Van bevalling tot ziekenhuisopname

Voor wie het leuk vindt om te lezen hoe we van de prima bevalling in het ziekenhuis beland zijn!

Op woensdag 3 juni om 21:25 uur is Ruben geboren met 40+4. Op maandag 1 juni zou ik gestript worden, maar dit bleek niet mogelijk omdat mijn lichaam er nog niet klaar voor was. Op woensdagochtend bleek dit wel het geval. 1 cm ontsluiting en na het strippen gaf ze me een klein kansje op doorzetten. Ik ben gewoon de dagelijkse dingen gaan doen en om half 1 zat ik met wat krampjes rekenspelletjes te doen bij Naomi in de klas. Daarna lunchen...flink moe en even een dutje gedaan met de meiden. Om half 4 waren we in de tuin aan het spelen en merkte ik dat de weeën regelmatig begonnen te komen. Ik begon te timen en ze kwamen om de minuut, een minuut lang, maar nog niet heel pijnlijk. Bart kwam thuis uit zijn werk en we gingen het eten klaarmaken. Al boontjes doppend werden de krampen wat sterker maar ik zat lekker in de ontkenningsfase...ik ga heus niet bevallen, deze baby wil er nog niet uit joh! ;-) Bart belde toch maar de verloskundige en ze zou komen. Rond half 6 was ze er en terwijl de rest van het gezin zat te eten werd boven op bed geconstateerd dat de bevalling toch echt begonnen was. 3 a 4 cm en sterke weeën. De pijn viel echter wel mee...ik ging op mijn gemak de laatste spullen pakken zodat de meiden konden gaan logeren en wij naar het ziekenhuis konden vertrekken (omdat ruben naar verwachting nogal groot zou zijn mocht ik niet meer thuis bevallen helaas). Om 19:00 kwamen we in het ziekenhuis en om 19:15 uur kwam de verloskundige daar ook aan. Ik ging lekker douchen en de weeën werden wat sterker. Ik stond te wiebelen en wat oefeningen te doen om hem te laten zakken en de weeën sterker te laten worden, strijdlustig als wat ;-). Om 20:00 uur werd ik getoucheerd (4/5 cm) en brak de verloskundige mijn vliezen. Vanaf dat moment begon het echte concentratiewerk. Krap 1,5 uur later om 21:25 uur was Ruben daar! Onze flinke knul van 4330 gram. Toch oogt hij slank, omdat hij zo lang is...echt een knappe vent kan ik je vertellen! ;-) De placenta kwam na 10 minuutjes, compleet en wel (was ik wat huiverig voor na de vorige bevalling) en het bleek een joekel van een kilo...zo groot hadden ze het nog niet gezien! Bij controle bleek ik op wat haarscheurtjes na ongeschonden uit het natuurgeweld gekomen te zijn. En ruben deed het met een apgarscore van 9/10 ook perfect en hij liet zich goed horen. Al gauw dronk hij uit de borst, produceerde hij zijn eerste poepbroek en na de nodige kroel-tijd ging ik douchen zodat we naar huis konden. Inmiddels was ruben wel wat kreunerig en misselijk, maar dat zou door de snelle bevalling en het vruchtwater komen. Thuis hadden we een nacht met weinig slaap omdat ruben zo misselijk was...en dit bleef de dagen die volgde een rode draad in zijn korte leventje...misselijk zijn, kreunen, krampjes en spugen. Toch was hij tussendoor ook ontspannen en dronk hij goed aan de borst dus we maakten ons niet echt zorgen. Langzaamaan begonnen de poepluiers minder te worden, begon hij minder te drinken en de kleur van zijn braaksel begon vreemde vormen aan te nemen. Donkerder, breiige drab, bruin, toen knalgroen, en toen met bloed...en dat zat ons niet lekker. Voor de zekerheid mochten we bij de kinderarts langskomen, en toen werd de blauwe kraamwolk opeens een grauw miezerig wolkje. 'Dit klopt niet' zei de arts 'dit is helemaal niet goed'. Er werd gebeld naar het Sophia kinderziekenhuis. Vol...andere academische ziekenhuizen in de buurt....vol. Het vu in Amsterdam had plek. Met gepaste spoed met de ambulance naar Amsterdam, ruben aangesloten aan alle toeters en bellen...maagsonde, infuus, saturatie...Poe. Vele onderzoeken volgden van meerdere malen bloedprikken tot röntgenfoto's en scans met radioactieve contrastvloeistof. Aan het eind van de volgende slopende onzekere dag werd bekend dat zijn maag darmstelsel wel goed aangesloten was en een operatie niet nodig was. Opluchting! Wat het wel was, wist men nog niet, maar men vermoedde (en dat denken ze tot op heden nog steeds) dat er een vernauwing of verstopping in de darmen zat. Zijn maagje werd steeds leeggepompt en zijn darmen driemaaldaags gespoeld. Ondertussen mocht hij niks eten en kreeg hij een infuus met de nodige voedingsstoffen. Een hevel (sonde) in zijn neus moest constant al het teveel aan lucht en afval in zijn maagje afvoeren, zijn buikje stond strak en bol. En dat hielp...hij werd steeds meer ontspannen en de darmspoelingen haalden er inderdaad wat propjes/stolsels uit. Op een gegeven moment mocht hij weer aan de borst gaan drinken en ging hij zelf ook weer poepen. Het stroomde weer door. Tot op heden lijkt hij dankzij de spoelingen op te knappen. Vanmiddag zijn de slangen afgekoppeld en als de kleine man het zo goed blijft doen kunnen we morgenmiddag misschien weer naar huis en samen bekomen van de schrik en spanning van de afgelopen dagen. Potverdrie wat kan je veel houden van zo'n klein mannetje, en wat is het verschrikkelijk om je kleintje zo te zien. Wat zijn we ontzettend blij en dankbaar dat het uiteindelijk allemaal redelijk onschuldig bleek te zijn en dat we erop tijd bij waren voordat er al teveel schade vanbinnen werd aangericht. En wat is het fijn dat er van alle kanten zoveel hulp en medeleven was en is voor ons allemaal! En ze leefden nog lang en gelukkig...! :-)