Een rollercoaster aan emoties

We weten nu sinds vrijdag dat ik pcos heb.
En het is voormij echt een hele rollercoaster aan gedachten en emoties.
Op begin was ik gewoon heel blij dat ik nu wat meer wist, dat men vermoedden bevestigd was.
Pas wat later op de dag begon het echt door te dringen.
We kregen zelf de keuze in onze handen van de gyne wanneer we met medicatie wouden beginnen, maar aangezien ik de vorige keren zo snel zwanger was (langste was ronde 2) moest het wel lukken als we op de Eisprong zelf zouden vrijen.
Dus ik stapte met nog vrij goede moed weer buiten... iets nadien begonnen de gedachtes van het duurt toch al langer dan voorheen, wat als de eicel uiteindelijk toch niet krachtig genoeg is om bevrucht te worden...
Ook de mogelijke bijwerkingen en gevolgen houden me echt wel bezig.
En dan vooral het verhoogde risico op baarmoederslijmvlieskanker.
Ik heb zoizo al een verhoogd risico daar men mama het gehad heeft en mijn oma, ook mijn zus (24) heeft al enkele keren verhoogde waarden gehad.
De gyne zegt me dan dat het risico onder de 25 zoizo minder is, maar ik vind het moeilijk door verhuis is het een andere gyne dan ik voorheen had en vraag me dan toch steeds af hoe mijn eigen gyne hierover zou denken.
Ze raadde me wel aan om zo snel mogelijk weer aan de pil te gaan. Met die gedachte rondspokend ik men hoofd denk ik dan weer.. misschien moeten we toch echt proberen zo snel mogelijk zwanger te zijn en dus toch al met clomid te beginnen, anderzijds twijfel ik dan weer omdat elke behandeling toch wel wat impact met zich mee brengt.
Ook hoor je wel vaker dat het risico op een miskraam groter is bij pcos of het ook echt zo is lijkt niet bewezen te zijn. Maar ik ben er toch best wel bang voor. En dan denk ik weer we hebben 2 prachtige gezonde kinderen, kunnen we het verdriet van een miskraam wel aan? Moeten we het misschien niet bij onze 2 schatjes houden. Maar anderzijds is het verlangen zo ontzettend groot.

Ik vind het echt ontzettend moeilijk dat ik de keuzes zelf moet maken nu, op deze moment heb ik ook nog zoveel onbeantwoorde vragen omdat ik ondanks men vermoedde nooit eerder over nagedacht had wat ik zou doen of willen weten als het ook echt zo is..