En toen was onze eerste IVF-D start alweer ten einde...

Gister nog een blije blog, ongesteld geworden en we konden na onze miskraam weer vol goede moed van start. Vanmorgen dus gelijk MCK gebeld dat ik gister in de namiddag ongesteld ben geworden. Omdat ik op cyclusdag 1 of 2 een echo moest krijgen, alvorens ik mocht starten met de medicatie, hadden we vandaag gelijk een echo. Om half 3 waren we aan de beurt. Misschien naief, maar ik was ervan overtuigd dat ik vanavond de eerste spuit zou zetten. Maar helaas kregen wij heel ander nieuws. Er bleek een cyste van ruim 3,5cm op mijn eierstok te zitten en we mogen dus niet starten... Dit had ik nooit kunnen bedenken, dat we de ronde nu al zouden moeten stoppen. Nog niet eerder hebben we een startecho met negatief advies gehad, en nu... De arts was ook echt een beetje ontdaan, wist ook niet zo goed wat ze ervan moest denken. Komt dit door de miskraam? Was er toch een eitje of eisprong in gang gezet toen ik op 1 september startte met primolut? Ze weet het ook niet. Maar feit blijft dat 'dat ding' nu roet in het eten gooit. We mogen dus niet van start. Ik baal enorm, ben zelfs een beetje boos. Zoveel bijwerkingen gehad van de onttrekkingskuur en waarom?? Zeker niet om op dag 2 alweer deze ronde 'af te moeten breken'. We mogen over 3 weken starten met een nieuwe onttrekkingskuur, nu niet meer 10 dagen primolut - maar 5 dagen duphaston. Weer iets nieuws waar ze mee gestart zijn. Prima, scheelt weer 5 dagen aan medicatie, medicatie waar ik dit keer echt hondsberoerd van werd. Maar we gaan in de herfstvakantie een weekje weg, en dus komt dat in het nauw als ik inderdaad over 3 weken start met de tabletten (en dus over ruim 4 weken opnieuw ongesteld wordt). Het wordt dus weer uitstellen... In onze vakantie (of daarna) zal ik starten met de 5 daagse kuur, en hopelijk dan een betere startecho!

Hoe ik mij nu voel kan ik niet zo goed omschrijven. Teleurgesteld, boos, maar ook alsof mijn lichaam mij weer verslaat. Nooit gedacht dat het stiekem weer zo lang zou gaan duren. Alweer bijna 9 maanden na het eerste telefoontje met de fertiliteitskliniek. En het slechte nieuws blijft voortduren. Ik ben bang, bang dat het niet meer gaat lukken - maar ook heel erg bang dat we straks te horen krijgen dat de donor toch de grens van 25 nakomelingen heeft bereikt. De tijd tikt door, tijd is nu mijn grootste vijand. En mijn lijf, wanneer ga je meewerken - alsjeblieft?!