17 weken + POP-poli

Lieve BB-ers,
Zeventien weken alweer. Terwijl de tijd in het begin kroop, gaat het nu ineens snel. Ik begin een buikje te krijgen en begin me ook echt zwanger te voelen. Helaas heb ik wel sinds week tien last van misselijkheid en die gaat maar niet over. Ik ben ook vaak moe, maar probeer dat op te lossen door vroeg naar bed te gaan en dat lukt gelukkig aardig. (Tijdens mijn vorige zwangerschap ging dat namelijk niet, ik bleef moe en energieloos.)

Gisteren ben ik naar de POP-poli geweest. Samen met de gynaecoloog besprak ik hoe ik emotioneel tegen deze zwangerschap aankijk. Het was nuttig, want ik barstte in janken uit. "Het doet je kennelijk nog steeds heel veel."

Aan de hand van alle aantekeningen die destijds rondom de geboorte van mijn dochter gemaakt zijn, bespraken we de heftigheid van mijn bevalling. Veel mensen begrijpen vaak niet waar ik me (nu nog) druk om maak, dus dan is het erg fijn als een deskundige gynaecoloog benadrukt dat het emotioneel inderdaad heftig is om in een tijdspanne van circa 28 uur, totaal onvoorbereid, uit je normale leventje wegerukt te worden, te horen te krijgen dat je in een ziekenhuis moet blijven, dat je erg ziek bent, dat ze je kind gaan halen, dat je kindje het niet trekt, je een een keizersnede krijgt en vervolgens je zes weken te vroeg geboren kindje in een couveuse aan allerlei draadjes ziet liggen.

Daarna werd de gynaecoloog een beetje quasi-streng: Waar ben je bang voor? Ik, stamelend: Weet ik niet. Ben je bang voor pijn? - Nee. - Ben je bang dat je kindje straks ongezond is? - Nee. - Ben je bang voor de bevalling? - Nee. - Ben je bang voor een keizersnede? - Nee.

Ik moet nu voor mezelf op gaan schrijven wat er de vorige keer gebeurd is, en wat dat nu met me doet. Ik zal namelijk, aldus de gynaecoloog, zelf goed moeten weten waar mijn angsten liggen, anders kan niemand me helpen. Logisch, toch?

Ik denk dat ik momenteel voornamelijk bang ben om weer buiten de werkende maatschappij te staan. Tijdens mijn zwangerschap heb ik op het einde 8 weken halve dagen gewerkt. Zelfs dat was eingelijk veel te zwaar. Ik ben bang voor het commentaar van mijn collega's (bang dat ze me 'zwak' vinden) en ook bang voor de moeilijkheden die het bedrijf daarmee krijgt (omdat een van mijn collega's al met zwangerschapsverlof is op dit moment). Ik denk dat ik me schaam dat ik diep in mijn hart nu al zo'n behoefte heb aan rust. Ik heb de hele dag het gevoel tijd te kort te komen. Mijn hoofd zit erg 'vol'. Ik ben ook bang dat ik weer HELLP ga krijgen en voor de psychische gevolgen daarvan. Ik ben destijds een half jaar uit de running geweest.

Ik ga volgende week i.e.g. weer contact opnemen met de psychologe die me destijds goed geholpen heeft. Het is denk ik wel verstandig om nu al eea op een rijtje te zetten. En ik moet nodig met mijn chef babbelen.

Goed. Naast al dit 'gedoe' ben ik voornamelijk zielsgelukkig, hoor! Ik ben zo dankbaar dat deze kruimel in mijn buik is blijven zitten en zo goed groeit. Na het zware gesprek gsiteren zei de gynaecoloog ineens blij: Zullen we nog even kijken? Dat had ik niet verwacht, dus de echo gisteren (de zesde echo deze zwangerschap!) was echt een cadeautje. Ik zag een perfecte ruggenwervel liggen, een hoofd en een prachtig voetje. Het kindje lag heel stil en bewoog niet. Maar toen porde de gynaecoloog een beetje in mijn buik en begon het weer koddig te spartelen. Het zag er allemaal prima uit.

Ik geniet ook steeds meer en meer van de aanwezigheid van mijn bijna drie-jarige dochter. Het is zo gezellig met haar. We knuffelen, en rommelen met zijn tweeen in en rond het huis. Ik zie dat zij geniet van mijn aanwezigheid. Ik krijg kussen en knuffels en ik voel me zo geliefd  door haar. Zij is echt the sunshine of my life. Ik kan het soms dan ook niet laten om keihard tegen haar te blèren: You are the sunshine of my life!
Liefs,
Reeqais