Bevallingsverhaal

Zondag 4 september om 5 uur 's ochtends begon ik last te krijgen van weeën. Ze begonnen onregelmatig, dus ik vermoedde voorweeën. Ik was immers 39 weken zwanger en mijn eerste kwam pas met 40+2. Maar na een uur werden ze duidelijk sterker, hielden ze langer aan en kwamen ze regelmatig iedere 5-6 minuten. Mijn man was laat naar bed gegaan dus ik heb hem nog even laten slapen. Hoewel de bevalling bij onze zoon redelijk snel ging (7 uurtjes tot ik mocht gaan persen) en het nu nog wel eens sneller zou kunnen gaan, wilde ik toch weer eerst thuis wat weeën opvangen voordat ik naar het ziekenhuis ging.

Na een uurtje heb ik hem ingelicht en nog een half uur later ben ik gaan bellen. Het ziekenhuis liet ik weten dat we zouden komen. Mijn ouders, bij wie A. toevallig die nacht al verbleef, werden ingelicht dat hij nog even langer bij hen zou moeten blijven en de studente die meeliep met het zwangerschapstraject hebben we wakker gebeld en gezegd naar Nijmegen te komen. Toen zijn we onszelf klaar gaan maken. Om half 9 zaten we in de auto onderweg naar het ziekenhuis.

De weeën zwakten ondertussen flink af, dus ik was bang dat het loos alarm was. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik aan de CTG gelegd en werd mijn bevallingsplan van maar liefst 3 punten doorgenomen. Punt 1: ik wilde graag een handdoek op mijn buik voordat de baby erop gelegd werd. Waarom? Gevoel. Bij mijn eerste heb ik dit ook laten doen en dat vond ik wel fijn. Punt 2: Graag niet kletsen over zonvakanties wanneer ik een wee aan het wegpuffen was. Ook een gevalletje van de vorige bevalling. Punt 3: Als het niet vorderde in welk stadium dan ook dan wilde ik dat graag weten. Bij mijn vorige bevalling heb ik meer dan anderhalf uur moeten persen omdat ze steeds zeiden dat ik het goed deed, terwijl ik met van alles bezig was behalve naar beneden persen. Daar kwam ik pas achter toen ik na een uur vroeg of mijn baby er al bijna uit was en ze akelig stil werden. Gevolg was dat ik compleet uitgeput was en aan de weeënopwekkers moest. Ik weet zeker dat als ze me eerder verteld hadden dat het persen niet opschoot, dat het ook geen anderhalf uur had hoeven duren, want toen ik goed ging persen ging het ineens een stukje sneller.

Ik was geïnstalleerd, hing aan de CTG en de studente die meeliep had de verloskamer gevonden toen de weeën weer volop terug kwamen in hevigheid, netjes iedere 5 minuten, 1 minuut aanhoudend. Toen er na 3 kwartier gevoeld werd hoe het er voor stond zat de ontsluiting op 5-6 cm. Het liep tegen 10 uur. Ik zou vandaag nog bevallen.

De weeën waren nog te doen en tussen de pijn door kon ik prima kletsen met mijn man en de studente en appen naar de familie dat vandaag hun kleindochter/nichtje ter wereld zou komen. Na een tijdje kreeg ik lichte poepdrang en bleek ik op 7 cm te zitten. Al snel werden de weeën heftiger, en vroeg ik om pijnstilling. Ik had nog steeds 7 cm. De klinisch vk die mij begeleidde stelde voor eerst de vliezen te breken en het nog een half uurtje aan te zien om te kijken of de ontsluiting dan doorzette. Dat deed het niet, dus na dat half uur werd het pompje aangesloten. Net als de vorige keer haalde dit net het scherpe randje van de weeën af, waardoor ze weer op te vangen waren. De dienstdoende gynaecoloog kwam nog even langs om zich voor te stellen. Mocht er iets mis gaan zou hij de leiding overnemen, maar hopelijk hoefden we hem niet meer te zien.

Het was na het middaguur dat de weeën me nog amper ademruimte gaven en ik ze echt weg moest puffen. Dit herkende ik duidelijk als persweeën, maar ik was er nog niet en moest ze nog even wegpuffen. Als het echt niet ging mocht ik licht mee persen. Eindelijk stelde de klinisch vk vast dat ik op 9 cm zat, een klein randje wat ze met de volgende wee kon wegduwen. De baby draaide nog wat met haar hoofdje naar links en naar rechts, alsof ze niet wist hoe ze moest gaan zitten, maar de vk dacht dat ze wel in de juiste richting lag. Met de volgende wee duwde ze dus het laatste randje weg. Vanaf toen mocht ik mee gaan persen, op aanwijzingen van de vk. Mijn god, wat brandde dat!

“Dit gaat geen anderhalf uur duren!” Riep de vk enthousiast na slechts drie weeën. “Als je doet wat ik zeg, komt de volgende wee het hoofdje eruit!” Wat een verrassing waren die woorden, en wat een opluchting, want het deed zo ontzettend pijn! Bij de vorige bevalling was ik uitgeput op dit punt en had ik pijnstilling gekregen zodat zij een knip konden zetten. Daardoor had ik die pijn helemaal niet bewust meegemaakt en nu wilde ik er vanaf! Dus de volgende wee perste ik wanneer het mocht en zuchtte ik wanneer het moest en inderdaad, daar was het hoofdje! Ik zag hoe de vk de navelstreng rond het nekje verwijderde. “De volgende wee wordt de rest geboren! Laat maar weten wanneer die wee komt. Papa, wil jij haar aanpakken?” Die wee liet even op zich wachten, maar toen die kwam stond mijn man klaar en op aanwijzing van de vk perste ik weer mee. Om 12.56h is onze prachtige dochter K. geboren, opgevangen door haar vader en meteen op mijn borst gelegd, haar onderlijfje gewikkeld in een handdoek zoals ik vroeg.

K. is gezond en wel ter wereld gekomen via een bevalling die tot zo ver perfect verliep. Helaas is dit niet het einde van mijn bevallingsverhaal. De rest zal ik in een volgende blog beschrijven, maar daar hoort een kleine waarschuwing bij. Deel twee verliep namelijk minder goed waardoor we de gynaecoloog toch nog te zien kregen. We zijn er heelhuids uitgekomen, maar wellicht wil niet iedereen lezen hoe.