Dood op, maar niemand kan helpen

Het ging een tijd weer goed tussen mij en mijn man.
Ik hield mijn frustraties zo veel mogelijk voor me en probeerde de hoofdpijn episodes die inmiddels wekelijks voorkomen te accepteren.
Nu heeft hij corona, buiten hoofdpijn en alleen op dag 1 hoesten geen klachten.
Mijn jongste heeft in alle waarschijnlijkheid ook corona, maar HA zegt niet testen tenzij ziekenhuisopname noodzakelijk is.
Hij is benauwd, hoest erg veel en heeft diarree. Vanzelfsprekend ook nood aan aandacht.
De oudste heeft hoest klachten en wilt ook bij mama. Hij speelt niet meer zelf en komt me overal achterna.
Ik laat 'm op mijn schoot liggen met zijn hoofd, maar de baby trekt dan steeds aan de haren.
Ik ben dood op, in en de kleine slapen niet meer.
Ik heb mijn man om hulp gevraagd maar hij komt zijn bed niet uit.
Ik voel me zo moedeloos. Ik heb echt het gevoel op instorten te staan.
En door corona kan ook niemand anders helpen.
Ik heb zoveel onmacht en boosheid in me. Ik hang aan een zijde draadje.
Om mijn gevoel te omschrijven zou ik het liefste alles in huis kapot gooien
Ik heb hulp nodig, maar niemand kan me komen helpen.
Waarom ik dit schrijf? Geen idee. Moet 't effe van mijn hart denkik.