Ik voelde het al aan mijn lichaam, als je eenmaal een zwangerschap hebt meegemaakt (en helemaal in mijn situatie) herken je meteen waar je in zit.
Gister zou ik ongesteld moeten worden maar het gebeurde niet, toch stiekem een test gedaan en die was meteen knal positief. Het enige wat ik kon doen was huilen..
De wens voor een 2e is er zeker, waren we er bewust mee bezig? Nee, timing is niet helemaal goed gezien een mogelijke promotie op mijn werk. Partner is super lief en staat zoals altijd aan mijn zijde, heeft me getroost en even mijn gang laten gaan.
Ik heb een lange douche genomen en even flink lopen huilen, waarom? Geen idee..
Nu na een verschrikkelijke nacht slapen ben ik niet meer verdrietig, schouders eronder en door heb ik tegen mijzelf gezegd. Maar toch blijft de angst van weer zo ziek worden in mijn achterhoofd spoken, ik ben daar zo bang voor. Ik heb zojuist de VK gebeld (op advies van de Gyn moest ik het weer via die weg aanlopen aangezien ik niet meer op natuurlijke wijze mag bevallen door mijn bandje) en ik heb haar in een korte 2 minuten mijn situatie uitgelegd, zij belt mij vanmiddag terug omdat ze onderweg was in de auto.
Ik ga het avontuur weer aan en ik hoop dat jullie weer meelezen (steunen)
Liefs
reacties (7)