Twijfel wel/geen Tweede Kind
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, dus ik begin maar gewoon ergends. Excuses alvast voor de Slordigheid.😂
Ik twijfel al een hele lange tijd (3 jaar om precies te zijn) of ik een tweede kind wil. De Zwangerschap/Geboorte/Postpartum Maanden hebben een hele zware tol op mijn lichaam en Psychische gezondheid gehad. Ik heb na de geboorte van mijn dochter een Postpartum Depressie en een Postpartum Angststoornis gehad, ik sliep heel weinig en ik voelde me echt waardeloos op alle vlakken. Ik zat in een geweldadige relatie vast en had financiele problemen. Nu bijna 4 jaar later heb ik mijn leven op de rit en ik voel me veel beter. Daarnaast heb ik sinds vorig jaar een super lieve Vriend waar ik heel Gelukkig mee ben. Ik ben over het algemeen super tevreden over mijn leven, maar over één ding blijf ik maar piekeren. Ik weet niet of ik ooit nog een tweede kind wil. Ik wil mijn fysieke en mentale gezondheid niet weer in gevaar brengen door tegen beter weten in (ooit) voor een tweede gegaan. Als ik mijn nichtje van 5 maanden vasthoud en ziet hoe mijn dochter met haar omgaat ben ik helemaal verliefd, maar ik moet er niet aan denken ooit weer zwanger te zijn en een kind te baren. Mijn vriend en ik hebben het er wel eens over en hij zou nu nog geen kinderem van zichzelf willen, maar over 2 jaar zou hij er wel voor open staan. Geef hem eens ongelijk, mannen komen er maar makkelijk vanaf en hij is een gezonde man van 27.
Elke maand zijn wij echt blij als ik ongesteld word en toen ik de mirena liet zetten was ik enorm opgelucht dat ik voor 5 jaren 'Safe' was. Uiteindelijk moest ik de mirena laten verwijderen doordat ik er heel slecht op reageerde, maar voor mij was dit wel een bevestiging dat ik echt geen tweede meer hoef. Maar ik vind baby's wel echt super lief en gun mijn dochter ook een vriend voor het leven. Ik heb zelf hwel goed kontakt met mijn zusje (en juist helemaal geen kontakt met mijn broer/broertje) maar ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven eruit had gezien als ik geen broertjes/zusjes had. Het lijkt me op sommige momenten best eenzaam. Zeker als er iets met mij zou gebeuren. Maar de gedachte dat ik over 10 jaar maar één tiener in huis heb en maar één kind heb om voor te zorgen maakt me echt super blij. Ik ben echt dankbaar dat ik zo goed van mijn Trauma's hersteld ben en wil niet op mijn gezondheid en die van mijn kleine familie gokken, omdat mijn dochter een Broertje/Zusje nodig heeft. Daarnaast maak ik me ook een beetje zorgen dat ik over een paar jaar als mijn vriend wel heel graag kinderen wil voor de keuze word gezet, en uiteindelijk onder de druk toegeef. Ik denk dat dit een irrieele angst is, maar toch hoor ik zo vaak dat relatie's uiteindelijk kapot gaan doordat één een onvervulde kinderwens heeft. Ik wil mijn vriend ook niet de kans ontnemen biologisch vader te worden. Zoals ik al eerder geschreven heb, heb ik wel eens met mijn vriend over kinderen gepraat. Hij gaf toen zelf ook aan dat hij nog niet zeker wist of hij uberhaupt wel kinderen wil. Alhoewel ik door zijn reactie opgelucht ben, maakt het me ergends ook weer onzeker. Wat als hij op een dag van gedachten veranderd? Wat als ik toegeef? Wat als ik niet toegeef?
Het is allemaal te ingewikkeld en ik moest echt even mijn hart luchten.
reacties (18)