Miskraam

Hallo lieve meiden,

Ik heb nog nooit een blog geschreven op deze site maar ik heb nu ontzettend behoefte om met mensen te kunnen praten die door hetzelfde gaan als ik.
18 december had ik een positieve test in mijn handen na 5 maanden proberen. Zoooo ontzettend gelukkig, bewust van de risico's maar hoopvol op een mooie uitkomst. Angst kwam regelmatig om de hoek kijken maar zoals iedereen je probeert moed toe te spreken 'er gaat niks meer mis hoor, dat kindje zit goed in je buik en over zoveel maanden heb je je kindje in je armen'. Met alle hoop probeerde ik me hier op te focussen. We hadden meteen besloten om het tegen familie en vrienden te vertellen want ook al zou het fout gaan, de steun en liefde hadden we van iedereen nodig. Met u weken mocht ik al voor de eerste echo, vlak hiervoor kregen we van vrienden te horen dat zij een miskraam hadden gehad, ze waren ongeveer even ver als ons. Dat is even schrikken zeg... Tijdens onze eerste echo was ik dan ook als de dood. Maar daar zagen we het, een mooi kloppend hartje, teken van leven!! Blij en opgelucht gingen we naar huis. 2 weken verder gingen we weer voor een echo. Nog steeds wat ongerust (zonder reden) gingen we naar onze afspraak. Mijn baarmoeder lag ver naar achter waardoor de echo's niet gemakkelijk gingen maar toch zagen we een heel mooi groeiend kindje met beginnende armpjes en beentjes. 2 weken gingen weer voorbij en langzaam begin ik wat vertrouwen te krijgen. Hoe vaker je een hartje hebt zien kloppen hoe kleiner de kans op miskraam is werd mij verteld. Toen kwam de termijn echo en stiekem verheugde ik mij zelfs om ons kindje te zien dansen en bewegen. Verheugd gingen we naar de afspraak. Er op voorbereid dat de echo weer inwendig zou zijn en het dus niet meteen zichtbaar was. Het was zo moeilijk te zien dat ik werd doorgestuurd naar een andere locatie waar ze beter apparteur hadden. Beetje teleurgesteld moesten we weer naar huis en hadden we 2 dagen later weer een echo. Ik had gezien dat het kindje was gegroeid en mijn man dacht het hartje hebben gezien. Ik ging er van uit dat ik gewoon pech had met dat mijn baarmoeder zo lag en dat ik woensdag goed nieuws zou krijgen. Mijn man wist niet zeker of hij mee kon dus vroeg ik mijn moeder ook mee.
13 februari, met zen 3e gingen we dan naar de verloskundige. De verloskundige van de eerste afspraak zag ik staan en ik was opgelucht omdat ik haar lief en zacht vind. Aangeizne uitwendig weer moeilijk te zien was werd er weer een inwendige echo gemaakt. Man wat zit je dan in spanning zeg. Daar gingen we dan... Bij de voege afspraak was er wel een meting gedaan maar vanwege het slechte beeld werd me verteld daar niet op te rekenen. Maar nu zagen we ons kindje heel goed maar het was nog steeds even groot. Het bewoog niet. Het hartje klopte niet. Langzaam zag ik iedereens gezicht betrekken. Die van mijn moeder. Mij man kon alleen naar het scherm kijken. Ik vraag nog 'klopt het hartje wel?'. 'ik ben er inderdaad al naar aan het zoeken' zei mijn verloskundige. Ik denk dat ze wel 4 keer het hele lijfje heeft nagekeken, met alle uitleg wat wat was. Beentjes, armpjes, hoofdje, kaakjes... Maar geen hartje. 'ik moet helaas slecht nieuws geven'.

Ik was in shock. Alles was goed voor 11 weken, we waren er bijna!! Ik had geen enkel teken gehad dat het fout zat. En dan klopt het hartje niet meer. In shock kleedde ik me aan en ging ik aan het bureau zitten. De verloskundige vertelde over hoe nu verder, maar ik kreeg niks mee. We hadden het net bekend gemaakt op social media. We hadden net een vakantie geboekt. Ik was van plan om na 3 maanden te gaan stoppen met werken, en daar keek ik heel erg naar uit aangezien mijn werk eigenlijk fysiek te zwaar was. Alles was ineens weg. Het voelde alsof ik in een zwart gat viel. Ik kreeg een paar formulieren mee en kreeg wel mee dat ik 3 keuzes had. Wachten, medicatie of operatie. Al voor al dit nieuws kon ik me niet voorstellen dat ik mijn kleintje zelf zou moeten zien. Het was al tot 10 weken gegroeid en dus echt al een kindje. Mijn keuze was al gemaakt en ik wil een operatie. De assistente zou voor mij een afspraak maken en diezelfde dag zou ik nog gebeld worden.

In de auto nog steeds in shock maar langzaam vielen er tranen. Mijn man hield zich in aangezien hij eerst veilig thuis wilde komen. Onderweg belde ik de belangrijkste personen op. Papa, zus en broer. Iedereen nam op met een enthousiaste verwachting in hun stem. 'ik heb slecht nieuws...). Iedereen was in shock. Ik hoorde de trillingen in iedereens stem. Pff dit word te veel.
Eenmaal bij mijn ouders thuis viel het kwartje. We zijn ons kindje kwijt. Alle blijdschap verdween en er was alleen nog verdriet.

Ik vond de maanden van proberen om zwanger te worden echt een hel. Het wachten, de hormonen, niet weten wanneer het jou ging gebeuren, ik vond het vreselijk. Toen ik dan eindelijk die positieve test in handen had was ik echt zo blij dat k niet elke keer zoveel geld kwijt was aan al die testen. Niet meer ongesteld worden. Niet meer elke keer die spanning. En we hebben maar een half jaar moeten wachten!! Dut is eigenlijk niks vergeleken zoveel vrouwen. Pff en nu moeten we weer opnieuw beginnen. En dan weer die 12 weken.

De 3 dagen erna heb ik alleen maar gehuild. Het voelde alsof ik te horen had gekregen dat een familielid was gestorven. Ik heb je niet gekend kleintje maar je hebt zoveel harten geraakt in die 11 weken. Zoveel als dat iedereen gevierd heeft dat je er was, zoveel rouwt iedereen dat je er nu niet meer bent. Terwijl ik dit schrijf zit je nog in mijn buik. Maandag word je weggehaald. Deels ben ik blij als het voorbij is, als we dit kunnen gaan afsluiten en weer verder kunnen verwerken. En deels voelt het alsof het laatste beetje hoop van mijn kindje word weggehaald. Niemand kan je vertellen hoe dit voelt, niemand! Je moeder hart breekt en tegelijkertijd wil ik sterk zijn voor ons kindje en toekomstige kindjes. Ik ben in 4 dagen van 'dit kan ik nooit meer aan' gegaan naar 'kom maar op, ik kan alles aan voor mijn kindjes'. Ik weet dat we nog een lange weg te gaan hebben en dat ik echt nog wel een paar hele slechte dagen zal hebben maar ik wil hier goed om rouwen om klaar te zijn voor de toekomst.

Als ik dit terug lees klinkt het heel dramatisch en in hoop dat andere zullen begrijpen dat dit zo niet bedoelt is. Maar het verdriet is voor iedereen anders en ik denk dat vrouwen en mannen die door hetzelfde gaan/zijn gegaan heel goed snappen dat dit niet vernoemd moet worden maar moet worden verwerkt met al het verdriet erbij!