Mijlpaal: 34 weken en 4 dagen

Lieve BB-ers,
Vandaag ben ik 34 weken en 4 dagen zwanger. Dat is voor mij een belangrijke mijlpaal!

Toen ik zwanger was van mijn dochtertje, voelde ik me gedurende de hele zwangerschap hondsmoe. Vanaf week 24 ging ik halve dagen werken. En toen ik een week of 32 zwanger was werd ik ziek. Ik was misselijk, moest overgeven, was extreem kortademig, was opgezwollen tot formaat walrus en had pijn. Na een zwangerschap van 34 weken en 2 dagen werd ik met een torenhoge bloeddruk door HELLP opgenomen in het ziekenhuis en de volgende dag, na een dag inleiden op de verloskamers, werd mijn dochter gehaald door middel van een keizersnede, na een zwangerschap van 34 weken en 3 dagen. Dat had me destijds zo overvallen en zo'n indruk op me gemaakt, dat ik er nog lange tijd door werd achtervolgd. Ik heb bij een psycholoog gelopen, ben behoorlijk labiel geweest. 

En nu? Nu heb ik gewoon dikke enkels, heb gewoon wat bekkenpijn bij het opstaan, heb gewoon af en toe een rennie nodig, loop gewoon te waggelen als een gans. Alle kwaaltjes die ik heb zijn heerlijk gewoon. Ik voel me redelijk fit en ik geniet, geniet, geniet. Ik wist niet dat zwanger zijn zo leuk kon zijn!

Soms vind ik het niet eerlijk tegenover mijn lieve dochtertje. De wolk rondom haar geboorte kleurde van lichtgrijs, naar donkergrijs naar gitzwart. En ze is zo'n schatje. Gisteren nog, op het kinderdagverblijf, kreeg ik te horen tijdens een gesprek over haar ontwikkeling hoe goed ze het doet, hoe lief en vrolijk ze is. Ze is sociaal naar alle kindjes, naar de juffen en zelfs naar de ouders die hun kinderen ophalen en brengen. Als ik haar kom brengen of halen groeten ouders van wie ik niet eens de naam van hun kind ken, haar vaak vrolijk bij naam. Ze babbelt met iedereen, kan heel goed zelfstandig spelen, is gehoorzaam en op een vrolijke manier 'aanwezig'.

Rond deze dagen van mijn zwangerschap denk ik veel aan haar geboorte terug. Ik was meteen dol op haar, daar niet van, maar het was zo'n klein frutsje, zo kwetsbaar, zo iel. En hoewel ze meer welkom was dan wie dan ook, was ik nog niet klaar voor haar komst.

Tijdens deze zwangerschap ben ik haptotherapie gaan doen, op aanraden van de gynaecoloog. In eerste instantie vond ik dat maar een beetje zweverig, maar ik denk dat het me echt geholpen heeft. Het idee is dat veel mensen te veel vertrouwen op hun ratio. We nemen dat wat we denken heel serieus.

Terwijl het hebben van gedachten eigenlijk ook alleen maar een fysieke reactie is. Je hersenen zijn ook maar een onderdeel van je hele lijf. Ik was nogal angstig, maar had echt geen zin om weer naar een psycholoog te stappen. Er valt ook gewoon niets meer te zeggen. De geboorte van mijn dochter is gegaan zoals ze is gegaan, what can I say more? Als je gesprekken hebt, ben je alleen maar bezig met wat er in je hoofd gebeurt. Dankzij de haptotherapie ben ik meer bezig met mijn fysieke lijf. Mijn lichaam. In plaats van te luisteren naar angsten en emoties, concentreer ik me bijvoorbeeld op het fijne gefriemel in mijn buik. Of ik haal een paar keer diep adem en voel me dan rustig. In mijn hoofd besef ik dan: ik voel me goed. Het gaat goed. Ik hoef niet bang te zijn.

Zo, nu ga ik naar de kapper. Mother needs a new haircut. ;)
Liefs,
Reeqais