Bevallingsverhaal

Ik merk dat ik de laatste tijd weer meer over mijn bevalling ga nadenken, dus toch nog maar mijn verhaal in een blog, misschien ook een stukje verwerking!

Allereerst mijn zwangerschap, dat viel vies tegen. Na 17 weken kon ik al bijna niks meer vanwege mijn bekkenklachten. Sinds novermber zat ik dus 100% in de ziektewet. Wat heb ik me vaak verschrikkelijk gevoeld. Voelde me zo nutteloos! Dus de bevallng moest wel goed gaan dacht ik.. Nou dat viel dus ook nogal tegen. Ik was het vanwege de pijn heel erg beu op het eind, ik mocht dus een afspraak magen bij de gyneacoloog om het inleiden bij 41 weken te bespreken. De dag van de afspraak (40+1) was ik erg beroerd. Daar bleek ook dat ik koorts had. Op de echo was te zien dat er nog maar weinig vruchtwater over was en de ctg gaf steeds dipjes in de hartslag aan. Ik weet nog goed dat de gyn zei: jij gaat niet meer naar huis, we gaan nu beginnen! Uhh oke, uh mooi :D Ik had alleen nog geen ontsluiting of verweking dus er werd een ballonkatheter ingebracht. Mijn vriend kwam eerder terug van zijn werk en we hadden goede moed. Die avond viel de ballon eruit. Er mocht alleen pas in de ochtend getoucheerd worden. Die ochtend had ik 2cm, te weinig, dus weer een ballon. Die viel er die avond om 7 uur uit. Maar weer hetzelfde verhaal, pas de volgende ochtend toucheren. Wat viel dat tegen! Heb zoveel gehuiold, zat er na 2 dagen wel een beetje doorheen zeg! De volgende ochtend vroeg voelden ze 3 cm, mijn vliezen werden gebroken en het ging eindelijk echt beginnen! Ik werd aan de weeen opwekkers gezet, want mijn lichaam deed werkelijk niets uit zichzelf.. De stimulatie werd flink hoog gezet, waardoor ik flinke weeen dicht op elkaar kreeg, alsof dat al niet er genoeg was, had ik de hele dag nonstop zeer pijnlijke uitstraling in mn rechterbeen, naast de beenweeen. Ook met de baby ging het steeds weer niet goed, via zijn hoofdje konden ze zien dat de hartslag weer steeds dipte. Er moest bloed van hem afgenomen worden terwijl hij nog in mij zat, 2x zelfs. Vond dit echt akelig. Ze deden dit namelijk door bij mij eerst een koker in te brengen, zodat ze er goed bij konden en dan krasjes op zijn hoofd maken, waardoor ze wat bloed konden vangen. Ik had al een schort aan om naar beneden gebracht te worden voor toch een keizersnee, er was ook al naar de OK gebeld. Maar nee ze bleven maar wachten. Ondertussen had ik zoveel pijn dat ik schreeuwde om een keizersnee. Zelf de pijnpomp die ik even daarvoor had gehad (ruggenprik mocht niet) deed voor mijn gevoel helemaal niets meer. Omdat ik zoveel pijn had kwam de verloskundige toch maar weer voelen en ik zat op 8 cm. 'de baby moet er nu uit!!' riep ze. De gyneacoloog werd erbij gehaald en ik moest met 8 cm gaan persen. Er werd ook een knip gezet, dit voelde ik erg goed. Na een hel van 20 minuten werd Gino endelijk gehaald met de vacuum. Ik was helemaal n een roes, 'een jongen!' werd er geroepen en ik zag mijn vriend in tranen, de baby werd op mijn buik gelegd maar ik voelde geen vreugde... Ik dacht alleen maar aan de pijn die ik nog steeds had. Het moest toch opluchten als de baby eruit was, waarom was da dan niet het geval?? Verder weet ik nog dat ze Gino zo klein vonden en even moeite moesten doen om hem te laten huilen. Hij werd mee genomen voor onderzoek. Ik bleef achter en kreeg nieuws van de gyneacoloog dat ik helemaal was uitgescheurd en een kringspier in mijn achterste was ook kapot, ze snapte er niets van. Ik moest mee naar de OK. Wat?! Heb daar ook niet echt fijne herinneringen aan, werd wel onder narcose gebracht, maar al die mensen om me heen die met elkaar praatten maar niet tegen mij, en niemand reageerde op wat ik zei. (misschien was ik achteraf wel aan het ijlen) Eenmaal terug op de slaapkamer kon ik nog steeds alleen maar aan de pijn denken, ik werd gek! De zuster gaf me een morfinespuit, maar dit deed niets voor mijn gevoel. De verschrikkelijke uitstralende pijn in mijn been bleef, dus ik kreeg nog een morfinespuit en werd aan de zuurstof gelegd. Ik heb de baby nog even vastgehouden, het drong nog steeds niet helemaal tot me door.. Ik zag dat het mijn vriend pijn deed maar ik kon er niets aan doen. Daarna moest ik maar gaan slapen. Heb niet veel geslapen en zag op een gegeven moment ook dat mijn katheterzak vol bloed zat. Ik schrok me kapot! De zuster kwam en zag dat de katheter niet meer in me zat. Ik moest dus naar de wc lopen, met behulp van 2 zusters. Toen ik daarna weer terug wilde viel ik bijna flauw, ze moesten mijn bed gaan halen en voor de wc deur zetten. De volgende dag kon ik eindelijk blij zijn met mijn mannetje :) en die dag daarna mochten we naar huis. Thuis ging het ook nog niet lekker. De mensen om me heen dachten dat ik een postnatale depressie had en lieten de dokter komen omdat ik niet at of sliep, bleek zag en constant rilde. Ik had ineens in de gaten dat ze dat dachten en dacht ja maar dat gaat niet gebeuren! Ik deed me zo goed mogelijk voor tegen de dokter en het ging iedere dag beter met me.

Het is volgens mij een heel warrig verhaal geworden, maar zo zit het ook in mijn hoofd. Ik moet over een paar weken weer op controle bij de gyneacoloog voor mijn spiraal en ga dan eens vragen of hij kan zien in mijn verslag wat er nu precies gebeurd is. Lag de baby verkeerd of waarom liep alles zo stroef?? Ook ga ik vragen of ik de keuze heb bij een eventuele volgende zwangerschao voor een keizersnede. Ik weet dat dat ook geen pretje is, maar ben zo bang voor weer een totaal ruptuur of erger. Bovendien heeft deze bevalling mijn bekkenklachten nog verergerd. De baby was maar 2680 gram en 45 cm (dysmatuur, bedenk ik me opeens?!), hoe moet dat wel niet gaan bij een groter kindje??