Het hoge woord...depressie

Ik kom toevallig op je profiel, en ik herken zoveel in je blogs! De manier waarop je schrijft, de manier waarop jij zaken beleeft. dat je beschrijft dat pas tijdens de bevalling het besef kwam dat er toch echt een levend wezentje in je buik zit... Ik ben zelf ook zo'n nuchtere ziel, die bij het zien van echo's en horen van het hartje dacht: okee, het leeft en is gezond, prima! Maar als dan na de bevalling ineens alle gevoelens op je af komen (inclusief een overdosis hormonen), kan het wel eens teveel zijn. Ik ben drie maanden na de bevalling naar de huisarts gegaan, en enkele gesprekken met een psycholoog gehad. Er ligt nog zo'n taboe op dit onderwerp, heel fijn dat jij het zo openlijk beschijft! Super dat je weer zwanger bentm geniet van deze o zo bijzondere tijd!

hey, kwam toevallig op je site terecht, ik heb helaas hetzelfde, snap het ook niet van mezelf! ik heb het al gelijk na de bevalling gekregen. ik zou zeggen begin aan de medicatie, je gaat je beter voelen! sterkte gr nadia

hee meid,
wat vervelend.. las net je blog..
zie dat het nu wat beter gaat met je dochtertje??

ik heb 3 jaar antidepresiva geslikt.. 2 soorten.. de eerste was echt een ramp.. dat was mirthazapine.. het hielp wel, dacht ik.. maar achteraf besef ik dat dat me zo mat maakte dat ik niks meer voelde.. geen blijschap en geen verdriet.. en moe.. ik sliep zoveel... tot ik bij de psychiater kwam.. en die zei.. maar meisje.. hoe heb je het volgehouden de afgelopebn weken?? als ik die dosis van jou pak zit ik hier morgen ochtend niet op mn werk.. dankan ik mnbed niet uit.. en ik ging gewoon naar school... lang leve voorschrift van de huisarts.. niet dus.. toen overgezet naar lexapro.. en dat heb ik 3 jaar geslikt.. tot ik mezelf goed genoeg voelde door therapie om er mee te stoppen.. en omdat we een kindje wilde.. het stoppen vond ik wel eng.. had veel bijwerkingen. en afkickverschijnselen. maar ik ben veel te snel gestopt.. ik was na 4 maanden gewoon zwanger en kindje doet t super tot nu toe.. e nik ok gelukkig.. ben nu bijna een jaar antidepressiva vrij :D:D

mijn omgeving was heel fel tegen die medicatie en vonden t rotzooi en t hielp niet blabla... voor mij was het anders.. ik ben beter door de therapie.. en die medicatie heeft daar naturrlijk niet voor gezorgd, maar wel bij geholpen.. dus ik ben heel blij dat ik er toen mee begonnen ben..

ik heb overigens een depressie - stoornis.. dus niet hetzelfde als jij.. ben wel beetje bang dat ik terug val.. als de kleine er is... maar ga er vanuit van niet...

kop op meis!! het is ff doorbikkelen.. maar t komt goed!!

Kwam hier bij toeval terecht....
Wat ontzettend vervelend voor je! En wat ontzettend knap van je dat je het hier opschrijft! ACCEPTATIE is het begin (het is zoals het is!) en vanaf daar ga je stap voor stap!
Ik weet niet welke medicijnen je moet gaan slikken. Maar mijn ervaring van de eerste 2 weken waren niet zo positief (sorry). Zorg dat er altijd iemand bij je is wanneer je je niet fijn voelt.
Daarna ging het beter en door de rust die de medicijnen gaven kon ik aan de slag met mijzelf (maar de weg is (was) lang).
Ik had trouwens een 'gewone' (geef t beestje maar een naam) depressie en dit al een aantal jaar terug.

Good luck!
Groetjes Mirjan

Meid..ik leef met je mee. Ik wou dat ik tips en succesverhalen voor je had om je op te peppen!
Ik weet alleen dat je hier vast nog sterker weer uit komt! En schaam je alsjeblieft niet! Dit kan iedereen toch overkomen? Je bent een supergoede mamma!!
Sterkte..!!
XX

sterkte meid!

Hee meis, onthou dat je de belangrijkste stap hebt gezet: je hebt het probleem erkent. Vanaf hier, hoe zwaar ook, ga je de goeie kant op. Heel veel sterkte en een dikke knuffel!!

sterkte

Ohoh, meid, wat moeilijk!! Al die dilemma's je wordt er zo onzeker van!?
Waar heb je eigenlijk precies last van als ik vragen mag, want ik kan me zo moeilijk inbeelden....
Onthoudt, JIJ kan er niks aan doen, niemand kan er iets aan doen, het is je overkomen, het is vreselijk maar je moet er wel weer uitkomen! Ontzettend goed dat je er hier zo open over spreekt en ik denk ook dat als je je zo slecht voelt dat je toch echt moet beginnen met de medicatie hoor! Heel veel sterkte, ik hoop voor je dat je het allemaal door komt op niet al te lange tijd, ik vindhet zo erg voor je!! Hou je taai, hou vol, want je kan het echt waar!

Meid, heel veel sterkte... Je bent een top moeder ondanks je depressie.
Jij komt er wel.
Zoals je zelf al zegt, "ik sta altijd positief in het leven" dat is zoooo belangrijk om dat vol te houden.
Het komt goed met je....
Sterkte

heey,
jeetje, had ik niet achter je gezocht! is toch ook geen schande! ik zit er vaak ook helemaal door en moet Marco mijn verhalen en geschreeuw aanhoren terwijl het niet aan hem ligt! (even tussen ons hoor haha)
ze zeiden ook tegen mij dat ik wel is een depressie zou hebben, maar ik ben er verder niet op in gegaan! ik kan niet alles alleen maar Marco sleurt mij er doorheen, ik kan nu eindelijk zoveel meer genieten van Dani! breng Naomi lekker een dagje naar oma, ga er even tussen uit met Bart, even gezellig dagje uit, ofzo! ik kan je echt niet de les voorschrijven met mijn 19 jaar haha, maar ik begrijp denk ik wel heel goed hoe jij je voelt!

heel veel sterkte, en 'beterschap' kom anders gezellig een dagje groningen doen haha, succes, dikke knuffel voor jullie van ons :D

sterkte meid, had je nog wat aan mijn bericht??xxx

Jeetje, da's best heftig meid! Ik heb niet onmiddellijk ervaring met mensen die depressief zijn maar ik denk wel dat erover schrijven en ervaringen delen je kunnen helpen om beter te worden. Als er iets is, en dan denk ik dat ik voor alle bb-dinnetjes spreek, we zijn er voor je! Heel veel sterkte!