Zwanger met cerclage

Het is weer even geleden sinds ik nog actief was op deze site en op het internet uberhaupt. Hieronder volgt dan ook een lang verhaal.

Op 22 september ging ik langs bij mijn gynaecoloog voor mijn termijnecho. Ik was toen bijna 22 weken zwanger. Ik ga met de fiets naar het werk, en ik merkte dat ik geregeld tijdens het fietsen last had van een harde buik. Ze deden geen pijn, maar ik besloot om dit toch te vermelden aan de dokter. Bovendien had een vriendin van me een aantal jaar geleden haar kindjes verloren op 24 weken wegens een verkorte baarmoederhals en vroegtijdige weeeën. Dit maakte me extra alert en misschien soms onnodig ongerust. 

De gynaecoloog zei dat het meestal geen reden is tot ongerustheid, zeker als er geen pijn aan te pas komt. Ik vroeg toch om dit extra na te kijken, met de verschrikkelijke ervaring van mijn vriendin in het achterhoofd. De uitwendige echo liet een erg beweeglijke baby zien, alles was tip top in orde. Toen kwam de inwendige echo waar ik zo op had aangedrongen. Het bleef immens lang stil. Mijn gynaecoloog zat gefronst naar de monitor te kijken. Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Na een tiental minuten kwam het verdict: mijn baarmoederhals was nog slechts 1.3 cm lang en had de neiging om soms zelfs te openen om de paar minuten tot 0.9 cm. 

De grond zakte onder mijn voeten weg. De gynaecoloog sprak meteen van een spoedcerclage na het weekend. De foto's die ik meekreeg na het bezoek van mijn gezonde baby heb ik zelfs niet bekeken, ik heb maar de helft gehoord van de uitleg die me werd gegeven. Ik was in een roes van ongeloof. Ik moest die avond nog beginnen met extra progesteron op te steken, 2x per dag. De komende 2 dagen van het weekend moest ik het zo rustig mogelijk houden. Ik heb amper geslapen die dagen, veel gehuild en gepiekerd. De gynaecoloog zei dat ik nog niet moest panikeren, er was nog iets aan te doen, we hadden het optijd gezien. Maar toen ik vroeg hoeveel kans op slagen er was, zei ze; 'Wat heb je nou aan percentages? Elk geval is anders. We zullen moeten afwachten.' Meer nog, op 21 weken en 5 dagen was ons kindje niet levensvatbaar, dus als er op dat moment iets was gebeurd, waren we haar kwijt geweest. Levensvatbaarheid begint pas op 25 weken. Nog iets meer dan 3 weken te gaan dus. Dat spookte voortdurend door mijn achterhoofd, 'ik ben haar kwijt, ik ben haar kwijt'. Ik voelde me verraden door mijn eigen lichaam, waarom had ik geen pijn gevoeld? Waarom gebeurt dit terwijl alles vlot ging en ons babytje kerngezond was? Elk pijntje dat ik voelde ging gepaard met pure paniek. Hoe zou ik in godsnaam mentaal die 2 dagen overbruggen tot de operatie, laat staan de 3 weken tot die kaap van 25 weken? Ik voelde me machteloos en mentaal uitgeput.

Maandag erop ging ik binnen in het ziekenhuis voor een spoedcerclage, na een weekend waarin ik amper durfde te ademen of bewegen. Ik was erg bang, er bestond immers een kans dat de bevalling in gang zou schieten door het manipuleren van de baarmoederhals. Terwijl ik lag te wachten om geopereerd te worden bij het ok, werd er een baby geboren met keizersnede. Het gehuil van de baby ging bij mij door merg en been. Ik kon het niet verdragen, ik wist immers niet of mijn baby het wel zou halen. De operatie verliep gelukkig goed, mijn baarmoederhals was onveranderd tegenover 2 dagen eerder. De dag daarna mocht ik naar huis na een inwendige en uitwendige echo. De baarmoederhals was dicht, ik had geen abnormale bloedingen of pijn. Ik moest het wel rustig houden, moest meteen stoppen met werken, mocht niet meer fietsen, niet te veel trappen doen e.d. Het is erg moeilijk om bij alles hulp te moeten vragen, tot het afdrogen van je benen na het douchen, iets oprapen, een broek aandoen. Je voelt je hulpeloos. 

2 weken later mocht ik opnieuw op controle. Ik had 2 weken zo goed als plat gelegen, ik durfde amper zitten om te eten. De controle wees gelukkig uit dat mijn BMH opnieuw 3 cm was, door de cerclage in combinatie met progesteron. De gynaecoloog zag het erg positief in en liet me vrij om een nieuw controlemoment te kiezen. Ik wou opnieuw 2 weken.

Op maandag 16 oktober was ik 25 weken. Knal op mijn verjaardag. We waren zo enorm blij dat ons babytje levensvatbaar was, mocht er iets gebeuren.

Afgelopen vrijdag ging ik opnieuw op controle. De baarmoederhals was ruim gemeten 4cm, heeeel streng gemeten 2.5cm. Volgende controle is op 17 november, 4 weken later. De dokter vond het niet meer nodig om tweewekelijks op controle te gaan. Ik mocht overigens ook wat meer bewegen, omdat ik al zo veel last had van mijn rug en benen door het stilliggen.

Vandaag ben ik 26 weken en 3 dagen. De baby beweegt goed, de ene dag al wat meer dan de andere. Natuurlijk heb ik bandenpijn of steken en rugpijn. En ik probeer me voor te houden dat dit normaal is. Toch is er ergens dat stemmetje in mijn achterhoofd dat altijd net dat ietsje meer ongerust zal zijn dan normaal nodig is. Het is geen zorgeloze zwangerschap meer voor mij. We zitten gelukkig op 200m van het ziekenhuis, dus als er iets gebeurt, zijn we vlakbij.

Elke dag ben ik blij wanneer ik haar voel bewegen, ongerust wanneer ik haar even niet heb gevoeld (en ja, ik weet dat het normaal is dat er periodes van mindere activiteit zijn, ze slapen veel etc), maar ik kan het niet helpen. Hoort dat pijntje zo scherp te zijn? Hoeveel harde buiken had ik al vandaag? Ik tel de uren, dagen en weken af tot ik 36 weken ben, dan mag de cerclage eruit. Hopelijk kan ik het status quo behouden voor nog 9.5 weken. Vanaf 36 weken zou de bevalling dan in gang kunnen schieten, maar het is ook mogelijk dat ik de termijn van 40 gewoon uitdoe. Dat is afwachten. De draad eruit halen is immers weer een manipulatie van de BMH.

De tijd en mijn eigen hoofd zijn momenteel mijn grootste vijanden. Ik breng mijn dagen door met lezen, netflix, gamen, tobben, lichte huishoudelijke taakjes. Ik kom niet veel meer buiten, omdat ik niet te lang mag stappen. Vanavond gaan we even langs bij familie. Zo'n momentjes doen dan deugd, omdat de tijd sneller gaat en ik even uit huis ben. Mijn man is extra bezorgd en wil liever dat ik thuis blijf, maar ik probeer hem ervan te overtuigen dat ik echt soms het huis uit moet, al is het maar voor een paar uur. Momenteel is alles in orde en onder controle en ik hou me daaraan vast. De babykamer inrichten, gaan shoppen voor de inrichting, allemaal dingen die ik zo graag zelf had gedaan en allemaal uit handen moet geven. Gelukkig heb ik veel steun en hulp. Op dat vlak mag ik niet klagen.

Ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest als in de afgelopen 4 weken. Deze ervaring zet al de rest in perspectief en heeft me meer dan ooit overtuigd dat ik zo graag moeder wil worden. Ik zal zo dankbaar en ongelooflijk blij zijn als ik haar in mijn armen kan houden.