Bevallingsverhaal

Zo. Even tijd voor mijn bevallingsverhaal van begin tot eind.
Vorige week in de nacht van zondag op maandag had ik bij het plassen ineens bloedverlies. Langzaamaan kreeg ik pijn in mijn onderrug en had ik het gevoel dat er wel eens wat begonnen kon zijn. Voorwerk kon natuurlijk ook, dus even aankijken maar.
De rugpijn bleef komen en gaan en anderhalf uur later leek het ook wat toe te nemen. Vriendlief wakker gemaakt en voorzichtig begonnen met timen.
We hadden vrij snel door dat ze nog lang niet om de 2-3 minuten kwamen maar om de 8-10 minuten. Toch werden ze wel sterker en hebben we rond half 9 de vk gebeld.
Die kon er ook weinig over zeggen, maar zou even langskomen.
Om 10:45 was ze er en kreeg ik inwendig onderzoek (in de hoop op 3-4 cm). Helaas bleek dit met moeite 1 cm te zijn, dus het kon ook nog voorwerk zijn.
De weeen zaten direct dus in mijn rug waardoor ik al wat meer moeite kreeg ze op te vangen. Gelukkig hielpen de vuisten van mijn vriend al een hoop en was het allemaal nog gewoon prima te doen. Om de tijd te verdoen zijn we maar koekjes gaan bakken.
Aan het einde van de middag leken mijn weeen ineens te stoppen. Ik had er 3 in 1 uur.. Balen, maar nog even een uurtje slaap kunnen pakken.
Toen ik weer op stond begonnen ze weer flink toe te nemen en ook wat sneller. De ene keer 6-8 minuten, maar ook geregeld 4-5 of zelfs 2-3 minuten. Er leek toch wat meer gaande te zijn. 's Avonds gewoon naar bed gegaan, maar slapen ging niet. Mijn vriend lag bijna contstant met zijn vuisten in mijn rug en praten tijdens een wee ging allang niet meer. Rond 2 uur maar weer de vk gebeld. Er moest nu toch wel het een en ander gevorderd zijn. Ze was er om 3 uur en deed een inwendig onderzoek. Helaas pindakaas, 1,5 cm. Wat een domper! Afgesproken dat ze rond 5 uur weer terug zou komen en als we dan nog niet verder waren we naar het ziekenhuis zouden gaan voor pijnstilling. Toen ze terugkwam had ik 2-3 cm. Op zich een goede vooruitgang ineens, maar de rugweeen waren bijna niet meer op te vangen, dus we besloten (tegen mijn zin in) toch naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal daar geïnstalleerd en wel kwam rond half 7 de klinisch verloskundige en ook die deed weer inwendig onderzoek (wat een rotgevoel). Tot ieders verbazing 6-7 cm! Pijnstilling werd besproken, maar we besloten nog even te wachten en mijn vliezen werden gebroken in de hoop dat het allemaal snel zou gaan.
De weeen werden sterker, maar met hulp, de vuisten van mijn vriend/vk en natte doekjes was het nog redelijk te doen.
Omdat ik niet voor pijnstilling koos, bleef ik onder begleiding van mijn vk. Zij checkte om 10 uur nogmaals hoe ver ik was. De hoop was natuurlijk dat ik bijna volledige ontsluiting had. Helaas.. 8 cm. Het was dus in 3 en een half uur slechts 1-2 cm opgeschoten. Grr. Nou wegpuffen maar weer. Alle mogelijke houdingen geprobeerd om het makkelijker te maken, maar niks hielp. Na elke wee bleef de pijn in mijn rug hangen. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest maar omdat ik zo dichtbij was, was pijnstilling eigenlijk geen optie meer. Om 12 uur had ik ein-de-lijk vollgedige ontsluiting en was het 'wachten' tot ik ook persweeen kreeg. Het bleef bij heftige weeen, maar echt persdrang had ik nog niet. Om 13 uur vond de vk dat ik toch maar moest proberen te persen, maar voor mijn eigen gevoel ging dat totaal niet. En dat klopte. Ze bleef hangen achter mijn schaambot en mijn weeen waren niet sterk genoeg haar daar voorbij te krijgen. Na 2 uur op eigen kracht persen werd ik overgedragen aan het ziekenhuis en kreeg ik een echo en een infuus met wee opwekkers. Direct de hoogst mogelijke dosering en dat was te merken. Het was inmiddels half 3 's middags en ik (en mijn baarmoeder) waren al zo lang bezig dat het gewoon niet meer ging. De persweeen moest ik wegpuffen... En ja.. dat gaat niet. Toch proberen, maar ik mocht licht meepersen als het echt niet ging. Nou ik heb gewoon lekker geperst haha. Er kwamen allemaal mensen rond mijn bed, zuster, assistent-dit, assistent-dat, verloskundige en nog een paar waarvan ik geen idee had. De verloskundige had door dat onze kleine meid nog steeds niet heel erg veel zin had om langs dat bot te komen, dus ze ging overleggen met de gynaecoloog (achteraf hoorden we dat ze ging overleggen of ze een keizersnede in gang moest zetten, dat wisten we dus niet). In de tijd dat ze weg was moest ik eigenlijk de weeen wegpuffen, maar echt.. Dat kon ik niet. Ik perste lekker mee en de mensen rond mijn bed vonden het ook wel prima. Toen ze terug kwam met de gynaecoloog had ik zo goed mijn best gedaan dat ze langs het schaambot was en het hoofdje zichtbaar werd!! Het ging toch echt gebeuren! Het was inmiddels half 5, dus alweer 2 uur later en ik riep dat ze er nu toch echt uit moest want ik kon niet meer. Echt ik was helemaal kapot, ik had zo'n ongelooflijke pijn en na een perswee trok de pijn telkens weer in mijn rug waardoor ik de tijd die ik had om op adem te komen keer op keer moest gebruiken om de pijn in mijn rug op te vangen. De gynaecoloog besloot een handje te helpen en toverde de verlostang tevoorschijn. 2 gigantische lepels die om het hoofdje werden ingebracht. Ik kreeg in de tussentijd ook verdoving want een knip was onvermijdelijk. Ik vond alles prima als ze maar gehaald werd. Het inbrengen van de lepels was een van de meest pijnlijke dingen die ik ooit heb gevoeld. Toen ze dat aan het doen waren kwamen ze er achter dat onze kleine meid met twee handjes naast dr hoofd lag al die tijd. Niet gek dat de hele bevalling maar niet op gang kwam en ze niet voorbij dat schaambot kwam. De meeste kindjes met 1 handje naast het hoofd worden gehaald met een keizersnede.. Ons kindje had dus twee handjes naast dr hoofd.. Eigenwijsje.
De lepels waren ingebracht, ik perste met alle kracht die ik nog had en binnen 3 weeen werd dr hoofdje geboren. Het arme kind had ook nog de navelstreng om dr nek, maar dat was zo gefixed. Ik moest eigenlijk nog 1 wee afwachten voor de schouders, maar ik was er klaar mee. Ze moest en zou er nu uit dus ik perste zonder wee en ze kwam er uit!! Om 16:54 was ze er dan eindelijk! Pff zo heftig was het!! Ze werd bij mij op de borst gelegd en ik kon alleen maar zeggen: je doet het! Je bent er! Je bent zo mooi! Ze zeggen wel dat je alles vergeet als je kindje op je borst ligt, maar daar was het ff iets te heftig voor hoor. De placenta kwam er heel snel uit en ergens tussendoor was er dus ook nog een knip gezet, dus ik moest worden gehecht. Dat vond ik echt een naar gevoel en duurde best lang, maar goed dat hoorde erbij.
Ze werd gewogen en opgemeten en woog 3440 gram en was 49 cm lang. Omdat ze kunstmatig gehaald is moesten we een nachtje blijven ter observatie. Gelukkig deed ze het meteen hardstikke goed en werd ze de volgende ochtend ook goedgekeurd door de kinderartsen. Vrij snel daarna mochten we lekker met z'n 3tjes naar huis!
Nu is ze morgen alweer een week 'oud' en genieten we volop van ons mooie meisje! Ik zal ook even een foto'tje plaatsen!

Liefs x