Als je lot in handen ligt...

...van een onbekende waar je zoiets belangrijks mee deelt, dan ga je stuk van verdriet als ze besluiten om de 'rietjes' niet vrij te geven, maar hun contract te verlengen. We hadden echt hoop gekregen, een lichtpuntje gevonden. En gisteravond kregen we bericht. En nu..? Nu ben ik op en leeg, ik kan alleen maar denken aan mogelijkheden om in contact te komen, met één enkel rietje zijn we al blij, hebben we een kans. Maar deze mensen hebben een leuze gemaakt. En ik kan het ze niet kwalijk nemen. Zouden wij niet hetzelfde gedaan hebben? Maar wat voor iemand zou het zijn, en wat zou ze doen als ze eens wist hoe graag we nog een kans zouden willen? En de donor? Zou die door de klinie benadert kunnen worden? En wat zou hij dan doen...? Dit is hoe het voelt om leeg te zijn, verslagen. Hoeveel moeten we incasseren, we hebben een wens, een droom. En die is wéér uit elkaar geklapt. Waarom wij? Waarom moeten wij dit allemaal meemaken? Waarom worden wij niet per ongeluk zwanger na een liefdevolle nacht. Waarom is die liefdevolle nacht voor mij altijd gecombineerd met het onmogelijke? Waarom, waarom, waarom, WAAROM?!? Het is zó oneerlijk. Wat heb ik verkeerd gedaan, of mijn man, dat we zo hard gestraft worden? Ik ben kapot, opnieuw. Ieder sprankje hoop verdwenen...weg...niets...