Afscheid van mijn oma`tje

Het lijkt pas gisteren dat ik afscheid nam van mijn lieve oma (mama van mijn mama) terwijl dat nu bijna 2 jaar is, vreemd om te zeggen dat onze familie pas sinds een paar maand terug wat op de plooi was. We hebben een kleine maar zeer hechte familie. Verdriet en vreugde wordt echt samen beleefd bij ons. Mijn man staat soms nog steeds verbaasd over ons warm 'nest' Aan de ene kant heel warm maar aan de andere kant moet je er de meningen die te pas en te onpas komen, de gedeelde reizen, de ontelbare feestjes enz bijnemen. Heerlijk vind ik zelf. Haha. Maar ... Mijn oma'tje (ja van 1m54cm - maar vroeger 1m65! Volgens haar zelf) langs papa's kant, is gisteren onverwacht overleden. Mijn tante belt elke avond en toen ze niet opnam werden direct alle alarmbellen aangezet. Wij zijn samen met mijn ouders op vakantie dus mijn broer is halsoverkop naar haar huis gereden, terwijl mijn ouders direct terug ingeladen hebben en vertrokken. Het was niet goed. Hij wou nog reanimeren, maar toen de brandweer en de dokters erbij kwamen hebben ze enkel het overlijden kunnen vaststellen. Het was zo'n kranige dame. Een eenzaat (behalve voor familie) ongekend koppig (zeker bij familie) en zooooo lief! Ik was enkele dagen geleden nog bij haar op bezoek en we hadden zo'n leuke babbel. Ze was blind maar had enorm genoten van Helena die lag te kraaien. Haar handjes voelen vond ze heerlijk ... Toen ik de deur uitging had ik zo'n vreemd gevoel. Ik kan het niet omschrijven. Ik kon enkel denken ... Ik neem Sam volgende week ook nog even mee ... Toen mijn tante belde dat ze geen gehoor kreeg bij oma ... Wist ik het eigenlijk al, ook zonder te weten. Ik zal haar zo missen.