Hart vs Verstand - Wat is wijsheid?
Mijn kleine meid is nu al 10 maanden!! 10!! Waar blijft de tijd want zo klein is ze ondertussen niet meer. Met weemoed denk ik terug aan deze tijd vorig jaar waar we nog bezig waren haar kamertje in orde te brengen, waar grote zus trots verkondigde aan iedereen dat mama een baby in haar buik had en dat ze de baby had gezien met een speciaal aparaat. Het getrappel, je groeiende buik, en op het einde wanneer de baby besluit te komen is het een jongetje of weer een meisje? Dat was zo’n fijne tijd! Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar nu.. nu komen we op het punt dat ik heb gezegd dat ik graag een derde erbij wil. Er zijn heus momenten geweest waarbij ik dit niet wilde vanwege: slaapgebrek, gedragsproblemen met de oudste en dan de praktische overwegingen: we hebben net een nieuwe auto die nog een jaar op afbetaling gaat, we zullen moeten verhuizen want we komen een slaapkamer tekort en na de bevalling ben ik er niet zonder kleerscheuren uitgekomen waardoor ik nu bekkenbodemtherapie moet volgen om alles weer aan te laten sterken, wat niet snel gaat want er zijn ook wat dingen verschoven zeg maar.. in beide kanten van de familie zitten mentale problemen waarbij ikzelf ook de neighing heb tot depressiviteit. Mijn vreselijke migraine aanvallen waarbij ik alleen maar op bed kan liggen in een donkere kamer en waarbij ik mijn medicijnen niet mag nemen tijdens zwangerschap en borstvoedingsperiodes. En vooral wat wordt het voor baby? Baby 1 was altijd overgestimuleerd, die had echt de drie R’s nodig waar baby 2 de relaxte baby ooit is (ok, qua slapen was ze ook een drama maar dat is nu sinds een paar maanden voorbij) Hoe wordt baby 3? Kan ik het aan als het nog een huilbaby is? Hoe verandert dit de ‘nu weer herstelde’ dynamiek in ons gezin? En mijn leeftijd, ik heb altijd gezegd boven 35 geen kinderen meer, en dat zit er in een rap tempo aan te komen.
En dan het hart – mijn hart schreeuwt: ja ja ja ja, een laatste kindje erbij en dan is het klaar – maar zal het ooit klaar zijn? Zal ik ooit afscheid kunnen nemen van zo’n speciale periode in het leven, van de zwangerschap, van een laatste baby? Ik ben een echte babymoeder, kan daar ook echt van genieten. Natuurlijk geniet ik er ook van als ze ouder worden maar de babytijd vind ik echt geweldig! Vooral omdat alles zo puur is, dat ze van alles ontdekken en vooral zo trots zijn op wat er dan weer uitgevonden is, dat pure enthousiasme als ze iets hebben ontdekt wat ze zelf kunnen doen.
Ergens geeft het ook wel een bevrijdend gevoel dat straks de babyspullen weer naar de zolder gaan, dat niet die massieve dingen onze woonkamer vullen, dat je meer vrij bent omdat je niet aan slaapjes gebonden bent (ik heb 2 baby’s gehad die NIET in de wagen sliepen maar alleen in hun eigen bed). Er zit nu bijna 5 jaar tussen de meiden, en die zijn 2 handen op 1 buik.
Hart vs Verstand: zullen we dan de stap wagen of zullen we op safe spelen? Wat is wijsheid?
reacties (0)