Pfff ik trek de wachtdagen dit keer zo slecht!

Ik voel me als een kind in de snoepwinkel, ongeduldig en smachtend naar dat ene lekkere snoepje, hard roepend 'ik wil die!!!!!' om vervolgens ter aarde te storten als ik hoor dat ik mijn snoepje niet ga krijgen. Oke, misschien een beetje de overtreffende trap van hoe ik nu met mijn tablet op het keukenbankje ben gaan zitten. Ik ben nooit goed geweest in het wachten na een inseminatie of een terugplaatsing, maar nu.... Ik droom al 2 nachten over knaltesten, maar als ik dan -respectievelijk 5 en 6 dagen na de terugplaatsing- een test doe, is het zoeken en turen. ik schijn hem met het lampje van mijn zaklamp aan alle kanten bij. Ik trek de test uit elkaar, probeer hem op de foto te zetten en kom uiteindelijk tot de conclusie dat het er gewoon niet meer in zit. Ik was zo positief na de terugplaatsing, maar naar mate de dagen vorderen verlies ik die positieve vibe, prikken de tranen in mijn ogen en weet ik te voelen waar dit gaat eindigen. Gister had ik na afleestijd een tuurstreepje. Maar ja, 10 dagen na ovitrelle dus het zou de ovitrelle hoogstwaarschijnlijk zijn. Vanmorgen lijkt mijn tuurstreepje op de nieuwe test enkel nog een slechte schaduw die ik niet meer op de foto krijg. Ik ben zo enorm bang, ik ben echt zo bang dat we straks in een slechte film belanden en onze hernieuwde kinderwens onbeantwoord blijft. Ik prijs me rijk met onze dochter en zoon, en ik wil niet ondankbaar zijn voor het geluk wat wij hebben. Maar, nooit zo erg bij stilgestaan - je hebt toch al kinderen-, wat kan een onbeantwoorde, hernieuwde kinderwens je pijn doen. Ik ben denk ik ook wel heel naief geweest. Onze zoon is geboren uit onze eerste icsi behandeling. We hadden nog een cryo en 2 rietjes, onze wens zou wel slagen. BAM! krijg ik die even hard terug... We wachten het nog af, maar mijn vertrouwen is gekelderd tot een dieptepunt. Onze wens wordt niet meer vervuld...