Als het allemaal toch niet zo eenvoudig blijkt te zijn...

Ben al geruime tijd lid hier en voel de laatste tijd meer en meer de drang om toch maar eens een blogje te schrijven, het allemaal eens van me af te schrijven. Vind het moeilijk om met de teleurstellingen om te gaan en voel me onbegrepen door mijn omgeving waar iedereen precies zwanger is en bij de meeste het allemaal al in ronde 2 of 3 raak was.

Niet alles loopt zo vanzelfsprekend als ik altijd verwacht had. Als je opgroeit en leert hoe de kindjes gemaakt worden, vertelt niemand je erbij dat het soms niet zo van zelf gaat en het veel langer kan duren. Wij zijn ondertussen beland in ronde 13. Ben vorig jaar in december gestopt met de pil. Direct een regelmatige cyclus gekregen, dus we dachten dat het allemaal wel vlot zou gaan. Niet dus... In juni bij de gynaecoloog geweest en daar bleek dat ik een cyste had die verwijderd moest worden. ronde 9 dus moeten overslaan en in juli werd ik geopereerd. Na de operatie vertelde de gyn mij dat ze ook nog 3 verklevingen in mijn baarmoeder had verwijderd. Deze konden mogelijk de oorzaak zijn dat het nog niet gelukt was. Dus vanaf augustus gingen we er weer met volle moed tegenaan. Voelde mij echt alsof we er nu pas 'echt' aan konden beginnen. Stiekem ook zo blij dat ik naar mijn gevoel geluisterd had en in juni naar de gyn was gegaan... Maar wat duurt wachten op de goede keer zo lang... Altijd iets met getal 13 gehad, dus hoop nu dat dit eindelijk onze ronde mag worden... Weet is stom om zo telkens iets te zoeken, maar geeft mij moed. Telkens die menstruatie doorbreekt, weet ik met mezelf geen blijf meer. Wordt elke maand moeilijker en moeilijker. Overal krijg ik de vraag van wanneer beginnen jullie er nu eindelijk aan? jullie zijn toch al zo lang samen? Tot voor kort wist niemand dat we er al lange tijd mee bezig zijn. Mensen snappen niet dat die vragen pijnlijk kunnen zijn. Snappen niet dat het niet komt doordat je niet wil, maar het gewoon nog niet gelukt is. Telkens antwoord ik met onze tijd komt nog wel, eerst ons huis verder inrichten en dergelijke. Maar inwendig breek ik... Word steeds moeilijker om dit met een uitgestreken gezicht te zeggen. Wil ook niet elke maand van iedereen de vraag krijgen van en? en? Dus ja bewuste keuze, maar toch het blijft moeilijk.

Mijn beste vriendin heb ik recentelijk in vertrouwen genomen dat we al zo lang aan het proberen zijn en het steeds maar niet lukt. Voelde wel als een verademing om erover te kunnen praten. Al gaat dat gevoel alle kanten op, aangezien zij kort nadat ik haar erover verteld had, zelf zwanger bleek te zijn in ronde 3. Heb mij toen best wel schuldig gevoeld over mijn tegenstrijdige gevoelens. Was zo blij voor haar, maar tegelijk ook zo jaloers... Heb echt zitten huilen toen ik het hoorde. Echt zo gemengde gevoelens. Ze snapte het wel hoe ik mij voelde. en samen zaten we zo een potje te janken van blijdschap, frustratie en onmacht tegelijk. Ze is nu 13 weken zwanger en hoopt elke ronde met mij kei hard mee dat het lukt zodat we samen zwanger mogen zijn. Zou het geweldig vinden. Ze houdt me volledig op de hoogte over hoe haar afspraken bij de gyn gaan en steunt me ook volledig telkens de menstruatie dan toch weer doorbreekt. 

Nu schuif ik weer stilaan op naar mijn vruchtbare dagen en probeer er niet te hard mee bezig te zijn, maar toch... Zo moeilijk om het los te laten... Nu deze ronde gaat sowieso niet eenvoudig zijn aangezien mijn vriend recentelijk geopereerd geweest is en zijn libido nog niet is wat het moet zijn... Dus ja we zien wel zeker... En daarmee bedoel ik: 'mijn verstand zegt laat het los, ga ervan uit dat deze ronde toch niet lukt, dan ben je minder teleurgesteld. En mijn hart hoopt stiekem toch dat dit wel eens onze ronde kan worden'. Wie ik laat winnen? Beetje van beide... Op het einde van de rit moeten we toch de natuur zijn gang laten en gewoon maar geduld hebben... Blijf geloven dat wanneer de tijd rijp is, ook wij aan de beurt zullen komen en gezegend mogen worden met een klein wondertje...