This baby will do!

Ik zit naast mijn moeder in de voorkamer op de leren bank. Ik zie hoe het kleine pasgeboren meisje in mijn armen tegen de slaap vecht, hoe haar oogleden langzaam dicht vallen en ik geniet van dit tedere, serene moment.

Ik voel onder mijn vingers de kleine teentjes bewegen in het fluweelzachte witte sokje. Het meisje protesteert nog één keer door met haar kleine knuistjes te zwaaien, maar ze verliest het van de slaap en met een laatste zucht is ze dan echt vertrokken. De typische babygeur drijft mijn neus in en ik aai zachtjes met mijn vingertoppen over de de donkere haartjes. “Ze slaapt” constateerd de moeder van het meisje “Kom, ik leg haar wel eventjes in de wandelwagen” waarbij ze met uitgestrekte armen onze richting uitloopt. ‘Ja, is goed” zeg ik, maar eigenlijk wil het meisje helemaal niet teruggeven aan haar moeder. Waarom kan ik niet gewoon dit lieve meisje houden? Ik ben nou eenmaal niet zo geduldig en dit hele zwanger worden duurt me nu al- na welgeteld één mislukte ronde- te lang. Ik sta op en leg voorzichtig de baby in de wachtende armen van haar moeder. Ik moet wel; een baby stelen is nou eenmaal sociaal gezien wat onwenselijk.

Mijn eierstokken klepperen als een gek. Ik ben bang dat het andere kraambezoek het ratellende geluid van onder uit mijn buik opmerkt en direct door mijn slechte toneelstuk heen prikt. “Nee hoor, wij hebben geen haast met kinderen krijgen. We zien wel of er ooit nog een tweede komt” laat ik voor de tigste keer op de automatische piloot mijn mond uit rollen. Ik zeg het alsof ik verwacht dat een baby ons komt aanwaaien, terwijl het momenteel strak plannen en hard ‘werken’ c.q. oefenen is. De ovulatietesten- die inmiddels collegiaal naast de tampons in de tas liggen- zijn tevens in bulk ingeslagen. Mijn vruchtbare dagen vallen deze maand in het weekend en dat weekend plan ik vrij. Het worden onze eigen drie dol dwaze dagen, maar dan met een erotisch tintje.

Ik aai nog een keer voorzichtig over het haar van het kleine, slapende babytje in de wandelwagen, zacht genoeg haar niet te wekken. Ik vraag nog even speels aan de moeder of ik haar echt niet mag houden en meen mijn vraag iets serieuzers dan mijn intonatie doet vermoeden. Met een laatste bijna ritualistische streel over de bruine lokjes neem ik afscheid en wens dat ik snel mijn eigen baby in mijn armen mag houden.