Soms...

Als het even niet gaat zoals ik dat wil, kijk ik in die mooie blauwe ogen. Als ik even niet zo lekker in mijn vel zit, kijk ik naar die onbezorgde lach. Als ik het even niet meer zie zitten, kijk ik naar dat moois, dat in de box ligt te spelen. Als ik even motivatie nodig heb om de dag door te komen, bedenk ik me wat voor prestatie ik al heb geleverd.

Ik moet zeggen, het valt me soms nog best wel zwaar. Ik vind het soms ook echt pittig. De dag hangt aan elkaar van flesjes geven, luiers verschonen en hazenslaapjes. In die hazenslaapjes heb ik tijd om te eten en/of te drinken. De hele dag ben ik in principe bezig met haar. En ik weet als geen ander, ik ben lang niet de enige. Maar soms, heel soms, heb ik tijd voor mezelf nodig. En die tijd is er gewoonweg niet.

Ik heb er bewust voor gekozen om huismoeder te zijn. Ik moet er niet aan denken om er ook nog naast te gaan werken. Ik heb ook de luxe dat ik thuis kan blijven, dat besef ik me heel goed. En daar ben ik ook heel blij mee. Alle sprongetjes, nieuwe dingen die ze kan en alle keren dat ze wakker wordt, maak ik mee. Zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder zeggen dat ik er van moet genieten, alle sprongetjes mee moet maken. Zij zijn beide na een tijdje weer aan het werk gegaan en hebben daardoor veel gemist.

Sofia begint tandjes te krijgen. Of nou ja, ze komen door. Ze is de hele dag wat jengelig en ze wil niks. Geen speen, geen knuffeltje en geen fles. Ze wil dan alleen een vinger om op te bijten. Ik heb bijtringen, maar die stopt ze niet in haar mond. En ze pakt dan direct je vinger, en hop, in haar mond. En maar bijten, wat soms gewoon zeer doet.

Bij tijden denk ik ook nog terug aan de bevalling en de tijd daarna. Wat is het ongelooflijk snel gegaan zeg! Inmiddels zijn we alweer vijf en half maand verder. En het baby-baby is er ook al af. Ze draait zich al volledig om. Ze lacht om alles, écht alles! Ze wil al rechtop zitten, maar ze valt steeds weer om. En een lol wat ze dan heeft. Ze speelt kiekeboe met zichzelf. Dan legt ze zelf een doekje op haar gezicht en laat het eventjes liggen. Daarna trekt ze het weer van haar hoofd af en begint keihard te lachen. Zo leuk om te zien!

Maar soms, heel soms, is het ook zwaar. Zwaar om haar te troosten of om haar maar bezig te houden. Ik verlies bij tijden mezelf een beetje en leef in een wereld van vieze luiers, flesjes en spenen. En als ze dan op bed ligt, denk ik aan de volgende dag. Ik heb al een mooi ritme gevonden met haar, nu nog een ritme met mezelf.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou onwijs veel van dat kleine hoopje mens. Maar soms is het gewoon zo pittig. En vooral op dagen dat ze niks wil. Dan begin ik weer aan mezelf te twijfelen en mezelf onzeker te maken. Nergens voor nodig natuurlijk, maar toch. Je hoofd doet soms rare dingen, overdenkt bij tijden een beetje. Op dat soort momenten moet ik mijn hoofd even uitzetten en mijn hart gaat volgen. Maar ook dat gaat soms niet helemaal zoals ik wil.

Als het even tegenzit, kijk ik in die onwijs mooie blauwe ogen en bedenk ik me waaraan ik die lach heb verdient. En dan komt er ook nog een lachje bij, nou dan heb je mij voor je gewonnen. Dat ik zoveel liefde kan voelen voor zoiets kleins, had ik echt niet verwacht.

En dan komt ook nog de zogenaamde decemberstress om de hoek kijken. Mijn vriend ligt nergens wakker van, maar ik? Ik zit begin december al in mijn maag over kerst en oud & nieuw. Cadeautjes moeten in huis komen, dat moet ingepakt worden. Overal moet een naam op, kerstkaartjes schrijven. En ga zo maar door. Waarschijnlijk kun je jezelf hier enorm in vinden, of juist niet. En als er dan ook nog andere problemen bij komen, raap mij dan maar op. Ik heb altijd al moeite gehad met december. Dat is, zeg maar, niet mijn maand. Ik zit aan het eind van november al in een klein dipje en dat dipje veranderd in een kleine depressie. In december komen bij ons dan ook altijd ruzies voor. De rest van het jaar is alles prima, praten we over alles. Maar in december, dan ben ik gewoon een week niet aanspreekbaar. En daarna komt alles eruit. Soms niet helemaal zoals ik bedoel, en soms met een hoger volume dan de bedoeling is. Hierna wordt alles wel uitgepraat, maar soms wou ik dat december niet bestond, haha!

Morgen komt mijn jongste zusje gezellig bij mij. Even weer wat anders aanhoren dan de gebruikelijke “ah” “oh” en “eh”. Ze is hier rond koffietijd en ik ga dan aan het begin van de middag lekker eventjes de deur uit. Want tja, er moeten nog een aantal cadeautjes komen. Kan ik dat in alle rust halen, en Sofia heeft een speelmiddag met haar tante. Nu al zin in!