Bevallingsverhaal

26 december 2014 

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Door mijn bekkeninstabiliteit en de horrorbevalling van mijn zoon was er eigenlijk al afgesproken met de gynaecoloog dat ik zeker niet overtijd kon gaan. We konden een geplande keizersnede plannen op maandag 29 december of vrijdag 2 januari al naar gelang ik mij voelde. Op dinsdag 23 december stond er een monitorafspraak gepland in het ziekenhuis en moesten we onze beslissing meedelen. Ik vond dat zeer moeilijk. Ik had iets van opening ... Ging het toch niet spontaan op gang komen? Twijfel sloeg toe. De verpleging kwam met het voorstel om op vrijdag 26 dec even terug te komen. Opnieuw monitor, controle opening enz. Dan ging ik misschien kunnen beslissen. Deal! 

Kerst lekker gevierd met de familie maar vreselijk last van mijn heupen, staartbeen, bekken, rug ... De hele zone. Zonder krukken lukte het niet meer. We hadden dus eigenlijk al uitgemaakt dat we de keizersnee op maandag zouden laten doen en gewoon de controle nog even zouden meepikken. Donderdagnacht kon ik echt geen weg met mezelf. Elke houding in bed deed pijn. Elke beweging. Ik heb mijn bekken echt vervloekt. Dan maar om 5u30 naar beneden een filmpje gaan kijken zodat ik manlief niet wakker hoefde te houden met mijn gewoel. 

Om 7u naar het ziekenhuis. Daar aangekomen wat vreemde blikken van de vroedvrouw ... Mevrouw bent u zeker dat u niet in arbeid bent? Ik: ja hoor, dit komt gewoon door mijn bekken. Elke keer als ik wat teveel doe heb ik rugpijn en dan krijg ik een harde buik ... Gaat al weken zo. De dame in kwestie keek toch wel zeer vreemd bij het horen van mijn uitleg ... Maar zo voelde het wel voor mij. Dit waren geen weeën ... Die zou ik wel herkennen. 

Eenmaal aan de monitor moest ik mijn fout toegeven. Ik had weldegelijk weeën, ze kwamen zelf zeer regelmatig om de 5-6 minuten. De blik dat mijn man en ik naar elkaar gaven moest goud waard geweest zijn haha. De gynaecoloog zei vertwijfeld, wel ... Uw pijngrens moet echt groot geworden zijn als je dit niet als je dit niet als weeën ervaart. 

Maar ... Bij het onderzoek had ik nog steeds mijn 1 cm opening. Met het verhaal als achtergrond van mijn zoon waarbij ik ook geen opening kreeg, baby in nood kwam en dan een zeer pijnlijke spoedkeizersnede met te weinig verdoving was de keus al snel gemaakt om toch een 'geplande' keizersnee te laten doorgaan. Een volledig andere verdoving zodat we niet 2 keer kans gingen maken op die horror! 

Zo gezegd zo gedaan om 13.30 mocht ik naar het operatirkwartier. Ondertussen ook wat weeën wegpuffend ... En om 14,30 werd onze dochter geboren. Ze kwam met een schreeuw uit de buik en om haar ongenoegen duidelijk te maken begon ze direct te poepen. 

3410 gram en de dag erna even gemeten: 52 cm. Hier willen ze niet meer meten vlak na de geboorte omdat ze de beentjes anders teveel moeten forceren. 

Ondertussen zijn we 30 december. Morgen mogen we het ziekenhuis verlaten. Ik vind het jammer dat ik ouden nieuw niet thuis ben maar aan de andere kant ga ik hier waarschijnlijk meer rust hebben deze nacht dan in onze straat hahaha. 

Ik kijk er wel naar uit om samen met papa en grote broer gezellig thuis te zijn en te genieten. Nu maar hopen dat mijn buik snel herstelt zonder veel problemen en dat mijn bekken snel terug wat normaal gaat aanvoelen zodat ik lang genoeg kan staan. Momenteel lukt het me net om een Pampertje te verversen maar een wasbeurt of badje is nog te zwaar ...