Jaaaa, eindelijk onze wens vervuld <3

In de wolken, daar zit ik nu met manlief. Na anderhalf jaar proberen en al zeker een jaar lang keer op keer de teleurstelling proberen te verwerken, is het nu onze beurt. Wij gaan voor het eerst pappa en mamma worden. Ik ben nu al verliefd op onze kleine die aan het groeien is in mijn buik.

Ronde 18 was echt een spannende ronde. Het begon al bij de puregon injecties die op de een of andee manier minder prettig waren dan in ronde 16. En dan de follikelmetingen, waarbij er niet echt een dominante bij zat. In 8 dagen tijd heb ik dan ook 4x een echo gehad om de follikels te volgen. Eindelijk was er dan een dominante op cd 16. Most wel gelijk bloed laten prikken om de hormonen te meten. Er zat geen eisprong aan te komen, du smoet ik op cd 17 weer terug. De follikel was nu bijna 20mm, maar volgens bloedtest, nog steeds geen eisprong in zicht. In de avond moest ik terug voor de pregnyl spuit. Ik had voor de zekerheid voor deze ronde ook maar preseed gekocht. Ik had immers zulke positieve reacties daarover gelezen. Dus ronde 18 ook de preseed gebruikt. Op 6/10 (cd 19) had ik mijn eisprong, ongeveer 40 uur na de pregnyl spuit, had ik mijn ovulatie. In de middag toen manlief en ik op het balkon zaten bij mijn tante, belandde een onze lieveheersbeestje (ladybug) op mijn arm. Ik heb ze altijd zulke schattige beestjes gevonden en toen ik klein was had ooit ook iemand tegen mij gezegd dat je je wens tegen de ladybug kon zeggen en dat deze dan vervuld kon worden. Ik dacht daar toen weer aan en heb toen mijn wens gedaan en gevraagd om mijn deze keer wel echt bij God te brengen.

Vanaf maandag 7/10 (cd 20), moest ik beginnen met de utrogestan omdat mijn bms niet dikker dan 4mm was. Veels te dun dus, waardoor een kans op innesteling bijna nul was. Op donderdag van die week, belandde een ladybug op mijn raam op kantoor. In de avond op diezelfde dag begon de duizeligheid waar ik ierdere maand 5 dagen voor NOD last van had. Ik schrok, want als ik over 5 dagen ongi zou worden, zou dat al op dinsdag 15/10 zijn. En dat kon toch echt niet? Mijn NOD zou inmiddels door de latere ovulatie pas 20/10 zijn. Die dinsdag was ik dus al nerveus, omdat ik dacht aan de naderende mestruatie. Nou, gelukkig niets op dinsdag. Woensdag 16/10 (cd 29), kreeg ik wat bruin bloedverlies, net als bij mijn allereerste menstruatie. Ik schrok en was teleurgesteld en verdrietig. Het kon toch niet? Zo vroeg al, 5 dagen voor NOD? Toen ik terug kwam van het toilette, zag ik dat wedereom zo'n ladybug op het raam zat bij mijn werkplek. Ik vroeg me af, wat dat beestje mij nou wilde vertellen dat ie ik heb zo vaak cahter elkaar had gezien de afgelopen dagen. In ieder geval, in de avond was ik weer een paar keer duizelig. Dat vond ik echt apart, want alle andere keren, was dat weg op de dag dat ik ongi werd. Donderdag 17/10, had ik alleen nog maar wat bruine afscheiding. Ik begreep het toen helemaal niet. Door enkele reacties hier op BB ben ik meer gaan twijfelen. Ik had nog 2 testjes liggen die ik had gekocht in ronde 16. Ik kon het toen niet meer laten en had vrijdagochtend getest. Tot mijn grote verbazing zag ik een heel licht 2de streepje. Ik dacht dat ik me het verbeeldde, dus heb er maar een foto van gemaakt. De lens kan namelijk niet verbeelden. Ik was zo blij toen ik het zag, maar tegelijkertijd durfde ik nog niet helemaal te geloven. Het was nl zo licht.... Ik had mij toen voorgenomen om zondagochtend te testen en als die dan positief zou zijn, zou ik het aan manlief vertellen. Hij was in de gedachte dat ik ongesteld was geworden. Ik had hem nl niet meer verteld dat het geen echt bloed was geworden. Hij vond het wel raar dat ik de utrogestan bleef gebruiken. Heb toen tegen hem een paar keer moeten zeggen dat het van het zh moest, dat ik tot maandag 21/10 moest wachten.

Nou zaterdagavond, begon hij weer over de utrogestan en leek zelfs en beetje geïrriteerd en vroeg mij weer: ' ik snap het echt niet hoor, waarom moet je dat blijven gebruiken? het heeft toch geen zin meer?' Ik heb hem toen gelaten. Ik vond het wel zielig want ik weet dat hij ook verdrietig was dat weer niet gelukt was. Maar ik dacht bij mezelf, nog een paar uurtjes slapen en dan weet ik meer....

Ik kon bijna niet slapen van de zenuwen. Toen mijn wekker ging om half 7 om de utrogestan te zetten, heb ik getest. En jaaaaa, daar was weer een 2de streepje. Nu was het nog afwachten om manlief te kunnen vertellen. Ik had een speentje gekocht met 'papa is the best' er op en ingepakt. Toen hij wakker werd en zijn voetbal nieuws was aan het lezen, heb ik hem het cadeautje gegevevn. Hij begreep het niet maar pakte het uit. Hij vond de speen heel schattig, maar het drong niet tot hem door. Hij dacht dat ik iets had gekocht omdat ik het schattig vond. Toen vroeg ik hem of hij het wel begreep... Hij keek me echt met vraagtekens aan. Ik heb hem toen gezegd dat hij vader gaat worden en dat ik zwanger ben. Hij kon het niet geloven. Hij omhiels mij zo stevig, hij was dolgelukkig. Gelijk streelde hij mijn buik en gaf hij een zoen erop.

We zijn echt zo blij. Zeker omdat dit ons eerste kindje is. Ik heb gisteren met de fretiliteitsarts gesproken en 7/11 mogen wij voor een termijnecho langs bij haar. Ik heb mij gisteren ook gelijk aangemeld bij moeders voor moeders. Ik heb zelf ook in de mmm gezeten. Vergeleken met anderen in de mmm was mijn traject korter en minder complex, maar desondanks dat weet ik hoe je je kan voelen in dit traject. En ik zal echt altijd respect hebben voor de vrouwen die in de mmm zitten. Vroeger dacht ik altijd dat zwanger worden iets vanzelfsprekend was. Nu weet ik en ik besef ik het heel goed, dat het niet iets is dat je kunt plannen en in je agenda kunt schrijven dat het dan en dan gebeurt. Een kind neem je niet, dat krijg je... Een kind is een wonder.