Gelukkig, labiel, chaotisch en blij tegelijk

Hallo lieve BB-vriendinnekes,
Over het algemeen gaat het hier gelukkig allemaal goed.

Maar ik ga geen blog schrijven met alleen maar 'het gaat goed', dus hier dan toch even alle headlines van de laatste weken op een rijtje. ;

Consultatie buro
Lieve, kleine S. heeft zijn derde prikjes gehad. Gelukkig reageerde hij daar nu een stuk beter op, was niet meer ziek. Wat ontwikkeling betreft waren ze erg tevreden: hij is sterk, laat zich erg goed optrekken tot zit en houdt alles erg goed in de gaten door met zijn hoofd alle kanten op te draaien. En hij lacht natuurlijk errug charmant, hehe. Maar, er is natuurlijk een maar, hij was niet zo goed gegroeit. Hij is nu - 4 maanden en een week - 62,5 cm en 6075 gram. Wat lengte betreft nog redelijk volgens landelijk gemiddelde, maar de groeicurve wat gewicht betreft is aardig aan het stagneren. Enerzijds stelde de wijkverpleegkundige me heel erg gerust dat dit normaal is bij borstgevoede kindjes. Anderzijds zei ze dat het de volgende keer wel iets is om de gaten te houden, mocht het dan nog steeds zo zijn. (Voordat jullie trouwens commentaar hebben op het CB. Mijn CB-wijkverpleegkundige heeft zelf ook borstvoeding gegeven aan haar kindjes en is erg 'pro' en geeft echt supergoede tips, dus ik heb helemaal niets te klagen. ;-) )

Kunstvoeding
Ja, we gaan de overstap maken! Nee, ik ga niet stoppen met borstvoeding. Het is eigenlijk noodgedwongen ontstaan. Aanstaande weekend mag ik voor mijn werk twee dagen naar een beurs in het buitenland. Een tripje met een hotelovernachting. Dat komt niet zo vaak voor en ik vind die beurs altijd erg leuk, dus ik wil per se gaan. Het was me alleen niet gelukt mijn borstvoedingsvoorraad te spekken, alle adviezen ten spijt. Op mijn werk gaat het kolven inmiddels erg goed. Maar als ik thuis ben kom ik gewoon niet aan extra kolven toe om een voorraad op te bouwen. 's Ochtends en 's avonds hebben we een druk programma met twee kids. En op mijn vrije dagen schiet het extra kolven er ook bij in, er moet dan altijd nog zoveel gebeuren. Ik kolf tussendoor hooguit 30 ml.
Twee weken geleden voelde ik me een beetje in panniek. Hoe moet dat nou!? Maar toen ik eenmaal besloten had dat mijn zoontje als ik weg ben gewoon kunstvoeding krijgt, viel er zo'n last van mijn schouders. Het is wel goed zo. Ik ben me ervan bewust dat mijn voeding dan naar alle waarschijnlijkheid terug zal lopen. Ik ga tijdens de beurs gewoon kolven, er is zelfs een speciale kolfruimte. Het zal dus wel loslopen.

Opvang
Halverwege dit jaar wordt mijn kleine, grote meid alweer 4 jaar. Vlak voor de zomervakantie, heel onhandig. En dan per half augustus naar school. Ik had alleen nog steeds geen Buitenschoolse opvang (=BSO) geregeld. Ik was er gewoon niet aan toe gekomen. Maar toen het 2012 werd, werd het wel ineens heet onder mijn mamavoeten. Mijn man werkt 40 uur in de week, vaak nog meer, en heeft niet de mogelijkheid om ouderschapsverlof op te nemen. Dat zou ons bovendien te veel inkomsten kosten. Als ik de opvang niet geregeld kreeg, stonden dus mijn werkdagen op het spel. Ik werk ook altijd de woensdagen, en dan is er niet eensBSO.
Na een hele hoop over en weer bellen heb ik dan eindelijk kunnen regelen dat zoontjelief voortaan op maandag en dinsdag naar het kinderdagverblijf kan en dochterlief op maandag en dinsdag na school naar de BSO, inclusief vakantieopvang. Pfff, je wilt niet weten hoe opgelucht ik hier over ben! Ik wordt per juni dus echt een verwend Ma-Di-Do-prinsesje* ;-)
(* Don't even start about it. Ik heb zo mijn eigen mening over die Elma Drayer.... http://www.athenaeum.nl/boek-van-de-nacht/elma-drayer-verwende-meisjes )
 

Labiel door gebroken nachten
Verder ben ik behoorlijk labiel aan het worden van de gebroken nachten. Hoe goed het hier ook gaat, elke drie uur wakker worden van een huilende baby breekt op. Ik heb wallen onder mijn ogen, voel me constant moe,  reageer veel te heftig en emotioneel op alles, heb daardoor vaak ruzie met mijn man over de meest kleine futuliteiten. Twee nachten geleden voelde ik me 's nachts echt een beetje agresief naar mijn huilende baby toe. Natuurlijk vind ik hem de mooiste en liefste baby. Laat ik dat eerst nog maar even onderstrepen. Maar het is wel duidelijk hoe labiel ik word van de gebroken nachten. S. was al om 23.00u en 01.00 hongerkrijsend wakker geworden. Om 03.30u weer. Ik voelde me toen zo gebroken dat ik voor een seconde het visioen had dat ik het raam opendeed, hem met slaapzak en al naar buiten slingerde, het raam weer dicht trok en mijn handen afvegend met het gebaar van 'zo, dit klusje is geklaard', weer vrolijk terug mijn bed in stapte. OK, er zullen op Babybytes vast vrouwen zijn die nu vreselijk geschokt zijn. Maar zolang ik mijn kind niet echt met slaapzak en al 's nachts uit het raam gooi, denk ik dat de meeste moeders wel gniffelend toe durven geven dat we allemaal wel eens zo iets belachelijk slechts hebben gedacht.

Vergeetachtig
Ik ben zo enorm chaotisch en vergeetachtig, door al dat slaapgebrek, dat ik de hele tijd van alles vergeet. Zo ben ik de afgelopen week twee keer een onderdeel van mijn kolfspullen vergeten. Een keer toen ik voor het eerst een hele dag van huis ging om iets leuks te doen met vriendinnen. En van de week een keer toen ik naar mijn werk moest. Beide keren moest ik helemaal terug naar huis, totaal  goed voor een slordige 160 km rijden voor nop. Daardoor voelt het borstvoeden soms als vrijheidsberoving. De halve provincie terug naar huis moeten rijden omdat ik een suf plastic ding ben vergeten. Ik kan gewoon niet gaan en staan waar ik wil en dat maakt me nog chagrijniger. Mijn man - mijn liefste steun en toeverlaat altijd paraat om oplossingen te vinden voor mijn problemen - vindt dan dat ik mezelf een doel moet stellen: bijvoorbeeld doorgaan met borstvoeden tot zoonlief vijf maanden is en dan stoppen. Maar hij begrijpt me niet dat ik tegelijkertijd én wil stoppen, én wil doorgaan met borstvoeden. Dat begrijpen denk ik alleen moeders die net als ik borstvoeding geven of gegeven hebben. Dat het moeilijk is die knop om te zetten. Er is maar één manier om borstvoeding echt te laten slagen en dat is door er licht panisch over te doen en er verbeten fanatiek in te zijn. (Dat alleen al druist tegen mijn gevoelens in trouwens. ;) )
 Het is meer het kolven en het gedoe eromheen waar ik soms helemaal mies van wordt. Maar dat is nu eenmaal noodzakelijk kwaad om door te kunnen blijven gaan met borstvoeden.

Zo, dit was weer even genoeg om mijn hart te luchten! Nu ga ik weer verder met over-het-algemeen-gezien-heel-gelukkig-zijn! ;-)
Liefs,
Riekes