It`s a boy!!!!

Oeps, is het zo alweer 13 weken geleden dat ik hier schreef dat we voor een tweede kindje wilden proberen. Na er bijna 2 jaar over gedaan te hebben bij Lily, hadden we verwacht dat het wel even zou duren. Toch hadden we ook allebei sterk het gevoel dat het wel eens in 1x raak zou kunnen zijn. En ja hoor! Hoe is het mogelijk! Op 23 september had ik ineens een positieve test in handen! Compleet verbaasd, enorm blij, maar ook een beetje paniek. Hoewel de keuze voor een tweede heel bewust was, voelde ik toch ineens allerlei gevoelens opkomen of het toch niet te snel was, of ik het straks wel aan zou kunnen (want aan Lily heb ik mijn handen al vol).. Gelukkig is dat gevoel inmiddels een stuk minder. 

Ik ben al weer 15 weken zwanger! Deze zwangerschap ervaar ik heel anders dan bij Lily. Direct na de positieve test kwam ook de onzekerheid weer om de hoek kijken. Het is in 1 x raak, dan kan het toch niet goed gaan? Ik had geen symptomen wat me nog onzekerder maakte. Gelukkig konden we al met 6 weken en 5 dagen voor de intake en echo. Een mooi mini baby'tje met een kloppend hartje! Wauw, het is dus echt! Twee weken daarna had ik ineens bruinverlies. Alle gevoelens van de eerste zwangerschap, wat is uitgelopen op een miskraam, kwamen weer naar boven. Dit was het dan, zie nou wel. We hadden de dag erna een echo, dus ik wachtte even af. Het bruinverlies stopte en op de echo was ons baby'tje nog steeds lekker aan het groeien in mijn buik. In de weken erna had ik nog een aantal keer bloedverlies, waardoor we extra echo's kregen. Gelukkig telkens een mooi kloppend hartje met en goed gegroeid kindje te zien. 
Ik heb een angelsound gekocht waarmee we zelf het hartje konden luisteren als ik me ongerust maakte. En dat hielp wel, maar het bloedverlies blijft. Ik heb het nog zeker 1 x in de week, en vaak nadat ik druk ben geweest.

Ik ben misselijk geweest, en nog steeds als ik niet op tijd eet. En MOE, jeetje! Ik moest vaak 's middags mijn ogen even dichtdoen en vervolgens lag ik alsnog om 20:00 uur op de bank te slapen. Ik vond dat wel erg pittig i.c.m. Lily. Soms kan ik gewoon even niet meer. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die me dan dingen uit handen neemt. Maar man, wat voelde ik me belabberd. Nu gaat het beter, sinds een week of 2. Ik merk dat ik 's middags niet meer hoef te gaan liggen en houd het over de dag beter vol. Als het een drukke dag is geweest, merk ik het wel. Dan lig ik alsnog om 20:00 uur op de bank te slapen. De ochtendmisselijkheid is wel zo goed als over gelukkig.

Vanaf het begin had ik al het gevoel dat het een jongen zou worden. Gewoon omdat het anders voelde. En dat gevoel werd gisteren bevestigd! Een prachtige jongen in mijn buik! De naam is nog even een dingetje. Voor een meisje stond de naam al weer vast, maar voor een jongen hebben we niks, nakkes, nada. We kunnen niks bedenken. Alle namenlijstjes zijn we afgegaan, maar nog geen naam waarbij we zeggen: JA! Zoals we bij de meisjesnaam wel hadden. Dus wie er suggesties heeft.. ;-)

Oei, blog is een stukje langer dan gepland. Maar jullie zijn weer op de hoogte!
Zijn er trouwens meer mensen die bloedverlies hebben gehad?

Liefs!