Zijn dat mijn handjes?

Na vijf dagen van ontzettend vervelend gedrag met veel gejengel, meer gejank en nog meer gekrijs waarbij hij soms op geen enkele manier stil te krijgen was, heeft A. nu eindelijk zijn handjes ontdekt! In de vroege avond zat hij lekker bij mama op schoot toen hij zijn eigen handje in zijn mond duwde om erop te sabbelen. Hij sabbelt wel vaker op zijn hand of zijn arm, maar alleen maar als hij deze toevallig tegen kwam. Hij was de hand dan ook zo weer kwijt, tenzij deze vastgehouden werd. Nu bracht hij echter telkens zelf zijn hand naar zijn mond en als hij hem kwijt was, probeerde hij het nog een keer. Oké, zijn coördinatie laat nog wat te wensen over -zijn hand belandt regelmatig in zijn oor, zijn oog of op zijn wang- maar wanneer hij zijn mond vindt sabbelt hij naar hartenlust verder.

We hebben een stuk speelgoed met wat hangende figuurtjes boven de reiswieg gehangen en hij is nu bezig daar tegenaan te slaan. Tot vandaag toe keek hij enkel af en toe naar de figuurtjes en als hij er tegenaan sloeg was dat duidelijk een toevallige beweging waar hij niets achter zocht. De beweging herhaalde zich ook niet, of anders per ongeluk. Nu slaat hij echter duidelijk bewust naar de figuurtjes waar hij ook naar kijkt. Wanneer de figuurtjes bewegen rinkelen de belletjes die erin zitten. Gelukkig is het een zacht geluid, want even later, wanneer de figuurtjes stil hangen slaat hij weer. Hij lijkt erg enthousiast. Hij houdt dit ongeveer twintig minuten non-stop vol. Dan is hij het zat, of wordt het hem te veel en begint hij te huilen. Maar een krap uurtje later, wanneer hij gegeten heeft, verschoond is en rondgekeken heeft leggen we hem terug in de reiswieg. Al gauw rinkelen de belletjes weer. Wij zijn blij, trots en tevreden. Onze kleine man kan eindelijk zelf spelen!