De Bevalling!

De Bevalling van N.aomi L.ente T.ijdeman op 8 juni 2010

Bart had een voorgevoel dat er zaterdag 5 juni iets zou gebeuren. Achteraf gezien nog niet de bevalling zelf, maar er gebeurde wel iets: toen ik wakker werd en naar het toilet ging waren daar de eerste delen van de slijmprop (slijm met bloed, een soort beginnende menstruatie). Mijn hart bonsde direct in mijn keel: was het nu begonnen? Ik wist dat het nog niets hoefde te betekenen, maar het rommelde al een paar dagen in mijn buik en iets zei me dat het nu echt niet lang meer kon duren. Na de toiletgang kwam de eerste krampen al snel. Ik merkte dat er enige regelmaat in zat. De krampen kwamen om de 6 a7 minuten. Net niet voldoende snel achtereenvolgend om de verloskundige te bellen. Zo ging er een dag voorbij en we waren benieuwd wat de nacht zou brengen. Helaas bracht die alleen slapeloosheid, want hoewel de krampen goed op te vangen waren wanneer je bezig was, waren ze ’s nachts heftig genoeg om me wakker te houden. De nacht kwam en ging, de volgende dag brak aan, nog altijd met dezelfde krampen waarin steeds een vergelijkbare regelmaat te ontdekken was. Op de zondag herhaalde dit tafereel zich. Nog altijd geen baby, maar wel een nacht zonder slaap.

Op maandag 7 juni kwam ik gebroken uit bed. Weer bijna niet geslapen op enkele uurtjes na. Bart besloot toch maar naar zijn werk te gaan, maar zou aardig vroeg weer tuis zijn. Terwijl Bart weg was nam ik de stopwatch er nog eens bij en nog altijd kwamen de weeën om de 6 a 7 minuten. Soms kwamen er een paar wat sneller opeenvolgend (4 minuten, 5 minuten), andere keren zat er weer iets meer tijd tussen, maar over het algemeen zat de regelmaat er nog altijd goed in en inmiddels waren de krampen ook wel venijniger geworden. Toen Bart ’s middags thuis kwam besloten we toch maar de verloskundige te bellen omdat al die voorweeën me behoorlijk begonnen uit te putten. Om 15.00 uur mochten we op het spreekuur komen. Rond 15.30 uur waren we aan de beurt. Mijn bloeddruk  en de harttonen van de baby waren in orde. De verloskundige besloot inwendig onderzoek te doen. De baarmoedermond was volledig verweekt en verstreken. De baby lag er goed voor en er was zelfs al twee centimeter ontsluiting. Met haar vingers maakte ze de vliezen wat los van de baarmoedermond (“strippen”), wat mogelijk de ontsluiting wat zou kunnen bevorderen. Ook meldde de verloskundige nog dat ik inmiddels een flinke baby in mijn buik had zitten (later vertelde ze nog dat ze met collega’s besproken had dat het wellicht een zware bevalling zou worden gezien de grootte van de baby…).

Direct na het strippen werden de weeën heftiger en moeilijker op te vangen. Ik was opgelucht dat er daadwerkelijk iets “begonnen” was en dat ik ontsluiting had want ik was van tevoren een beetje bang dat alle pijn die ik tot dan toe had ervaren geen enkel effect zou hebben gehad. We (lees: ik) strompelden naar de auto, terug naar huis. Thuis bleek ik bloedverlies te hebben en na een poosje weeën opgevangen te hebben besloten we eens te timen. Ze bleken inmiddels om de 2 a 3 minuten te komen en dit hield een uur aan, maar we besloten eerst nog maar wat te gaan eten. Ik kreeg alleen sla naar binnen en had steeds 30 seconden om een paar happen naar binnen te werken om vervolgens weer een wee weg te zuchten. Na het eten besloten we de verloskundige maar weer te bellen. Bart belde omdat ik geen fatsoenlijk gesprek meer kon voeren. De verloskundige was toevallig al in het geboortecentrum en begreep uit de beschrijving van Bart (en mijn roepen vanaf het toilet) dat de ontsluiting aan het doorzetten was. We konden komen en ze zou terplekke beoordelen of we inderdaad konden blijven om te gaan bevallen. Krom van de weeën de straat overstekend, de auto in; half hangend aan dat handvatje boven de deur (O, dus daar is dat ding voor!). Ik besloot: “Bart, ze krijgen me daar niet meer weg hoor, te weinig ontsluiting of niet!” Ondertussen niet nog ECHT beseffend dat ik daadwerkelijk onderweg was te gaan bevallen…

Om 19.30 uur vertrokken we naar het geboortecentrum waar we om 20.00 uur aankwamen. Ik kon alvast plaatsnemen in de verloskamer waar de verloskundige om 20.30 uur binnenkwam en me onderzocht. Op dat moment had ik drie cm ontsluiting (huh, pas één cm erbij?) en ze besloot mijn vliezen te breken zodat de ontsluiting zou versnellen. Een uur later, om 21.30 uur was de ontsluiting iets gevorderd (weer maar ongeveer een centimeter) wat volgens de verloskundige prima was, want ik moest rekenen op een centimeter ontsluiting per uur. Ik vond de pijn al behoorlijk ondragelijk. Ik voelde de weeën tegelijkertijd in mijn onderbuik, rug en bovenbenen. Ik kon me niet meer ontspannen en er zaten nauwelijks tussenpozen tussen de weeën. De verloskundige stelde voor om in bad te gaan. Het warme water zou me wellicht helpen nog wat te ontspannen. Ik vroeg of ik nog wel in bad mocht: mijn vliezen waren immers al gebroken, kon dit geen kwaad voor de baby? “Nee hoor,” zei de verloskundige “je gaat toch bevallen!”. BOEM! En toen drong het opeens tot me door: HELP! Ik ben bezig met DE beruchte bevalling. Die dikke buik van mij, daar zit ECHT iets IN. En dat komt er UIT! Slik… De verloskundige vertrok huiswaarts met de mededeling dat ze om 00.30 uur terug zou komen om te kijken hoe het vorderde.

Ik ging in bad volgens plan en in eerste instantie merkte ik dat ik mijn beenspieren weer even kon ontspannen, maar binnen enkele minuten werden de weeën verschrikkelijk pijnlijk. Er was geen tijd om bij te komen en ik lag bijna non-stop te puffen. Soms had ik enkele seconden rust en ik merkte dat ik dan soms even buiten bewustzijn was. Alles ging langs me heen en ik was volledig in mijzelf gekeerd. Enkele keren ging ik even kopje onder om me dan gauw weer vast te klampen aan de badrand. Ik deed maar net of mijn lichaam in bad lag, maar ik zelf even naar een andere planeet verhuisd was. Maar dan komt het moment dat je DENKT dat je het niet meer aankan. Een uur later riep ik tegen Bart dat ik het niet meer uithield op deze manier. Ik voelde me uitgeput en was bang dat ik zou gaan hyperventileren of in paniek zou raken als dit nog langer zo aan zou houden. Bart belde de verloskundige en kondigde aan dat ik graag pijnstilling wilde. Ze was thuis, maar zou zo snel mogelijk komen. Terwijl Bart aan het bellen was kwam de kraamhulp van het geboortecentrum bij me aan bad.

En opeens was daar het gevoel, een beginnende aandrang (Alsof je voelt dat je binnen nu en afzienbare tijd héél nodig naar het toilet moet!). Maar dat kon nu toch nog niet? Ik zei dat ik dacht dat ik persdrang had en deed mijn best om niet te persen maar de weeën gewoon weg te zuchten. Dat was ontzettend moeilijk tegen te houden. Ik moest uit bad komen en weer op bed gaan liggen. Om 22.15 uur was de verloskundige eindelijk terug en beoordeelde op haar gemak de ontsluiting. Ze kondigde met verbazing aan dat ik de pijnstilling wel kon vergeten, want ik had bijna volledige ontsluiting! Er stond alleen nog een “randje”. Ik moest nog een aantal persweeën wegzuchten en als ik het echt niet meer hield mocht ik zachtjes meedrukken. Okee, geen pijnstilling dus, doe dan nog maar een Dextro’tje (Huh, is die rol nu al bijna op?).

Om 23.00 uur was de ontsluiting volledig en begon het ware werk. Aan de ene kant een opluchting; het einde komt in zicht en tussen de persweeën door had ik steeds weer even tijd om op adem te komen. Aan de andere kant vond ik het erg spannend om te persen; nog altijd in de overtuiging dat het niet zou passen. Ik was lichamelijk goed in staat tot persen (zette veel kracht de goede kant op) maar ik durfde niet goed en benutte daardoor de persweeën niet voldoende. Daar waar ik drie keer op een wee had kunnen persen durfde ik maar één of twee keer te persen en raakte vervolgens weer even in paniek (voor je lol doorpersen in de volle overtuiging naar acht kanten uit te scheuren is geen pretje). Op deze manier vorderde het niet genoeg dus werd na 30 minuten persen besloten dat ik het op de baarkruk moest proberen, mét een spiegel eronder (help!). Dit bleek geen succes. Op zo’n kruk zit je rechtop en je ziet en beleeft opeens heel bewust wat er gebeurd; dat wilde ik juist niet, dus 10 minuten later lag ik weer op bed. Ik had het hoofdje al gezien en het zag er nog niet uit als een slagvel daaronder dus dit werkte wel motiverend. Ik perste zo hard als ik kon en probeerde de aanwijzingen van de verloskundige zo goed mogelijk op te volgen. Ze zei dat het nog wel een halfuur kon duren. Dit duurde me te lang! Dan maar uitscheuren naar alle kanten: Kleintje, kom er maar uit! Plotseling voelde ik de drang om nu door te zetten; ik was er bijna! Het hoofdje was al bijna bij de uitgang. Ik perste zo hard als ik kon en ondertussen werd ik een klein beetje verdoofd van onderen omdat de verloskundige zag dat ik uit zou gaan scheuren. Ook werd ik vlug gecatheteriseerd (irritant) om de blaas leeg te maken want anders was het toch wel aan de krappe kant… Toen het “hoofdje stond” riep ik nog even “O! kan ze niet weer een stukje terug!” omdat dit een erg onprettig gevoel was. Maar bij de volgende perswee was het hoofdje al geboren. Met wat trek en draaiwerk kwam het lichaam er al snel achteraan.

Daar was ze dan: om 00.22 uur. N.aomi L.ente, een pracht van een meid. Ze huilde direct (heel beschaafd) en werd op mijn borst gelegd. Ze was goed van kleur, ademde goed en alle reflexen waren intact. Met een Apgar score van 9/10 was ze glansrijk geslaagd de bevalling doorgekomen. Het gevoel van de geboorte en het zien van het kleine wonder dat 9 maanden in je buik gezeten heeft is niet te beschrijven, zo bijzonder! Precies 10 minuten later werden ook de placenta en de vliezen geboren. Die werden nagekeken en waren helemaal compleet. Daarna moest ik gehecht worden (zonder verdoving). Drie hechtingen inwendig en twee uitwendig. Geen onoverkomelijke schade, wat ik echt als een wonder ervaar! Ondertussen werd Naomi gewogen en opgemeten: 3650 gram en dik 53 cm lang.

Boven alle verwachtingen in heb ik die klus helemaal zelf geklaard en ik voel me best een beetje trots op mezelf, maar bovenal op Naomi; een prachtig meisje, op en top gezond, en het meest prachtige wezentje op aarde in onze ogen! Bart is het ook allemaal meegevallen; het leek hem best spannend zo’n bevalling mee te maken, maar op het moment-suprème viel de spanning erg mee. Hij vond het vooral erg indrukwekkend en interessant. Ik had me geen betere bevallingspartner kunnen wensen en ben ontzettend blij dat we al die intieme momenten samen hebben kunnen delen.

De borstvoeding kwam direct al op gang. Van slapen kwam die nacht natuurlijk weinig, hoe moe en uitgeput we ook waren. We konden onze ogen niet van de kleine Naomi afhouden. Onze oren waren gespitst op elk klein geluidje. Ze was beetje misselijk van de bevalling (druk op het hoofdje en inslikken van vruchtwater) en moest wat spugen, maar over het algemeen maakte ze al een heel tevreden indruk. Toen de ochtend aanbrak hebben we een ontbijtje gekregen en gingen we ons op ons gemak klaar maken om naar huis te gaan: voorzichtig naar het toilet en nog eens douchen (wat een bloedbad!), nog een keer borstvoeding geven (Naomi had alleen geen trek want was nog steeds niet helemaal lekker), wat mensen bellen en nog wat uitrusten. In de middag zijn we lekker met zijn drietjes naar huis gegaan, ook al werd er aangekondigd dat de kraamzorg geen tijd meer had om langs te komen. Ik was al aardig mobiel en kon thuis probleemloos alle trappen opkomen. En daar waren we dan; voor het eerst thuis als gezinnetje. Wat heerlijk zeg! Klaar om de eerste visite te ontvangen!

De eerste nacht was erg vermoeiend want Naomi kreeg die nacht haar eetlust terug, maar ik kon nog niet voldoende voldoen aan haar behoefte aan melk (urenlang aanleggen, oeioeioei!). Gelukkig kwam de melkproductie in de dagen die volgden goed op gang. Misschien tijdelijk iets TE goed (lees: stuwing en kloven). Na twee dagen begon Naomi al weer in gewicht toe te nemen. Natuurlijk ontstonden daarna de bijbehorende buikkrampjes, toenemende aantal poep- en plasluiers en kraamtranen bij mijzelf. Maar wat overheerste was het genieten van een fantastische kraamtijd, zorgzame kraamhulpen en een wolk van een dochter! We zijn zo dankbaar en gelukkig…en bovenal helemaal verliefd op N.aomi L.ente T.ijdeman, onze trots!

Op naar de volgende! ;)