Ik voel me slecht... heel slecht...

Ik zit nu even alleen thuis. De oudste is naar de basisschool en de jongste is vandaag voor het eerst naar de peuterspeelzaal. We hebben over het algemeen een fijne vakantie achter de rug, uitstapjes gemaakt en nog een weekendje naar Duitsland geweest. De herinnering aan de vakantie wordt overschaduwd door de miskraam. En ik merk dat ik de miskraam niet kan verwerken. Intussen zijn we 5 weken verder en ik tel de dagen en weken hoelang ik zwanger zou zijn. Ik voel mij verdrietig, teleurgesteld en boos. Ik vind het oneerlijk dat dit ons overkomt. Ik mag niet klagen, ik heb twee schatten van kinderen - wie had 7 jaar geleden durven dromen dat dat ons nog gegeven was. En nu, nog één keer die wens en het hakt er zo onwijs hard in! Ik had geen vertrouwen in het goed ontdooien van onze cryo, ten onrechte want wat deed onze cryo het goed. We zaten voor ons gevoel in bonustijd tijdens de wachtweken en daar was uiteindelijk de positieve test! Slechts 1,5 week mogen genieten, mogen dromen en mij compleet voelen. Hoe was het mogelijk; zo 'eenvoudig' zwanger worden, 3 wereldwondertjes van dezelfde donor - ondanks dat hij gestopt is... Het afscheid nemen doet zo'n pijn en doet mij zoveel verdriet. Ik had vooraf nooit kunnen bedenken hoe groot de impact zou zijn.

Nu zijn we 5 weken verder en zo nu en doen heb ik nog wat bloedverlies. Op de laatste echo was nog wat rest te zien, ik ben ons kindje verloren, maar zijn 'bedje' is nog niet opgeruimd. Het had zich daar genesteld om 9 maanden bij ons te blijven en nu is het leeg. En stukje bij beetje neemt mijn buik afscheid van het bedje. 
Hele dagen heb ik een naar onderbuikgevoel, het gevoel dat ik in tranen wil uitbarsten. Regelmatig neem in een duik in het zwembad, gewoon om even te ontspannen. Daar voel ik mij vrij en kan ik even ontladen. De spanning eruit zwemmen. Maar het moment dat ik daar het zwembad uitga, verdwijn ik in mijn eigen cocon en denk ik aan ons derde wondertje.

Gisteravond stond ik in de keuken, en er stopt een witte bestelbus dwars op ons oprijpad. Tja, dat trekt wel de aandacht natuurlijk en dus bleef ik kijken wat diegene kwam doen. Hij haalde een blauwe krat tevoorschijn, en zette die neer bij de buren. De krat die voor mij bestemd had moeten zijn, werd bij de buren geplaatst. KABOEM! Dat kwam heel hard binnen. En ik gun het onze buren echt heel hard, na twee jaar de medische molen ingestapt en 'gelukkig' voor hun na de eerste iui-behandeling raak. Maar wat doet het pijn bij mij. Ons kindje dat op 3 juli bij mij teruggeplaatst is, is een vlindertje geworden. Hun kindje, ook op 3 juli bij hen gebracht - over toeval gesproken - mag bij hun blijven. Hoe leuk had het kunnen zijn, twee buurkindjes samen, van exact dezelfde leeftijd. Maar helaas, aan de zijlijn blijven wij staan.. 

Steeds dit soort confrontaties, het doet mij zo intens verdriet. Ik moet door, maar wil eigenlijk stil blijven staan. Nog liever terug in de tijd en alles anders doen. Ik weet dat ik het niet had kunnen voorkomen, maar waarom is het mis gegaan. Ons probleem ligt bij het zwanger worden en toch niet bij het zwanger blijven. Waarom? Waarom? Waarom? Ik wil ons kindje terug, ik wil het zo graag in mijn buik laten groeien en alle liefde geven. Ik wil ons gezin compleet, met ons mini'tje.

**Lieve Mini, je bent voor altijd in onze gedachten**

En dan terug naar de realtiteit, de harde werkelijkheid. Over een paar dagen zou ik van start gaan met de primolut voor een ontrekkingsbloeding. Dan kunnen we starten met onze nieuwe behandeling. Onze oudste dankzij IUI. Vanwege de beperkte voorraad en de wetenschap dat ingevroren zaad niet goed genoeg is voor IVF, is onze jongste via ICSI. Onze mini probeerde bij ons te zijn via een Cryo-terugplaatsing. En nu gaan we van start met IVF, uit onderzoek is inmiddels gebleken dat ingevroren zaad wel geschikt is voor IVF. Dus we volgen het advies van de arts. We hebben niet veel kansen meer, we hebben 2 rietjes over van onze donor. We kunnen maximaal twee behandelingen doen. We hopen dat we met een goede IVF de twee kansen mogen uitbreiden. We houden hoop, en hopen dat het ons toch nog een keer gegeven is. 
Of ik inderdaad over een paar dagen start met de primolut, ik weet het nog niet. Ik moet uit die put klimmen, maar ik weet niet hoe. Zou het helpen om door te rennen of moet ik een pas op de plaats maken. Ik laat het van het moment afhangen, een telefoontje voor uitstel is uiteindelijk zo gemaakt. Het opnieuw starten is weer een confrontatie, zo ver had het niet hoeven komen...