. Mijn buurvrouw
had eerder de gel gekregen maar zij bleef nog heel relaxed rondlopen en
had nergens last van….

Ben op een gegeven moment ook onder de douche gegaan
, want uithouden op dat bed hield ik niet meer. Dus tussen de weeën
door snel naar de douche gelopen om daar vervolgens een half uur te
zitten puffen.



Rond 10.00 uur zat ik op de 4 cm
. De weeën waren altijd nog om de 1.5 a 2 minuten. Dus ik was lekker
aan het puffen. Ik werd naar de verloskamers gebracht want ik zou een
ruggenprik krijgen. Inmiddels waren de weeën om de 1.5 minuut erg heftig
aan het zijn



Na het prikken van de ruggenprik werd er aan mij gevraagd of ik dmv een ijsflesje
koud voelde. Ja…ik voelde alles nog. Behalve 10 cm van mijn linkerbeen
niet. Er werd gezegd dat het echt even de tijd nodig had om in te
werken.

“sorry, volgens mij ben ik nu gewoon in mijn bed aan het plassen….sorry hoor, ik kan het niet tegenhouden” “oh…haha, mijn vliezen zijn gebroken….wat een viezig gevoel als je daar zo ligt”

Ik voelde nog altijd de weeën en er kwam nu ook een druk op mijn
onderkantje en de pijn was nu scherpend. De weeën nog altijd om de 1 a
1.5 minuut. Robin zei dat de ruggenprik niet werkte. De weeën opwekkers
werden ook nog eens lekker opgeschroefd, waardoor ik het bijna niet meer
bijhield.



Wat er daarna gebeurde is me allemaal een klein beetje ontgaan
. Ik weet dat ik aan het hyperventileren was en er bijna niet meer
uitkwam. Ik ben een paar seconde buiten bewustzijn geraakt, heb zuurstof
gekregen voor de kleine man maar ook voor mezelf. Ik hoorde zeggen dat
ik een nieuwe ruggenprik zou krijgen omdat deze duidelijk niet werkte
(nee echt, dit hebben we 2 uur geleden al aangeven als niet eerder) Ik
zat op 5 cm……

De goedkeuring om naar de “uitslaapkamers” (waar de anesthesist was) te
mogen liet ook erg lang op zich wachten. Inmiddels stonden er 4 a 5 man
aan mijn bed. Kleine man ging achteruit en ik ook…

Ik zat op 6 cm….ik werd naar de uitslaapkamers gereden en de weeën waren
inmiddels om de halve minuut niet meer bij te puffen, waardoor ik nog
altijd aan het hyperen was en het niet meer goed kreeg. Hoe hard de
verpleegkundige en de gyn ook aan het roepen waren….het lukte me niet.



Ik moest op het randje van het bed gaan zitten….maar toen kreeg ik
persdrang. De kleine man ging geboren worden, maar ja ik had nog maar 8
cm. De gyn zei dat ik mocht gaan persen dat ze me zou gaan helpen….

24 minuten later om 18.24 uur is Owen Brayden geboren, 48 cm lang en 3205 gram….



Jaja mensen op de UITSLAAPKAMERS
. Inderdaad, ik had publiek van mensen die net een operatie achter de
rug hadden en “rustig” aan het bijkomen waren uit hun narcose
. Kreten zoals: ”Ik heb tocht op mijn K**” “Haal hem eruit”
“AAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHH” en weet ik veel wat nog meer, zal nog wel een
tijdje in hun geheugen blijven……OOPS!!

Het verhaal deed ook snel de ronde dat ik als eerste in het nieuwe
ziekenhuis op de uitslaapzaal bevallen ben. Ik had mijn “5 minutes of
fame” toch wel anders voorgesteld…..



Owen is inmiddels alweer een week op deze wereld en hij doet het
geweldig. Helaas is mijn borstvoeding te weinig voor hem en heb ik
besloten om deze langzaam af te bouwen. Heel erg jammer vind ik het wel,
maar ik ben nu zo 1.5 uur bezig met borstvoeding en kunstvoeding en dat
is gewoon niet echt prettig! Ik heb hem deze week de borst mogen geven
en die ervaring pakt niemand mij meer af…….



By the way, ik hoorde de gyn nog zeggen:”oh, hij is toch niet zo groot,
hij hoort bij de P10 en niet bij de P60” Zoals ze hem dus heel mijn
zwangerschap hebben geschat….

Mijn gevoel was wederom goed!!



Ik heb een heerlijk gezin, ik heb een dochter een zoon en een geweldige vriend en ook dit pakt NIEMAND mij ooit af!!!!!!!!!