Kinderarts

Vandaag had ik weer een afspraak bij de kinderarts.
Nou hoor ik je al denken, kinderarts? Ja, hier in Duitsland kennen ze geen consultatiebureau. Hier ga je direct naar de kinderarts. Net als dat je bij je zwangerschap direct bij de gyneacoloog loopt. Verloskundigen bestaan hier namelijk ook niet.
Vandaag dus weer voor controle naar de kinderarts. Lopend heen gegaan, was mooi weer. Kinderarts zit aan de andere kant van het dorp, zo'n 15 minuutjes lopen.
Daar aangekomen alles ingeleverd en in de wachtkamer gaan zitten. Sofia op schoot genomen, zat ze lekker in het rond te kijken. We werden opgeroepen en moesten in het kamertje gaan zitten.
Sofia tot de romper uitgekleed. Op de weegschaal, 5780 gram. Meetlat erbij, 63 cm. Wauw! Ze zag er verder goed uit, en de arts was tevreden. De arts kreeg zelfs een lachje te zien.
En toen kwam de arts met de inentingen. Eerst de Rota enting, die gaat via de mond. Hier had ik dus geen moeite mee. En toen kwam ze aan met 2 spuitjes. Bah, had direct een naar gevoel. Ik moest Sofia haar beentjes vasthouden en dan zouden zij, de kinderarts en haar assistent, tegelijk de spuitjes geven. Nou ja, inademen en door maar weer!
Wat was dat zielig! Ze begon te huilen op het moment dat ze het vloeistof eruit drukten. Toen ze klaar waren direct opgepakt en getroost. Begon ik zelf te huilen! Sta je dan, een huilende baby op je armen en zelf in tranen. Ik voelde me ineens heel klein en bekeken. Kinderarts zei daarna ook nog dat het heel normaal is dat ik zo reageer. Sofia kreeg op beide plekjes een pleister en we mochten naar huis.
Op de terugweg viel Sofia lekker in slaap. Thuis begon ze weer wakker te worden, dus de fles erin. Fles leeg, mevrouw in slaap. Met de hond gelopen en ze slaapt nog steeds.
Ik snap die hele ophef over wel of niet inenten niet echt. Heb ik ook nooit gesnapt. Ik heb alle inentingen gehad, er is niks mis met mij. Wil je je kindje niet inenten? Prima, is mij om het even. Moet jij weten, denk ik dan. Is jou kind, jou leven, jou beslissing. Ik beslis wel over mijn kindje. En ja, ik laat haar wel inenten. Heb ik ook nooit over getwijfeld. Die vaccinaties zijn er niet voor niks. Het zal vast wel iets goed doen, anders werden ze niet gegeven. Maar dit is mijn mening. Mensen, zullen we elkaar gewoon in de waarde laten? Ieder zijn eigen beslissingen laten nemen?
Ik ga nu weer lekker mijn eigen ding doen. M'n meisje vertroetelen, als ze wakker is. Vind haar toch wel een beetje zielig nu. Ze heeft er zelf geen weet meer van, is de pijn allang vergeten. Maar ik niet.
Lief klein meisje, slaap maar lekker. Mama hoopt dat je geen last zal krijgen van de inentingen en lekker jezelf blijft.