Dat was even schrikken....
Niets vermoedend ben ik vanmorgen naar mijn werk gegaan. Ik werk op een kinderdagverblijf.....op de baby/dreumes groep (kindjes van 0-2 jaar)
Op een gegeven moment ging ik batterijen verwisselen van de babyschommel, want die waren leeg. Met de schroevendraaier nog in mijn hand...wil ik het afdekplaatje van de batterijen pakken...voor ik het weet maak ik me toch een smak...**BOEM** daar lag ik, uitgestrekt op de grond. Keihard gevallen op mijn buik van bijna 19 weken!! Om mijn buik te beschermen deed ik met een reflex mijn hand voor mijn buik, maar omdat het allemaal veelte snel ging werd het een vuist tussen de grond en mijn buik. GELUKKIG had ik de schroevendraaien losgelaten om mijn buik te pakken, anders was het denk ik anders af gelopen.
Mijn collega schrok zich helemaal rot en rende meteen naar me toe. Ik inmiddels op mijn knieën gekropen...."nee, joh, het gaat wel" zei ik nog...en nog geen seconde later voelde ik de helse pijn en de enorme schrik door mijn lichaam gaan. Ik raakte volkomen overstuur. Ik kon geen zinnig woord meer uitbrengen..alles schoot wel door mijn hoofd:"heb ik mijn dochtertje beschadigd......het zou toch niet zo zijn dat ik haar nu kwijt raak.....oh nee wat nu?? wat nu??? HELLUP"
Mijn andere collega kwam zonder woorden naar me toe en gaf me eerst een grote knuffel...dat deed me ontzettend goed en ik werd iets rustiger. Ze zei dat zij wel mijn vriend zou bellen om mij op te halen en daarna belde ze de verloskundige met de vraag of ik even langs kon komen om me na te laten kijken.....
Ik nog altijd huilend op de bank op mijn werk, keek mijn collega's vragend aan....ze zeiden dat alles goed was en dat er niks aan de hand was met mijn kleine meisje. Mijn andere collega wreef met haar hand over mijn buik en begon heel lief tegen mijn kleintje te praten.....Jeetje wat waren ze toch ontzettend lief, mijn collega's!!!
Mijn vriend was inmiddels aangekomen, hij had de schrik ook enorm zitten...ppfff
Bij de verloskundige mijn verhaal gedaan...ik moest gaan liggen en ze heeft mijn buik gevoeld:"SOEPEL" gelukkig. en het hartje was ook luid en duidelijk aanwezig, geen rare afwijkingen kon ze horen in het hartje. Gelukkig.....toch wilde ze dat ik naar het ziekenhuis ging. Dat doen ze altijd met een val, om even een echo te maken.....
Wij naar het ziekenhuis. Eerst lang moeten wachten tot dat er een mevrouw mijn kwam halen...dood en dood zenuwachtig natuurlijk.
Ze zei dat ze even een hartfimpje van mijn baby'tje ging maken...ik vroeg nog waarom, ze gingen toch alleen een echo maken???? Nou ze wilde me eerst even geruststellen want de dokter was nog bezig.
Oh okay.....
Ik kreeg banden om mijn buik en een apparaatje...en ze ging zoeken...GEEN HARTJE... ik zei nog dat dat raar was omdat de VK het hartje in een keer had gevonden....ze vroeg aan mij (??) waar de verloskundige zat met de doptone op mijn buik. Ik zei:"weet ik veel, hier ergens" en wees net onder mijn navel aan......GEEN HARTJE...ze zei:"ja die verloskundige zijn er allemaal gespeciaaliseerd in" ik vroeg aan haar wat zij dan was. ze zei:"oh ik ben maar een verpleegkundige" maar ondertussen zat ze te zoeken, maar nog GEEN HARTJE....ik zei:"hier word ik niet goed van, ik wil nu een echo"
ze hield meteen op en ze zei dat ze de dokter ging halen......dat duurde ook een eeuwigheid...maar daar kwam de dokter. Ik vertelde nogmaals mijn verhaal en ook dat er geen hartje te vinden was bij de verpleegkundige. De dokter was alles behalve blij, want dat had de verpleegkundige nooit mogen doen, logisch dat ik lichtelijk paniekerig was.......
ze zei:"kom gaan we snel kijken naar je kleintje"..............EINDELIJK.....
en ja hoor, daar lag mijn kleine meisje, niets vermoedend (net als ik vermorgen) heerlijk te bewegen en te "zwaaien" en heerlijk relax met haar beentjes over elkaar. Het hartje was heel erg goed en duidelijk te horen, geen ruis. De Dokter keek nog even mijn baby'tje helemaal na en het was allemaal goed....en van kop tot stuit is ze nu 13 cm.....PPPFFFF WAT EEN OPLUCHTING......
Ze wilde nog wel even bloedafnemen, want het kon zijn dat er toch bloed van mijn baby in mijn bloed was gekomen en dan moesten er verdere onderzoeken gedaan worden. Maar ik mocht wel vanaf thuis bellen voor de uitslag. Die uitslag was toch dat er een beetje bloedcellen van de baby in mijn bloed was, en dat ook aangaf dat ik een flinke klap had gemaakt, maar gelukkig niet schadelijk en me geen zorgen hoefde te maken. Wel moet ik opletten of ik geen bloed verlies of andere pijnen erbij krijg (dan die enorme pijn van de val...het ontzettende beurse gevoel) en de bewegingen van mijn meisje in de gaten houden.
Mijn Vk en de dokter hebben mij geadviseerd om de komende 2 dagen niet naar mijn werk te gaan omdat ik zo'n klap heb gemaakt en mijn lichaam nu eventjes rust nodig heeft... gelukkig begrijpen ze dit op mijn werk maar al te goed.....
Jeetje, wat een dag...de schrik zit er nog lichterlijk in, maar het gaat wel iets beter met me ondanks de pijn.............
Liefs, Sandy
reacties (0)