Morgen word ik mama

Na een hele emotionele, pijnlijke zwangerschap is het morgen zo ver. Ik word ingeleid, de baby wordt gehaald. Niet door zwangerschapsvergiftiging of diabetes, maar omdat het te heftig is geweest. Maanden lang heb ik in onzekerheid gezeten of ik überhaupt dit meisje wel zelf mocht verzorgen. Maandenlang onzekerheid, verdriet, pijn en frustratie. Ik deed zo hard mijn best om te bewijzen dat ik het wel kan, ondanks dat mijn 8 jarige dochter niet bij mij mag wonen. Ik heb gevochten, en doe dit nog steeds, voor onze levens.
Jaren geleden (2015) kwam ik door een depressie in de hulpverlening terecht. Het was een flinke depressie die resulteerde in een opname voor 3,5 week. Mijn dochter werd uit huis geplaatst. Na een half jaar kreeg ik haar weer terug. Wat waren we blij! 2 handen op 1 buik. De hulpverlening bleef in beeld, volgde ons op de voet. Alles werd vergroot, elke stap die we zetten en elk woord die wij zeiden. Dit resulteerde begin vorig jaar weer in een uithuisplaatsing. Er was voor die ene ochtend nooit over gesproken. Ik gaf in de ochtend aan dat het zwaar was, mijn relatie was net over, ik was gewisseld van baan, mijn ex ging bij mij weg. Dezelfde middag is ze weg gehaald, want volgens de hv was ik depressief. Even voor de goede orde, mijn dochter kwam niets te kort, ik deed haar geen kwaad. Ik weet hoe ongelovelijk dit allemaal klinkt, maar dit is helaas gebeurd.
Ik was naar mijn gevoel alles kwijt en wilde een nieuwe start. Ik had een nieuwe start nodig en wilde eigenlijk altijd al verhuizen naar Drenthe. Deze stap heb ik kort na de uithuisplaatsing gemaakt. Ik trok bij mijn moeder en haar man in. Haar man en ik kregen verschrikkelijke ruzies en ik werd uit huis gezet. Hierdoor was ik ineens echt alles kwijt. Mijn kind, mijn huis, mijn leven. Ik heb 2 weken veel gedronken, dit merkte de hv en ik werd bestempeld als alcohollist. 2 weken gedronken na al deze drama en dan krijg je gelijk zo'n stempel... goddank lukte het mij om binnen 2 maanden een woning te krijgen. Het was een klein huis, met 1 slaapkamer en klein balkon, maar ik was zó blij! Eindelijk weer een eigen dak boven mijn hoofd en ik kon weer nieuwe stappen ondernemen om alles op de rit te krijgen.
Dit huis heeft mij gered. Ik leerde mijn huidige vriend kennen. Iemand die mij in mijn waarde laat, accepteert wat er met mij is gebeurd en mij daarop niet veroordeeld. We hebben ruzies gehad, logisch als je ongepland zwanger wordt, maar hier zijn wij uitgekomen. (Helaas staan wij bij de hv nu bekend als onstabiel stel). We hebben een onwijs fijne relatie, we communiceren goed en hebben geleerd om met elkaar om te gaan als iemand van ons grillen heeft. Mijn dochter, ik ben sinds ik mijn heb elke vrijdag 250 km en 250 km terug gereden om haar 3 uurtjes te zien. Sinds maart pas een auto, dus al die tijd met de trein gereist (9 uur per vrijdag). Sinds mijn zwangerschap zien we elkaar om de week vrijdag en zaterdag. Ik heb hemel en aarde moeten bewegen om dit voor elkaar te krijgen. Sinds ik mijn huis heb heb ik maar 1 keer afgezegd. Dat was toen ik het oneerlijke verslag kreeg van de kinderbescherming en ik mijzelf niet in staat achte 9 uur te reizen zonder elke keer te huilen. Het verslag kreeg ik eind vd dag, donderdag en vrijdags moest ik gaan reizen.
Toen bleek ik zwanger te zijn, van mijn lieve vriend, mijn buurman (liefde vind je op onverwachtse momenten). Hij was zo blij, huilend zei hij nooit verwacht vader te worden. En nu gebeurde het toch. Ik daarintegen schrok, heel erg. Kinderbescherming deed onderzoek, kind uit huis geplaatst, een jonge relatie en zo'n klein huisje. Hierover hebben we natuurlijk spanningen gekregen. Maar puntje bij paaltje was ik blij, ik wilde een nieuwe start en die heb ik gekregen. Dit keer bleef vader wel in beeld. En in principe was mijn situatie stabiel. Maar dan de uitslag van de kinderbescherming. Dochterlief was 2 keer uit huis geplaatst, moeder is vaak depressief, alcoholist, verwaarloosde mijn dochter, moeder zegt afspraken af, moeder heeft een instabiele, prille relatie. Bam, terug in de realiteit. Overgrote gedeelte van het onderzoek was onzin en het meeste is dusdanig overdreven dat het gewoonweg niet meer klopt. Maarja, je moet ermee dealen. Beide kinderen onder OTS.
Donderdag belde de OTS'er van mijn baby. Vrijdag kreeg ik te horen dat ik word ingeleid. Vrijdagmiddag staat de OTS voor mijn deur. Ik moet de gehele kraamtijd 24/7 begeleiding. Wtf. Letterlijk niemand in mijn omgeving snapt dat dit gebeurd. Ik ben een normaal persoon die alleen in 2015 depressief is geweest en vorig jaar heb ik 2 weken gedronken. Als je de rapporten zou lezen, lijk ik de meest instabiele persoon ter wereld. Terwijl alles gewoon loopt, op 2 periodes in mijn leven na. (Vanaf t moment dat mijn dochter werd geboren).
Nu word ik weer mama. Ik ben zo bang weer mijn grote liefde kwijt te raken. Ik durf geen fouten te maken, ik mag geen fouten maken. Met deze angst krijg ik straks weer zo'n groot wondertje bij mij. Een kindje waar ik alles voor zal doen, waar ik voor vecht, waarvoor ik door het vuur ga. Mijn andere grote liefde zal pas na een week haar zusje ontmoeten, ik heb haar al een maand niet gezien, want ik kan/mag geen auto meer rijden. Daarna weet ik niet wanneer ik haar weer kan zien. Maar dit is mijn 2e kans. En ik blijf vechten om mijn grootste liefdes bij elkaar te krijgen en te houden.

Morgen word ik weer mama.

Sidenote
Ik schrijf deze blog vooral voor mijzelf, om even te relativeren wat er is gebeurd de afgelopen tijd. Negatieve inbreng kan ik niets mee, dus als je reageert, probeer het dan positief te houden. Bedankt dat ik dit met jullie kan delen.