Emoties en andere dingen..

Jeetje. Ik wist niet dat je emoties zo snel alle kanten op konden gaan. Het ene moment ben ik de lachende ik, zoals altijd. En een paar minuten later wordt ik boos. En waarom? Ik weet het naderhand niet meer.

Dat laat me dan weer komen op m'n geheugen. Ik heb normaal een goed geheugen, ben goed met m'n hoofd zeg maar. Maar nu? Ik vergeet elke dag wel iets. En soms maakt dit mij zo boos dat ik in tranen uitbarst.

Zo uit het niks aan het huilen. En ik hoef maar zielige muziek te horen of iemand zien huilen op tv, en ik zit in tranen. Nu al!! En dan begin ik juist nu met nieuwe series. Code Black bijvoorbeeld, geweldige serie maar onwijs tranen trekkend.

Ik heb nu ook ineens elke dag wat hoofdpijn. Niet heel erg ofzo, meer een aantal uurtjes een zacht kloppend gevoel. Niet heel ernstig maar meer vervelend. En ik kan er wel mee leven, gewoon goed blijven drinken.

Mijn blaas doet weer normaal. Of nou ja, normaler. Na een aantal dagen vaak te moeten plassen, sinds vandaag weer op 'normale' tijden naar de wc. Ook mede dankzij mijn darmen, die weer een beetje normaal doen. Ben alleen bang dat dit niet lang gaat duren.

Mijn baarmoeder kan ik nu goed voelen rond mijn navel. Onder mijn navel is het hard en voelt het als een opgeblazen ballon. Zo raar, het begint nu echt hard te groeien. Ik heb al een klein buikje, en ik moet zeggen, ik ben er verdorie trots op. Nadat ik jarenlang heb gevochten tegen de onwijs lage cijfers op de weegschaal. Ja dames, ook ik heb een paar jaar gevochten om vet te krijgen. Mijn lichaam te accepteren zoals het is. En nu? Ik heb een buikje en weet dat het nog dikker wordt. Maar ik? Ik ben er onwijs blij mee.

Mede door deze reden ben ik niet echt blij dat ik alleen nog maar ben afgevallen sinds het begin van m'n zwangerschap. Ik hoop echt dat ik 4 februari op de weegschaal ga staan en dat er toch echt een kilootje bij is gekomen. Of zelfs meer. Het klinkt zo gek, nu blij zijn met een bol buikje. Maar echt waar, na jaren therapie en diëten zit ik alweer 7 jaar op goed gewicht, wat betreft mijn BMI. En nu hoop ik zelfs op hogere cijfers op de weegschaal. Als je dat had gezegd 7 jaar geleden, had ik je voor gek verklaard!

Maar genoeg over het verleden! Ik ben een vrouw, met rondingen. Op plekken waar het hoort, en waar het minder hoort. Maar ik ben er trots op!

Ik kan nu de toekomst in kijken. Dromen over later. Mijn mannetje die straks met een baby'tje op zijn borst op de bank ligt. Een klein hummeltje dat het huis weer iets drukker maakt.

De dagen aftellen naar 4 februari. Dan krijg ik weer een echo. Kunnen we weer eventjes naar ons kleine wondertje kijken. En hopen dat het niks verstopt zodat we kunnen zien of we roze of blauwe dingen gaan kopen.

Ik ben al bezig met het voorbereiden van een gender reveal party voor familie en vrienden. Dus maar hopen dat we het dan kunnen zien en het de mensen om ons heen kunnen vertellen.

Ik ben zo benieuwd! Gaat het straks met papa voetballen? Of gaat het straks met mama haren vlechten?

Eerst maar weer dagen aftellen tot 4 februari.