19 weken zwanger, echo was niet goed

19 weken zwanger, ik zat thuis leefde op een roze wolk alles ging goed dat is wat ik dacht.

in ene kreeg ik heel erg last van mijn rechterzij, zelf dacht ik dat het iets met mijn nieren te maken had, ik mijn moeder gebeld die kwam meteen naar mij toe. zij de huisarts gebeld, we moesten meteen komen( kon alleen niet lopen van de pijn, dacht dat ik doodging) na veel moeite waren we bij de huisarts, daar werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis want ze dacht aan nierstuwing alleen moesten ze dat met een echo bekijken.

wij daar in het ziekenhuis bij de gynaecoloog, idd ik had nierstuwing en hij gaf aan wat te zien bij de kleine vocht rondom het hele lichaampje,(hydrops foetalis) ik moest blijven vanwege mijn nierstuwing, dat werd gelukkig minder. Volgende dag kregen we te horen dat we meteen naar het AMC moesten omdat ze daar gespecialiseerder waren in vocht rondom de foetus. Daar aangekomen werden er echo s gemaakt, moest er bloedgeprikt worden, en urine afgegeven worden. Ook wilden ze dat ik een vruchtwaterpunctie liet doen, daar heb ik eerst een paar dagen over na gedacht want ze gaven aan dat het eigenlijk alleen moest als je geen kindje met Down wou opvoeden, daar hadden we geen bezwaar tegen dus wou ik die punctie niet.

die week erop werd ons verteld dat we toch die punctie moesten doen, aangezien ze dan misschien een oorzaak zouden vinden en dan de kleine konden behandelen, plus zonder punctie kon ik ook niet naar Lumc, mocht dat nodig zijn want ze behandelen daar geen  'ongezonde' kinderen, dus moest dat uitgesloten worden dat onze kleine man geen down had.

na 4 weken waren alle uitslagen binnen, geen chromossom afwijkingen, geen infecties dus geen oorzaak.

we moesten elke week naar het Amc, daar hielden ze in de gaten of het vocht meer werd. tot 26 weken bleef dit stabiel.

Helaas werd het toen steeds meer rondom onze kleine man, ze gaven aan dat als het voor 30 weken geboren zou worden ze niks zouden doen dus handen op de rug houden. Hier waren wij het absoluut niet mee eens want de artsen hadden al aangegeven dat als het geboren werd er twee drains om de longetjes aangebracht moest worden, aangezien de longen zonder niet konden ontplooien door het vocht. Handen op de rug houden betekende dat ons kindje 100% zeker zou overlijden. Dus daar waren wij het niet mee eens. Ondertussen begon ik ook veel vocht vast te houden en begon mijn buik ineens heel hard te groeien, ik had iets meer vruchtwater dan normaal.

Zo kropen de weken voorbij, mijn voeten benen en handen waren drie keer zo dik als normaal, en met 28 weken kreeg ik te horen dat ik een buik had van iemand die 8,5 maand zwanger was... en ik moest nog 12 weken, wat ik dus niet zou gaan redden. Met 30 weken stond een gesprek gepland met de kinderarts, ikzelf lag op de bank en mijn vriend was thuis( zoals elke week als we naar het AMC moesten) ik wou niet naar het AMC want ik had weer veel pijn rechts, weer nierstuwing. De hele weg naar het AMC heb ik enorm veel pijn gehad. Afijn daar een gesprek gehad met de kinderarts, hij gaf aan dat het met 30 weken niet veel kans had en dat het met 34 weken al een stuk meer kansen zou hebben als het dan geboren werd( eerst zeiden ze dat het met 27 weken gehaald zou worden, toen 30 en nu 34 :S) . Maar ze zouden het met 30 weken ook proberen te redden( gelukkig ik was al 30 weken, en het hartje deed het goed, waren de artsen verbaasd over, alleen had ik veeeeels te veel vruchtwater ik stond op knappen) na dat gesprek kreeg ik onderzoeken voor de nierstuwing, bleek dat mijn nier behoorlijk opgezet was, doordat er zoveel druk op stond door het vele vruchtwater.

Ik lag op een bed te wachten op uitslagen, en over hoe nu verder. ( inmiddels pijnstilling gekregen, wat goed werkte) Ik was heel moe, me vriend zat naast me op een stoel, en schijnbaar doezelden we beiden even weg, totdat ik opschrok van een PLOP. ik wist al hoelaat het was ik keek me vriend aan en zei me vliezen zijn gebroken. Hij zag niks, al duurde dat niet lang. We drukten op de bel en er kon elk moment een verpleegster aankomen. Enigste wat we dachten nee niet nu dit is veels te vroeg nu heeft het zeker geen kans:(

Kreeg weeenremmers, prikje voor longrijping voor de kleine man. De remmers leken zowaar te helpen, maar helaas volgende ochtend zetten ze toch door, en ik moest gaan persen, mja me vriend was er niet dus wilde ik dat nog niet, dus keken ze of het hartje nog klopte..... de tijd leek stil te staan net als het hartje... onze kleine man was heengegaan... haast was er niet meer bij dus wachten we tot me vriend er was. 2 uur later is Jaimy stil geboren ( 30 weken,1 dag oud) 49 cm en 2490 gram.. waarvan 1000 gram vocht.

Zoals iemand zei: vocht klinkt zo onschuldig maar is het totaal niet.

Na de bevalling ben ik nadat de moederkoek niet wou loslaten, met spoed afgevoerd enige wat ik wou was eten en drinken, en ik zakte steeds weg.

kreeg een spuit voor vaatvernauwing, een infuus en weet ik wat wel niet meer. Er was chaos op de OK dat weet ik nog de artsen waren in paniek.. en ik doezelde steeds weg.

De moederkoek hebben ze manueel verwijderd hoorde ik nadat ik bijkwam uit de narcose, en ik heb 2 liter bloed gekregen. Toen begon mijn lichamelijke herstel..

Wij dachten 11 weken lang het komt wel goed, 11 weken lang in onzekerheid, mja het is maar vocht, maar onze kleine man heeft helaas niet kunnen winnen van dat klote vocht. De artsen waren zo verbaasd dat het hartje zo sterk was en dat hij zo lang volhield, maar de kleine man had het nooit kunnen winnen, helaas...

Ik baal ervan dat mijn lichaam aangaf dat het genoeg was... ik had nog weken pijn willen lijden op bed willen liggen als die kleine het daardoor wel had gered.. mja het mocht niet baten, en toen we hem zagen wisten we ook wel dat onze kleine man nooit een kans had gehad, zoveel vocht had hij.

Hij was zo gewenst, en hij zal worden gemist dag in dag uit....

in onze harten zal jij altijd een plekje hebben, we hebben ook genoten van je in die 7 maanden.

Je eerste schopje, je eerste hikje, en alle schoppen die erna volgde wat was jij een druktemaker en een heel sterk mannetje... het was een eer om jou gevoeld te hebben...