Moe maar zielsgelukkig!

Vandaag is mijn dochter precies 9 maanden, wat een mijlpaal! Voelt wel als een bijzondere dag, ze is net zo lang op de wereld als dat ze in mijn buik heeft gezeten... Het moment dat ik moeder werd lijkt veel korter geleden, ik kan me alles rondom de bevalling nog zó goed herinneren... de eerste weeen, het moment dat ze op mijn buik werd gelegd, ons eerste oogcontact, de kraamtijd, het geworstel met de borstvoeding, haar eerste lachje... En nu is ze alweer 9 maanden oud. Sinds een paar dagen tijgert ze de hele kamer door, eerst in de achteruit, maar nu komt ze ook vooruit. Het lijkt wel of ze met de dag iets nieuws laat zien, gister waren haar opa en oma hier en ineens stond ze op handen en voeten, ging ze bijna vanuit kruipstand zitten en probeerde ze zich op te trekken tot stand. Ik schrijf al haar mijlpalen op (leren rollen, reiken, grijpen, etc) en ik heb echt bladzijden vol geschreven!

Ze kan mama zeggen en is sinds een paar dagen heel eenkennig, zelfs mijn man is op sommige momenten 'niet goed genoeg' (stiekem voelt dat natuurlijk heel erg goed), ze zit dan bij haar papa op schoot en zodra ik in beeld kom strekt ze haar armpjes naar mij uit om bij mij te mogen gaan zitten... als ik haar dan op schoot neem doet ze haar armpjes om mijn nek, drukt haar wangetje tegen mijn wang en trekt zich helemaal tegen me aan... wow, bestaat er iets dat nog fijner is dan dat?... er komt op zo'n moment nog steeds wel eens een verdwaald kraamtraantje opzetten... Officieel is de ontzwangering vandaag ook ten einde... 9 maanden zwanger en 9 maanden herstellen... Ik merk ook wel dat ik steeds een beetje meer mezelf wordt, al is het me niet altijd meer helemaal duidelijk wie ik nu precies ben... hahaha! ik ben echt enorm veranderd sinds ik mama ben, ik merk dat ik nog niet veel meer ben dan alleen maar mama, maar ik voel me er goed bij.

Ik begin me steeds meer te realiseren dat ik de extra kilo's die nog aan mijn lijf hangen niet meer echt aan de zwangerschap mag wijten, maar gewoon aan een verkeerd eetpatroon! Al die tijd was het zo'n makkelijk excuus, zeker het slappe excuus dat ik niet mag afvallen zolang ik borstvoeding geef, ahum... tijd dus om eerlijk en streng tegen mezelf te worden. Zeker nu ik mijn zomerkleding weer te voorschijn heb gehaald, zie ik dat er toch echt wat gewicht af moet... ik pas bijna alles wel weer maar het zit gewoon allemaal net niet mooi of lekker... Steeds als ik naar het tijgervelletje op mijn buik keek, dacht ik bij mezelf 'jammer maar ik heb er iets heel bijzonders voor terug gekregen'... maar nu met de zomer in zicht en ik me bedenk dat ik straks gewoon lekker mijn bikini weer aan wil, vind ik dat het tijd is voor aktie!

Het moederschap bevalt mij erg goed, liefst zou ik echt wel 4 of 5 kinderen willen... Het enige dat mij echt heel erg zwaar is gevallen, dat zijn de gebroken nachten en de onzekerheid. Overal om mij heen hoor ik kersverse ouders praten over het moment dat hun spruitje door ging slapen... met 6 weken, 3 maanden of 'pas' na 6 maanden... Mijn dochtertje slaapt nog altijd niet door...Ze is een slechte slaapster, net als ik vroeger! Vanaf dat ze 2 weken oud is, is het slechte slapen begonnen, kilometers heb ik met haar door het huis gelopen zodat ze lekker ging slapen, of met haar in de kinderwagen buiten, we hebben ingebakerd, gewiegd... Het is een pittige bevalling geweest, ik geef borstvoeding, misschien factoren die mee spelen of mee hebben gespeeld... maar nu na 9 maanden begint het ons soms wat op te breken. Ik voel mij erg schuldig als ik hierover 'klaag' merk ik, want ik realiseer mij hoe gezegend ik ben met zo'n lief en gezond dochtertje. De afgelopen 3 nachten is ze steeds van 22:00/ 23:00 tot 1 of 2 uur wakker geweest, dan rond 4 uur nog een voeding... en in combi met mijn nieuwe baan is dat niet altijd makkelijk. Soms slapen we echt maar 5 of 6 uurtjes... Ze heeft twee keer een weekje doorgeslapen, heerlijk bijtanken was dat. Als iemand mij kan vertellen wat ik verkeerd doe, waardoor ze niet doorslaapt... hit me!!! Grappig is wel weer dat moeder natuur het allemaal zo geregeld heeft, dat je het zo weer vergeten bent als het goed gaat. Net als een bevalling zoals die van mij, 40 uur en een vacuumpomp, ik was het zo weer vergeten en heb nooit gedacht: dit doe ik nooit meer (wel tijdens de bevalling hoor!!! ik kan me herinneren dat ik riep dat ik mijn volgende kindje uit de ballenbak van ikea zou gaan halen... ahum... je maakt wat mee als gynaecooog denk ik...)

Ook de onzekerheid is wel moeilijk soms. Vanaf januari is ze aan het kwakkelen: ze was net hersteld van de waterpokken, toen ze een luchtweginfectie kreeg, vervolgens een buikgriep die ruim een week aanhield, pseudo kroep, bronchitis, allergische reactie op een antibiotica kuurtje, eczeem, en bijna chronisch aan de diarree... nu de afgelopen week steeds verhoging en koorts: een dubbele oorontsteking... arm kindje, ik zou het zo allemaal van haar over willen nemen... :-( Het is, als ze niet ziek is, een klein vreetzakje hahaha, maar steeds als ze ziek is eet ze heel weinig. We zijn dan ook nog niet echt met pap of brood begonnen, ook fruit en groente weigert ze vaak... ik kan me tot tranen toe onzeker voelen hierover, zeker na de bezoekjes aan het CB: 'nog geen brood of pap??? realiseren jullie je wel hoeveel voedingsstoffen ze dan tekort zal komen??? Ook niet elke dag groente en fruit, daar zitten allemaal belangrijke vitamines in die ze echt nodig heeft!'... tja, ik moet me maar bedenken dat ze het allemaal goed bedoelen...

Ze wordt nu wakker na een middagdutje van 2,5 uur! Dus ik ga mijn vrolijk brabbelende dametje lekker uit haar bedje halen. meestal als ze overdag goed slaapt gaat ze dat 's nachts ook doen, dus wie weet... misschien wel een nachtje doorslapen... klinkt heerlijk!