Mijn ICSI ervaring (succesvol)

Mijn ICSI Traject journey

Mijn naam is Rosalia en ik woon samen met mijn vriend Henk al samen sinds mijn 21e. na een relatie van 7 jaar kwamen we per toeval achter dat kindjes maken wat moeilijker ging dan we dachten.
Ik had 1 jaar lang de prikpil genomen in 2015 begon in daar mee, toen ik een aantal vage verhalen hoorde over de negatieve gevolgen van de prikpil ben ik gaan onderzoeken en ik kwam de engste verhalen tegen. Onvruchtbaarheid is wat ik veel tegen kwam, niet voor goed maar zeker wel de eerst 3 komende jaren kwamen veel voor bij de gemiddelde vrouw. Nadat ik gestopt was met de prikpil werd ik niet meer ongesteld dit duurde al 8 maanden, ik ben naar mijn huisarts gegaan die mij doorverwees naar de gynaecoloog om een echo te maken omdat ik zo ongerust was na alle verhalen die ik op internet had gelezen.
In december 2016 ging ik naar het ziekenhuis en toen zag de arts inderdaad dat mijn baarmoederslijmvlies te dun was waardoor je niet vruchtbaar bent op dat moment. Ook zag de artst dat ik maar 8 eitjes had wat te weinig was voor mijn leeftijd, dat hoorde er namelijk minimaal het dubbele te zijn, maar het waren er wel genoeg om kinderen te maken.
Alhoewel wij nog niet direct een kind wouden maakte we ons toch wel erg zorgen, daarom gingen wij ook de zaadjes testen van Henk. De gemiddelde man heeft 100 tot 200 zaadcellen en Henk had 0,99 miljoen. Mijn eitjes en zijn zaadcellen was dus geen goede combinatie en de artsen gaven ons al wat informatie met mogelijke behandelingen die mogelijk waren zoals ICSI.

Na ons bezoek in december gaf de arts aan dat ik na een halfjaar moest terugkomen om te zien of mijn baarmoederslijm al wat dikker was geworden en gelukkig was dat het geval, wat was dat fijn! Inmiddels hadden Henk en ik in de afgelopen maanden besloten dat wij graag willen beginnen met kinderen. Bij de laatste ziekenhuisbezoek hadden wij namelijk ook al wat folders meegekregen voor ICSI behandelingen. Wij hadden daarom besloten om dit traject aan te gaan.
In september 2017 begonnen wij aan onze ICSI traject, het begon met de pil, één prik iedere avond en na 2 weken 2 prikjes iedere avond. Ik durfde mezelf niet te prikken dus dit deed Henk iedere avond stipt op tijd. Ik was erg moe, chagrijnig en voelde mij soms erg depressief. Verder voelde ik mij prima en wist Henk mij altijd goed op te vrolijken. Ik heb dit dus heel goed ervaren gelukkig, de laatste prik is een een speciale prik die de eitjes activeren en gereed maakt zodat ze eruit gehaald kunnen worden bij de punctie. Ik weet niet hoe het is gekomen maar op de een of andere manier had ik deze prik ingespoten terwijl dit nog niet moest OMG OEPS! Ik heb direct het ziekenhuis gebeld ik zou die week namelijk de punctie hebben. Mijn hart brak toen de dokter zei 'het spijt mij heel erg maar de punctie kan nu niet meer doorgaan omdat je nu het proces hebt verstoord'. Wauw alle pillen en prikjes 2 maanden lang was dus voor niets geweest, ik was zo verdrietig. Ik moest ook nog eens 3 maanden wachten omdat mijn lichaam moest bijkomen na alle prikjes voordat we weer opnieuw konden beginnen.

Nieuwe poging! We mochten weer opnieuw beginnen, het ging gelukkig weer heel gemakkelijk geen bijwerkingen TOP. Toen kwam de dag van de punctie, ik was zo bang niet normaal. Ik heb ook de dagen van te voren filmpjes bekijken van vrouwen die hun punctie hadden gefilmd, had ik beter niet kunnen doen maar ik kon het niet laten. Wat mij wel opviel is dat het bij iedere vouw heel anders was de ene had heel veel pijn en zat het zowat uit te schreeuwen en de ander merkte er bijna niets van. Mijn moment was aangebroken, ik lag in een speciale stoel met 2 dokters en Henk mocht er bij zijn, ik begon te huilen als een klein kind want ik had de naald gezien die door mijn vagina wand zou gaan. Ik riep dat ik het niet meer wou en begon op te staan en de dokter en Henk hielden mij vast dat ik rustig moest worden en hebben mij kunnen overhalen om toch verder te gaan. Ik kreeg 2 prikjes aan iedere kant van de vaginawand en ik moet zeggen dat het allemaal meeviel, omdat ik zo bang en gespannen was maakte ik het in mijn hoofd VEEL erger dat het daadwerkelijk was. Het duurde niet langer dan een kwartier en ik mocht bijkomen in een ziekenhuiskamer en wachten tot Henk terugkwam. Hij moest namelijk mijn eitjes en zijn zaadjes wegbrengen naar het VU ziekenhuis en daar gingen hun aan de slag met onze eitjes en zaadjes.
Na 3 dagen werd ik gebeld dat er 3 van de 9 eitjes waren bevrucht WAUW! ik mocht terugkomen voor een terugplaatsing en moest 2 weken wachten om vervolgens bloed te prikken en dan zou ik te horen krijgen of ik zwanger was of niet. Dit waren de langste 2 weken van mijn leven pff. ik had op internet gekeken of er nog speciale dingens waren die ik kon doen om de kans op zwangerschap te vergroten, het advies was ook zo verschillend. Ik koos ervoor om lekker te gaan werken, gezond te eten en voor de rest lekker rustig aan doen en niet teveel bewegen.
Het moment was aangebroken ik mocht bloed gaan prikken. Binnen 8 uur werd ik gebeld met de uitslag, helaas was ik niet zwanger.. Wat een verdriet en pijn gaat er door je heen en je neemt het jezelf kwalijk omdat ik misschien toch te druk was of misschien iets verkeerds heb gegeten. Gelukkig had ik nog 2 eitjes over dus hoefde ik niet helemaal opnieuw het traject te begaan. Helaas was het eitje niet goed ontdooid hadden ze het laatste eitje kunnen terugplaatsen. Helaas was het na 2 weken weer hetzelfde nieuws niet zwanger..
Dat was het dan alles voor niets gedaan, ik voelde me echt zo verdrietig maar ik gaf niet op. Ik ben weer een nieuwe traject ingegaan weer appeltje eitje met al die medicijnen en prikjes tot de dag van de punctie aanbrak. Omdat ik de vorige keer zo bang was maar het wel meeviel ging ik er dit keer relaxter in. De arts die de punctie ging uitvoeren op mij werkte er nog niet zo heel lang en het ging helemaal fout, ze prikte verkeerd en moest weer opnieuw prikken op dit moment wou ik weer wegrennen maar ze hielden me strak vast op de stoel. Ik ben in totaal 6 keer geprikt terwijl het maar 2 keer hoeft in de meeste gevallen. Ik ga dus nooit meer bij een arts die nog niet lang in het vak zit sorry!
Na weer 3 dagen wachten werd ik gebeld dat er maar 1 eitje was bevrucht, en dat na zoveel moeite en alle pijn was dat balen maar misschien is dit ene eitje toch voldoende om alsnog zwanger te raken. Het was weer wachten en dit keer besloot ik om juist wat meer te bewegen maar niet te veel. 1 dag voor het bloedprikken om te kijken of ik zwanger was begon ik te bloeden en wist ik dat ik niet zwanger was, ik heb gehuild en gehuild waarom wordt dit mij nou niet gegund we willen dit zo graag..

Na een halfjaar wachten besloten we weer opnieuw het traject in te gaan ik heb van te voren aangegeven dat ik bij de punctie een ervaren arts wil en als het kan de arts van de 1e punctie toen het lekker vlot ging en ik maar 2 keer geprikt werd in de vaginawand. De dag van de punctie kreeg ik gelukkig weer de zelfde arts als van de 1e ging. Toch was ik superzenuwachtig omdat ik een beetje getraumatiseerd was van de vorige punctie. Toch probeerde ik rustig te blijven en zei ik tegen mezelf dat het maar een kwartiertje duurt en alles verliep goed. Drie eitjes waren bevrucht WOEHOEH! Helaas was een eitje uiteindelijk toch niet goed verder gaan ontwikkelen en hadden we nog maar 2 eitjes.
Het eitje werd teruggeplaatst en dit keer besloot ik helemaal niets te doen maar gewoon verder te leven alsof er niets aan de hand is. Het enige wat ik deed was gezond eten verder ging ik een lang weekendje weg naar Budapest voor lekkere afleiding zodat de 2 weken wat sneller gingen. Ik at iedere ochtend granaatappelpitjes of granaatappelsap ik had gelezen dat dit goed is dus ja waarom ook niet ik vind het toch superlekker.
Na mijn weekendje weg moest ik nog 4 dagen wachten ik had geen geduld meer dus ik besloot maar alvast een zwangerschapstest te doen. Tot mijn verbazing zag ik een heeel licht streepje, het was zo licht dat je het eigenlijk toch niet zag. Was ik me nou aan het verbeelden of wat? Ik liep naar Henk toe en vroeg zie jij dat ook of ben ik nou gek aan het worden. Hij zag het ook we waren een paar seconden heel blij maar we wisten dat we nog niet te blij moesten toch omdat het zo licht was. 2 dagen later besloot ik nog een test te kopen en het streepje was iets donkerder dan de vorige test OMG ben ik dan toch echt zwanger? 1 dag voor het bloedprikken deed ik nog een test en het streepje was nu helemaal donker zoals het hoort te zijn. YES IK BEN ZWANGER!!!
Ik mocht weer bloedprikken en binnen acht uur werd ik dan teruggebeld. Niet eens een uur later werd ik gebeld met de uitslag ‘gefeliciteerd je bent zwanger het is zo duidelijk te zien dat we niet eens meer hoeven te wachten’. Ik was op dat moment op mijn werk, ik belde de feestwinkel of ze heliumballonnen met blauw/roze confetti wilden maken en ik ging naar huis. Ik vertelde Henk met de ballonnen die ik toen popte met de confetti dat het 100% waar was we huilden van geluk en waren super gelukkig dit moment vergeet ik nooit meer.

Het was een zware emotionele rollercoaster maar uiteindelijk moet het lukken. Mocht je in dezelfde situatie zitten hoop dat mijn verhaal jou kracht geeft om door te gaan hoe moeilijk en zwaar het ook is. Als je nog vragen hebt kun je deze altijd aan mij stellen.
Dit was mijn ICSI traject ervaring, mijn zwangerschap- en bevallingsverhaal volgen nog.