Familie

Nou, gisteren aan mijn broer verteld dat we zwanger zijn. Zijn reactie was dat ik eens goed moest gaan nadenken over abortus. Wat een fijne reactie... NOT! Ik ben al de hele tijd super emotioneel door de hormonen en nu krijg ik dit erbij. De rest van mijn familie moet het nog horen dat we zwanger zijn, maar eigenlijk wil ik het niet vertellen. Ik weet hoe ze gaan reageren, negatief. Op mijn vorige zwangerschap is door heel mijn familie gereageerd dat ik abortus moest plegen. Dit heb ik niet gedaan en iedereen is gek op mijn meisje. Maargoed, nu ben ik weer zwanger. Ik weet hoe mijn familie gaat reageren en ik heb daar geen zin in. Ik wil dat niet nog een keer mee maken. Mijn vriend en ik zijn blij met de zwangerschap. Juist omdat mijn vriend onvruchtbaar zou zijn en we niet hadden verwacht ooit samen kinderen te kunnen krijgen.
Ik zou het zó fijn vinden als mijn familie eens een keer blij zou kunnen zijn voor mij. Ik geniet gelijk een stuk minder van de zwangerschap na de reactie van mijn broer. Ik heb al continu pijn in mijn buik, rug en borsten. Ik heb al bijna de hele maand niet gewerkt, omdat ik zó moe ben en zó veel pijn heb. En dan moet ik het ook nog gaan vertellen aan mijn familie. Ik zit te denken om een mail te schrijven met een echo als bijlage. Ik word hier echt verdrietig van. Ik zou juist zo graag op een leuke manier vertellen dat we zwanger zijn, tegen alle verwachtingen in. Maar die reacties van hun kan ik niet hebben, niet met al deze hormonen.